ΝΕΑ ΑΘΗΝΑ, ΝΕΑ ΡΩΜΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ (του Γιάννη Ζήση)

Ήταν παλιά πόλεις της δόξας, της ακμής και της παρακμής. Mε εκείνη τη δόξα που χρειαζόταν όλη την τέχνη ενός Ομήρου, ενός Βαλμίκι[1] και ενός Βυάσα [2]. Σε ένα τέτοιο όραμα επεχείρησαν και οι ηγέτες του πνεύματος να δημιουργήσουν νέες πόλεις, ενώ η βασική πόλη και πολιτεία είναι όλος ο κόσμος. Η «πόλις τετράγωνος κείται»  μέχρι της ιερής πόλεως ή του άστεος του Θεού. Πολιτείες της κατάνυξης της ελευθερίας όπως η Αθήνα ή τα Μέγαρα ή άλλες κατά χρόνους και στιγμές υπό το φως των προσώπων και του λόγου, από του Κόδρου τη θυσία [3] ως του Κλεομένη [4] τις αξίες.

Μια Αθήνα ας γίνει όλος ο κόσμος, μια νέα Αθήνα και τούτος ο τόπος ο μικρός ας γίνει ξανά μέγας, ένα με την οικουμένη.

Και έπειτα μια νέα Ρώμη. Μια ισχύς, ένα μέτρο που αντιπαλεύει το θηρίο και τη δουλεία με το Χριστικό ήθος. Με αυτό του ανθρώπου το νέο βάθος και ύψος.

Και μια νέα Αλεξάνδρεια, για να συναντιούνται όλοι, για να βλασταίνει η έρημος όασης. Μια νέα Αλεξάνδρεια που να συμβολίζει τις ακριτικές μεθέξεις της ανθρώπινης ψυχής του έμπρακτου λόγου και βιώματος στα μυστήρια του πνεύματος και του κόσμου.

Από την ελευθερία του εαυτού και τη βούληση έως το δίκαιο και τη μυσταγωγία, ας κινηθούν όλες οι πόλεις και όλα τα πρόσωπα στον δρόμο και τον χάρτη που ενώνει τη νέα Αθήνα, τη νέα Ρώμη και τη νέα Αλεξάνδρεια, τον δρόμο του πολιτισμού και της καθολικότητας του Είναι ή του Εαυτού.

Τώρα που μεγεθύνεται το Καισαρικό τοπίο και η διαφθορά, η αλλοτρίωση των πάντων, όπως προέβλεπε και ο Ντα Βίντσι [5], είναι ξανά η ώρα να απευθυνθούμε στον υιό του ανθρώπου με ένα «ίδε» [6], ιδού ο άνθρωπος, στο εσόμενο Είναι, στον αποφατικό λόγο.

Είναι η ώρα της ιαχής των ανθρώπων, της κραυγάζουσας γενικής βούλησης απέναντι στους ολοκληρωτισμούς, στα είδωλα του χθες και του σήμερα, στον πλούτο και τις εξουσίες που υψώνουν τον τοίχο της αδικίας και μετρούν την ανθρώπινη σάρκα και τη φύση με την πλάνη των αντιτίμων ή των συναλλαγών, με τον οίκο του εμπορίου και της υποκριτικής καθοσίωσής του, με τη δουλεία των πλειόνων και την αυταπάτη όλων, με την ανοησία της αυταπάτης και της γοητείας.

Μπορεί να το «ξανά επιχειρήσουμε» [7] να υψώσουμε την ιαχή, το όραμα και τα χέρια της δουλειάς για τον νέο κόσμο, όπως θα έλεγε ο Μάρτι Χοσέ, με τα χέρια απελευθερωμένα από τις αυταπάτες και τις δουλείες και εμψυχωμένα από την πνευματική βούληση και ακμαιότητα, από την ελευθερία και τη βεβαιότητα του Είναι.

Αναφορές
[1] Βαλμίκι, δημιουργός του Ινδικού έπους Ραμαγιάνα που μαζί με τη “Μαχαμπχαράτα” αποτελεί την υψηλότερη έκφραση της επικής ινδικής ποίησης. Ο τίτλος του σημαίνει “Τα κατορθώματα του Ράμα” και ως θέμα του έχει τις περιπέτειες και τα κατορθώματα του Ράμα, μυθικού ήρωα της Ινδίας, που αποτελεί ενσάρκωση του θεού Βισνού.
[2] Βυάσα: Σύμφωνα με τον θρύλο, είναι ο συγγραφέας του Ινδικού έπους Μαχαμπχαράτα στην ύστερη Βεδική περίοδο (περίπου τον 8ο αιώνα π.Χ.)
[3] Κόδρος: Ο Κόδρος ήταν βασιλιάς της Αρχαίας Αθήνας και μεταμφιεσμένος προκάλεσε τους πολιορκητές εκ Πελοποννήσου να τον σκοτώσουν, για να τη σώσει, εκπληρώνοντας έτσι έναν χρησμό που έλεγε στους Πελοποννήσιους ότι, μόνον εάν δεν σκοτώσουν τον Αθηναίο Βασιλιά, θα κερδίσουν τον πόλεμο. Και γι’ αυτό οι Πελοποννήσιοι δεν πήραν τελικά την Αθήνα, για να μη χάσουν ό,τι είχαν πάρει μέχρι τότε. Έκτοτε καταργήθηκε η βασιλεία στην Αθήνα. 
[4] Κλεομένης Γ‘: Γιος του Λεωνίδου Β’, βασίλευσε 236 – 222 π.Χ. Πολέμησε επί 3 έτη κατά της Αχαϊκής Συμπολιτείας, αλλά ηττήθηκε στην μάχη της Σελλασίας (222 π.Χ.). Διέφυγε όμως στην Αίγυπτο, όπου και αυτοκτόνησε το 210 π.Χ.
[5] Leonardo da Vinci, “Προφητείες”, 2005, εκδόσεις Περίπλους, σελ. 69,
«Δεν θα υπάρξει τίποτα στην επιφάνεια του εδάφους, ή υπόγεια, ή υποθαλάσσια, που δεν θα το καταδιώξουν, που δεν θα το εξαλείψουν ή δεν θα το καταστρέψουν ολοσχερώς.»
[6] Ίδε ο άνθρωπος, Βικιπαίδεια.
[7] Μια φράση που αποδίδεται στον φιλόσοφο Εμμανουήλ Καντ και εκφράζει τη στάση του απέναντι στην αποτυχία της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Καντ ήταν υποστηρικτής της Γαλλικής Επανάστασης και βασικός φιλόσοφος του Διαφωτισμού. Με αυτή του τη φράση στην ουσία είπε πως η αποτυχία της επανάσταση δεν είναι λόγος επιστροφής` στο παλιό καθεστώς αλλά αντίθετα ανάγκη να την «ξαναεπιχειρήσουμε!»

Φωτό:wikimedia

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

Ημερομηνία ανάρτησης: 11 Οκτωβρίου 2011