NOMOΣ S510: ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Ένας από τους πλέον ολοκληρωτικούς νόμους που ψηφίστηκαν ποτέ στις Η.Π.Α., απειλεί την ύπαρξη των μικρών και μεσαίων παραγωγών και καλλιεργητών.
Ο νόμος S510 (Food Safety Modernization Act-Nόμος Εκσυχρονισμού της Διατροφικής Ασφάλειας) σχετικά με την παραγωγή και την ασφάλεια αγροτικών προϊόντων, θέτει τέτοιες προϋποθέσεις και περιορισμούς που καθιστά αδύνατη την αυτόνομη και ανεξάρτητη παραγωγή. Αλλά ακόμα και να γίνει δυνατή η ανεξάρτητη παραγωγή, θα πρέπει να γίνεται με απόλυτα ελεγχόμενο τρόπο.

Σύμφωνα με το νόμο, ο οποίος ισχύει από τις αρχές του 2011, θα είναι υποχρεωτική η καταγραφή των εγκαταστάσεων και της παραγωγής κάθε παραγωγού και η εγγραφή του σε ειδικό μητρώο προκειμένου να δημιουργηθεί ένα “Σύστημα Ανάλυσης Κινδύνων και Κρίσιμων Σημείων Ελέγχου”.

Η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων της χώρας (F.D.A.) και οι δώδεκα αρμόδιες ομοσπονδιακές υπηρεσίες που έχει στη διάθεσή της αποκτούν ευρύτατες εξουσίες επί της παραγωγής και διανομής των προϊόντων. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι[1]:
-δυνατότητα άμεσων ελέγχων και υποβολής των προϊόντων σε “τεστ”,

-ανάκληση και διακοπή της παραγωγής και κλείσιμο των εγκαταστάσεων, όπου προκύψουν παρανομίες (ήδη έχουν κλείσει αρκετές από ομοσπονδιακές υπηρεσίες που ενήργησαν εν είδη επιδρομής σε μονάδες παραγωγής),

-λεπτομερή καταγραφή/επόπτευση της παραγωγής και του τρόπου με τον οποίο αυτή γίνεται από την αρχή της καλλιέργειας έως και το στάδιο της συλλογής των τελικών προϊόντων

-παροχή βοήθειας στις πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις για διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων,

-καθορισμό νέων ρυθμίσεων προκειμένου τα εισαγόμενα προϊόντα να έχουν τα ίδια πρότυπα και κριτήρια παραγωγής.

Ο S150 προβλέπει τη δυνατότητα άμεσων σαρωτικών ελέγχων σε οποιαδήποτε καλλιεργητική έκταση και μονάδα παραγωγής προκειμένου –σύμφωνα με τις αρχές πάντα- να αποφευχθεί η εξάπλωση επιδημιών και ασθενειών μέσω μολυσμένων προϊόντων. Ένα προϊόν θα μπορεί να ανακληθεί και να απαγορευτεί η παραγωγή του, όχι μόνο αν βρεθεί μολυσμένο ή αν δεν τηρούνται οι απαιτούμενες προϋποθέσεις, αλλά ακόμα και αν η αρμόδια υπηρεσία «έχει λόγους να πιστεύει» (“reason to believe” ) ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Οι περισσότεροι όμως πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο αποσκοπεί στον ολοκληρωτικό έλεγχο της παραγωγής των μικρών και μεσαίων παραγωγών από την F.D.A. προκειμένου να εξυπηρετήσει μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, καθιστώντας δυνατή –μέσω των ελέγχων και της καταγραφής- την απαγόρευση καλλιέργειας όποιων προϊόντων πιθανόν ανταγωνίζονται μεγάλα εταιρικά συμφέροντα (όπου και αν αυτό γίνεται ακόμα σε τοπικό επίπεδο).

Σύμφωνα με το Νόμο, από τους ελέγχους επί της παραγωγής θα εξαιρούνται οι μικρής κλίμακας καλλιέργειες, όσοι παραγωγοί δεν έχουν τζίρο πάνω από 500.000 δολάρια ετησίως. Η εξαίρεση αυτή έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, καθώς πολλοί πιστεύουν ότι ελάχιστες είναι οι παραγωγικές μονάδες που έχουν τζίρο (όχι κέρδος) κάτω των 500.000 δολαρίων.

Άλλο πολύ επικίνδυνο σημείο του νόμου σχετικά με την ελευθερία των καλλιεργητών, είναι ότι προβλέπεται η F.D.A. να καθορίζει επακριβώς και για κάθε παραγωγική μονάδα τις επιστημονικές μεθόδους, την τεχνολογία και τον τρόπο παραγωγής του προϊόντος, μέσω της δημιουργίας «επιστημονικά τεκμηριωμένων» οδηγιών-πρωτοκόλλων. Ο παραγωγός Μπεν Χιούιτ από το Βέρμοντ σχολιάζει σχετικά με αυτές τις οδηγίες «Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η προώθηση των γενετικά μεταλλαγμένων, των ζιζανιοκτόνων, των συντηρητικών και των αντιβιοτικών ως αυξητικού παράγοντα της παραγωγής»[2].

Είναι εμφανές ότι ο «φωτογραφικός» αυτός νόμος αντιτίθεται σε κάθε έννοια ελευθερίας επιβάλλοντας με τρόπο ολοκληρωτικό, όχι μόνο το αν θα είναι δυνατή η παραγωγή, αλλά και το μέγεθός της, τον τρόπο με τον οποίο αυτή θα γίνεται και θα διανέμεται.

Αποκλείει τις φυσικές παραδοσιακές μεθόδους καλλιέργειας που στηρίζονται στα οικοσυστήματα ενώ από οικονομικής και κοινωνικής πλευράς, στερεί από τους μικροκαλλιεργητές οποιαδήποτε αυτονομία.

Στερεί δηλαδή με όποιον τρόπο μπορεί την περιφερειακή αυτονομία στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων προς όφελος της F.D.A., επί της ουσίας προς όφελος των μεγάλων διατροφικών και αγροτικών κολοσσών.

Το μεγαλύτερο επιχείρημα της F.D.A. και των υποστηρικτών τηςείναι ότι  ο νέος Νόμος θα περιορίσει δραστικά την εξάπλωση επιδημιών και μολύνσεων.

Προκειμένου να στηριχτεί ο δρακόντειος ολιγοπωλιακός αυτός Νόμος μια φοβερή ευαισθησία για τη διατροφική ασφάλεια της χώρας έρχεται ξαφνικά στο προσκήνιο.

Είναι αξιοσημείωτη αυτή η ξαφνική ανησυχία για τη διατροφική ασφάλεια του μέσου πολίτη,  την ίδια στιγμή που η  χώρα είναι η δεύτερη στον κόσμο μετά την Κίνα σε τρόφιμα που είναι προσβεβλημένα από χημικές ουσίες[3].

Απαγορεύεται όμως κάποιος να αντιταχθεί σε συγκεκριμένα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που έχουν πλήξει καίρια την διατροφική ασφάλεια των Η.Π.Α.: τα φυτοφάρμακα, την επιβολή μονοκαλλιεργειών και καλλιεργειών γενετικά μεταλλαγμένων,  την χρήση ενισχυτικών παραγωγής με επικίνδυνες ουσίες, κλπ.

Ένα παράδειγμα αυτής της ξαφνικής ευαισθησίας για την διατροφική ασφάλεια των Αμερικανών, αποτελεί ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Ρόμπερτ Μενέντεζ ο οποίος δήλωνε προς της ψήφισης του Νόμου ότι με αυτόν θα διασφαλιστεί πλήρως η διατροφική ασφάλεια μέσω των εποπτεύσεων και ελέγχων κάθε προϊόντος.

Οι περιπτώσεις όμως εξάπλωσης επιδημιών και άλλων προβλημάτων στην παραγωγή, οι οποίες από τοπικό επίπεδο μικρών κλιμάκων παραγωγής επεκτάθηκαν στο εθνικό σύστημα παραγωγής είναι ελάχιστες μπροστά στα αντίστοιχα προβλήματα που επέφερε η «οργανωμένη» παραγωγή και τεχνογνωσία. Οι υπέρμαχοι του Νόμου εξισώνουν τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει εταιρικές μέθοδοι μεγάλης κλίμακας (γενετικά μεταλλαγμένα, επιπτώσεις από χρήση φυτοφαρμάκων, κτλ.) με μικρές περιπτώσεις εξάπλωσης επιδημιών από μικρές καλλιέργειες[4].

Παρόλα αυτά ο δρακόντειος αυτός Νόμος προσβλέπει ακριβώς εκεί, στη διάλυση των περιφερειακών μικρών μονάδων καλλιέργειας. Τα μεγάλα διατροφικά σκάνδαλα όμως σπάνια προήλθαν από μικρές ανεξάρτητες ή περιφερειακές αγροτικές μονάδες και οι επιπτώσεις τους γρήγορα ξεπεράστηκαν. Ο Μάικ Άνταμς του Natural News αναφέρει σχετικά ότι από τους 1.800 θανάτους ετησίως στη χώρα από μολυσμένα προϊόντα, μόλις το ένα δέκατο εξ’ αυτών προέρχεται από προϊόντα προερχόμενα από μικρές μονάδες παραγωγής[5].

Θα ήταν ιδιαίτερα επωφελές, να δείξει η αμερικανική κυβέρνηση την ίδια τρομακτική ευαισθησία και στα προβλήματα που προήλθαν από κάποιους από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της.