SCRIPTA MANENT – ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ (2/10/11–9/10/11)
«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 1ης εβδομάδας του Οκτωβρίου)
Πολιτική διαπλοκή ή ανικανότητα;
«Η προσπάθεια προκαταβολικής αποποίησης των ευθυνών για αυτό που μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα είναι κοινός παρονομαστής των περισσότερων συμμετεχόντων. «Πες μου τι να κάνω για την Ελλάδα, και θα το κάνω», με προκαλεί ο Γάλλος Ζοζέφ Ντολ, επικεφαλής των βουλευτών του ΕΛΚ στο ευρωκοινοβούλιο, με την προφανή επιδίωξη να αποδείξει ότι δεν έχω απάντηση να του δώσω. Δεν λέει τίποτα όμως όταν του απαντώ «ριζική αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού χρέους και σχέδιο Μάρσαλ». Κι ύστερα, προσθέτω, ανταποδίδοντας την ευγενική πρόκληση, είναι σοβαρό για την Ευρώπη να τοποθετεί έναν άνθρωπο της Goldman Sachs, επικεφαλής της ΕΚΤ, του σημαντικότερου θεσμού της ‘Ενωσης;»
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος , “Κεντροδεξιά και ευρωπαϊκή κρίση”, Konstantakopoulos.blogspot, 2/10/2011
***
Λιτότητα και κοινή λογική
«Kι όμως η λιτότητα δεν είναι μονόδρομος. Για την ακρίβεια απέχει πολύ από αυτό που θα έλεγε κανείς «κοινή λογική» και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να εφαρμοστεί στην Eυρώπη, σε χώρες όπως η Eλλάδα, είναι εγκληματικός.
Πρώτον, οι δυσλειτουργικές έως ανύπαρκτες σήμερα πιστωτικές αγορές πρέπει να αντικατασταθούν από μια κοινή ευρωπαϊκή δανειστική υπηρεσία. Nα διασφαλιστεί, δηλαδή, ότι θα διαχέονται κεφάλαια προς τις κυβερνήσεις μέσω μιας οντότητας που θα μπορεί να δανείζει με επιτόκια ανάλογα με αυτά που δανείζονται οι HΠA.
Δεύτερον, χρειάζεται μια ισχυρή, αυτόνομη αρχή εποπτείας των πιστωτικών ιδρυμάτων. Eίναι σαφές πλέον ότι δεν αρκούν αφηρημένες συστάσεις προς τις τράπεζες για να ενισχύσουν τα κεφάλαιά τους. Θα πρέπει η συμπεριφορά τους να τεθεί υπό έλεγχο.
Tρίτον, χρειάζεται είναι ένα μεγάλο πρόγραμμα επενδύσεων. Nα τεθούν τα χρήματα στη διάθεση οργανισμών που θα τα ξοδέψουν παράγοντας, χτίζοντας, επισκευάζοντας και εν τέλει δημιουργώντας ανάπτυξη στις χώρες που σήμερα βυθίζονται στην ύφεση».
Tζέιμς Γκαλμπρέιθ, “Χρειάζεστε επειγόντως ευρωπαικό ΔΝΤ”, Hμερησία, 8/9/2011
***
Το περιβάλλον είναι πάντα εδώ
«Η ίδια η φύση της τεχνολογίας αλλά και η προσπάθεια των εταιριών για προώθηση νέων εφαρμογών στην αγορά αυξάνει τα απόβλητα, καθώς οι καταναλωτές στρέφονται σε νεότερες συσκευές, περισσότερο εύχρηστες και με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες. Για παράδειγμα στον ήχο, οι καταναλωτές χρησιμοποιούσαν κασσέτες, στη συνέχεια δίσκους βινυλίου, μετά cd και τώρα τις ψηφιακές μορφές ήχου από τους υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα. Οι καταναλωτές μπορεί να μην πέταξαν για συλλεκτικούς λόγους τα βινύλια και τα cd, αλλά πέταξαν τις κασσέτες. Χειρότερη είναι βέβαια η κατάσταση όσον αφορά στους υπολογιστές και βέβαια τα κινητά τηλέφωνα, τα οποία η μόδα της αγοράς, επιβάλλει να αλλάζουν πάρα πολύ συχνά.
Πάρα πολλές ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές περιέχουν μόλυβδο. Όταν το μέταλλο αυτό έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο μπορεί λόγω της σύστασής του να προκαλέσει βλάβες σε πολλά ανθρώπινα όργανα, στο αίμα, τους πνεύμονες, ενώ είναι πιθανόν να προκαλέσει καρκινογενέσεις.
Εξαιρετικά κοινή είναι και η χρήση του υδράργυρου, ο οποίος μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στα νεφρά, τον νευρικό ιστό και το DNA. Άλλα επικίνδυνα υλικά τα οποία όταν αποτίθενται στις χωματερές ή καίγονται είναι το θειάφι, το οποίο προκαλεί βλάβες στο συκώτι, τα νεφρά, την καρδιά και τα μάτια, το κάδμιο με δυνατότητα ζημιάς στους πνεύμονες και τα νεφρά, το καρκινογενές αμερίκιο, το οξείδιο του βηρυλλίου κ.ά».
Άρης Καπαράκης, “Ηλεκτρονικά απόβλητα: ο τοξικός εφιάλτης πλησιάζει” , 7/10/2011
***
Η πράξη της θεωρίας
«Όλη η κρίση στην πραγματικότητα στηρίχτηκε σε μια αντιστροφή των αξιών, όπως δηλαδή την ονειρευόταν και την επιδίωκε ο Νίτσε, όπου οι λέξεις έχουν αντίθετο νόημα από αυτό για το οποίο έγιναν. Εξάλλου οι οπαδοί της δύναμης δεν αναγνωρίζουν ύπαρξη νοήματος στον κόσμο, οπότε γι’ αυτούς ο,τιδήποτε τέτοιο περιττεύει.
Και έτσι ζουν όλοι σε ένα ψέμμα καλυμμένο με ωραίες λέξεις, όπως η «ελευθερία» της οικονομίας που αποδείχθηκε πως δεν ήταν ελευθερία, αλλά εξουσία με τα θύματά της. Οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό ούτε διαθέτουν χρόνο, οι δε πολίτες είναι απορροφημένοι σε μια νευρωτική πραξιακότητα δίχως πράξη, γιατί πίσω από την πράξη πρέπει να υπάρχει θεωρία, ιδέα, αλλοιώς δεν υπάρχει αληθινή πράξη, παρά μόνον μια σπασμωδική κίνηση υποκείμενη στις ενστικτώδεις ψυχολογικές αντιδράσεις που μπορούν εύκολα να ελέγχονται από άλλους. Εξάλλου σε αυτό στηρίχτηκε και όλη η άνθηση της διαφήμισης. Ομοίως δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή θεωρία, χωρίς να επιδρά στην πράξη ή τουλάχιστον να αποβλέπει και στην πράξη. Αυτό βέβαια χρειάζεται μεγάλη ανάλυση και διάκριση, γιατί όλα μπορούν να διαστρεβλωθούν, αλλά αυτό θα πρέπει να γίνει αντικείμενο μιας υπεύθυνης συζήτησης και προσωπικής ενασχόλησης».
Ιωάννα Μουτσοπούλου, “Γιατί οι πολιτικοί θα αποτύχουν”, Ανιχνεύσεις, 6/10/1011
***
Περί οικονομικού ολοκληρωτισμού
«Εκεί όπου επενδύουν πολλές εταιρείες, εκεί ευημερούν οι εθνικές οικονομίες και αναπτύσσονται και ανθούν τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που διευκολύνουν αυτές τις επενδύσεις.
Αυτές οι κυβερνήσεις στηρίζονται στις πολιτικές παράπλευρες συνέπειες των παγκόσμιων επενδυτικών πολιτικών των εταιρειών.
Και κατ’ αντίστροφο τρόπο, στρατηγικές τις οποίες συλλαμβάνουν και εφαρμόζουν από μακριά διοικητικά συμβούλια εταιρειών μπορούν εύκολα και οποιαδήποτε στιγμή να συντρίψουν τη νομιμότητα αυτών των κυβερνήσεων.
Έτσι, πολιτικοί, κυβερνήσεις και κόμματα υποχρεώνονται όχι μόνο να αποδέχονται, αλλά και να δικαιολογούν όλο και περισσότερο, μπροστά σ’ ένα οργισμένο κοινό, τις συνέπειες αποφάσεων στις οποίες είχαν ελάχιστη ή και καμία συμμετοχή. Η εξασφάλιση της συναίνεσης για αποφάσεις που παίρνονται αλλού έχει γίνει με πολλούς τρόπους το κεντρικό καθήκον της εθνικής πολιτικής. Γι’ αυτό ακριβώς μεταβάλλεται σε πολιτική ζόμπι»
Ulrich Beck, Περί πολιτικών ζόμπι, 6/10/2011
***
Χωρίς σχόλιο
«Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι ευσταθεί η καταδίκη από γαλλικό δικαστήριο του χρηματιστή Τζορτζ Σόρος «για το αδίκημα της εσωτερικής πληροφόρησης» σε βάρος της τράπεζας Societe Generale.
Τα επίδικα γεγονότα έχουν ως εξής: στο τέλος του 1988, ο Σόρος μέσω του επενδυτικού βραχίονα Quantum fund απέκτησε μετοχές τεσσάρων γαλλικών ομίλων που είχαν ιδιωτικοποιηθεί τότε, ανάμεσά τους και της Societe Generale, με τίμημα 50 εκατομμύρια δολάρια. Σχεδόν αμέσως πούλησε τις μετοχές αποκομίζοντας κέρδη 2,3 εκατ. δολαρίων.
Το 1990 ο Σόρος αντιμετώπισε δίωξη ενώπιον της γαλλικής δικαιοσύνης, για την «τέλεση του αδικήματος της εσωτερικής πληροφόρησης».
Η δικαστική διαδικασία καθυστέρησε δεδομένου ότι επιλήφθηκαν διαδοχικά τέσσερις ανακριτές.
Το 2002 ο Σόρος καταδικάστηκε πρωτοβάθμια στην καταβολή προστίμου 2,2 εκατ. ευρώ. Το 2007, δεύτερο γαλλικό εφετείο μείωσε το πρόστιμο στα 940 χιλιάδες ευρώ»
“Επικύρωση από το ΕΔΑΔ ποινής κατά του Σόρος – Καταδίκη για εσωτερική πληροφόρηση σε βάρος της τράπεζας Societe Generale”, Το Βήμα, 06/10/2011
***
ΗΠΑ και ανερχόμενος φονταμενταλισμός
«Ο Θεός δεν δημιούργησε αυτή τη χώρα για να γίνει ένα έθνος ακολούθων» «Σε ένα αμερικανικό αιώνα [ενν. τον 21ο], η Αμερική ηγείται του ελεύθερου κόσμου και ο ελεύθερος κόσμος ηγείται όλου του πλανήτη» .
«Η Αμερική πρέπει να κατευθύνει τον κόσμο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα το κάνει κάποιος άλλος». «Αν δεν θέλετε να είναι η Αμερική η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, τότε δεν κάνω για πρόεδρός σας. Αυτόν τον πρόεδρο τον έχετε σήμερα».
«Οι ΗΠΑ θα πρέπει να διατηρήσουν τη στρατιωτική ανωτερότητά τους για να αποθαρρύνουν όσους θα ήθελαν να τους επιτεθούν και να προασπιστούν τους συμμάχους τους. Ακόμη και αν η Αμερική χρειαστεί να συνεργαστεί με άλλες χώρες, διατηρούμε το δικαίωμα να δρούμε μόνοι μας για να προστατεύουμε τα εθνικά συμφέροντά μας», «η Κίνα θέλει να γίνει υπερδύναμη» ενώ «η Ρωσία κυβερνάται από έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν καλή και όχι κακή».
“Mιτ Ρόμνεϊ: Ο Θεός έφτιαξε την Αμερική για να κυριαρχεί”, Έθνος, 7/10/20121
***
Προγράμματα vs συνείδησης
«Το να αναχθούν τα ζητήματα της οργάνωσης σε ζητήματα συνείδησης είναι θεμελιώδες εγχείρημα όχι μόνο στην πολιτική αλλά και σε κάθε όψη του ανθρώπινου πολιτισμού. Η συνείδηση οφείλει να γίνει περιεκτική και συνθετική μέσα από την διαλεκτική και την αξιοπιστία-επάρκειά της στο επιχειρησιακό χειρισμό των ζητημάτων της με δεξιοτεχνία σε δράση. Η πολιτική –για να δικαιολογεί τον ρόλο της- οφείλει όλο και πιο πολύ να αποκτά επιχειρησιακό και προγραμματικό βάθος και εύρος και χρειάζεται μια νέα φασματική ανάδειξή της στο πραγματικό και το επιχειρησιακό πεδίο της.
Η νέα πολιτική πρέπει να αναδεικνύει το καθολικό, το Είναι και να το εξειδικεύει νοητικά, θυμικά, ενεργητικά και πρακτικά. Μια πολιτική που θα ξεκινάει από τον νου διακυβερνητικά και θα ολοκληρώνεται σε μια πολιτική κοινωνικού μετασχηματισμού και απόδοσης ή διάσωσης των υποκειμένων ή του πολιτικού σώματος»
Γιάννης Ζήσης, “Η πολιτική ως κοινωνικός μετασχηματιστής”, 7/10/2011
***
Αδελφοσύνη: το περιφρονημένο παιδί του Διαφωτισμού
«Η Γαλλική Επανάσταση είχε σύνθημά της την τριάδα Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Αυτό που έγινε όμως έκτοτε ήταν πως στην πράξη, ο περισσότερος κόσμος σιωπηρά παραμέρισε το τρίτο σκέλος του συνθήματος, την Αδελφοσύνη, θεωρώντας την απλό συναισθηματισμό.
Και το φιλελεύθερο κέντρο επέμεινε πως η «ελευθερία» ερχόταν πριν από την «ισότητα». Στην πραγματικότητα, αυτό που εννοούσαν οι φιλελεύθεροι ήταν η «ελευθερία» (την οποία όρισαν με καθαρά πολιτικούς όρους) ήταν το μόνο σημαντικό, ενώ η «ισότητα» σήμαινε κάποιον κίνδυνο για την «ελευθερία», και έπρεπε είτε να υποβαθμιστεί είτε να παραμεριστεί ολότελα. Η σωστή απάντηση είναι πως δεν υπάρχει κανένας μα κανένας τρόπος να διαχωριστεί η ελευθερία από την ισότητα»
Ιμάνιουελ Βαλλερστάιν, “Για την τριάδα Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη”, 3/10/2011
***
Ανάγκες ψευδείς και αληθινές
«Κάθε κοινωνία δημιουργεί ένα σύνολο αναγκών για τα μέλη της και τα μαθαίνει ότι τη ζωή δεν αξίζει να τη ζει κανείς-και ούτε μπορεί υλικά να τη ζει-παρά μόνον αν αυτές οι ανάγκες «ικανοποιούνται» κουτσά-στραβά. Η ενεργειακή κρίση δεν έχει νόημα ως κρίση, και δεν είναι κρίση παρά μόνο σε σχέση με το σημερινό μοντέλο κοινωνίας. Είναι αυτή η κοινωνία που έχει ανάγκη κάθε χρόνο 10% περισσότερο πετρέλαιο ή ενέργεια για να μπορεί να εξακολουθεί να λειτουργεί.
Το εργατικό κίνημα αμφισβήτησε, από μιας αρχής, το σύνολο της οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά μ’ ένα τρόπο που, αναδρομικά, δεν μπορεί παρά να μας φαίνεται κάπως αφηρημένος. Αυτό που το εργατικό κίνημα πολεμούσε κατά κύριο λόγο ήταν η διάσταση της εξουσίας-δηλαδή η δυνάστευση που είναι η «αντικειμενική» της πλευρά. Εκείνο που το οικολογικό κίνημα αμφισβήτησε, από τη μεριά του, είναι η άλλη διάσταση: το σχήμα και η δομή των αναγκών, ο τρόπος ζωής, πράγμα που αποτελεί ένα κεφαλαιώδες ξεπέρασμα εκείνου που μπορεί να θεωρηθεί ως ο μονόπλευρος χαρακτήρας των προγενέστερων κινημάτων»
Κορνήλιος Καστοριάδης, “Ψευδείς ανάγκες και εργατικό κίνημα” , 7/10/2011
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπέλεσης
Μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων
info@solon.org.gr
10 Οκτωβρίου 2011