«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 1ης εβδομάδας του Ιουλίου)
Πολιτική αμάθεια ή εγκληματικότητα;
«Το να παρακολουθείς την εξέλιξη του οικονομικού διαλόγου στην Ουάσιγκτον τα τελευταία δυο χρόνια υπήρξε απογοητευτική εμπειρία. Μήνα με το μήνα, η συζήτηση γίνεται όλο και πιο πρωτόγονη: τα διδάγματα της οικονομικής κρίσης του 2008 ξεχάστηκαν με εκπληκτική ταχύτητα, και οι ίδιες ακριβώς ιδέες που μας οδήγησαν στην κρίση – ότι ο κρατικός έλεγχος της οικονομίας είναι κακός, πως ό,τι είναι καλό για τους τραπεζίτες είναι καλό για την Αμερική, και ότι οι περικοπές στην φορολογία είναι το ελιξίριο διά πάσα νόσο – ξανάγιναν κυρίαρχες.
Και τώρα τα οικονομικά της «μετακύλισης» – η ιδέα πως οτιδήποτε αυξάνει τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων είναι καλό για την οικονομία – κάνουν την μεγάλη τους «επιστροφή».
Εκ πρώτης όψεως, μοιάζει παράδοξο. Τη τελευταία διετία τα κέρδη έχουν αυξηθεί, ενώ η ανεργία παραμένει καταστροφικά υψηλή. Πως γίνεται να πιστέψει κανείς ότι το να δοθούν ακόμη περισσότερα χρήματα στις μεγάλες επιχειρήσεις θα οδηγήσει σε ταχύτερη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;».
Πωλ Κρούγκμαν, “Η απάτη με τα μετρητά των μεγάλων επιχειρήσεων”, 5/7/2011
***
Ανώτατο όριο στον πλούτο!
«Ο άδικος και παράλογος τρόπος χειρισμού των συνεπειών των άπληστων πρακτικών και μεθοδεύσεων απιστίας απέναντι στους πελάτες τους των «πολύ μεγάλων για να πτωχεύσουν» τραπεζών το 2008, έθεσαν στο προσκήνιο το αίτημα να υπάρξει ένα ανώτατο όριο στον πλούτο. Δεν λέμε ακριβώς στην επιχειρηματικότητα, αλλά στον πλούτο, ο οποίος παράλληλα να είναι φανερός, να δηλώνεται και να είναι καταγεγραμμένος. Δεν μπορεί να λειτουργούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες για κάποιες άναρχες αρχές. Οι αρχές φτιάχτηκαν για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τις ανάγκες τους.
Ήδη ο Τζόζεφ Στίγκλιτς στα συμπεράσματά του για την παγκόσμια κρίση και την μετακύλιση του κόστους διάσωσης των τραπεζών που είναι «πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν» στις πλάτες των φορολογουμένων προτείνει:
«Υπάρχει μια αυτονόητη λύση στο πρόβλημα των τραπεζών που είναι πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν: να διαλυθούν. Αν είναι πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν, τότε είναι πολύ μεγάλες για να υπάρχουν» [6]
Γιάννης Ζήσης, “Το περιβάλλον επιβάλλει τους δικούς του όρους”, 7/7/2011
***
Ζητούνται παράδειγμα και νόημα
«Πιστεύω ότι αυτή η περίσταση είναι μια καλή, αλλά δύσκολη ευκαιρία. Θεωρώ ότι πρέπει να πάμε όπου είναι να πάμε, μέσα από αυτό που είμαστε. Δεν μπορούν να γίνουν βιασμοί. Ποια χειρονομία θα ήταν η ενδεδειγμένη; Αυτό που ζητάει ο κόσμος, μέσα σ’ αυτή την κρίση της γενικής αναξιοπιστίας που βρέθηκε, συνοψίζεται σε δύο λέξεις: παράδειγμα και νόημα. Το ένα είναι να πείσουν αυτοί οι άνθρωποι που τις τελευταίες δεκαετίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν τα πράγματα στα χέρια τους, συμμετέχοντας στον κοινό πόνο. Μια τέτοια κίνηση θα έχει λογική και πολύ αίσθημα.
Ο λαός θα το εισπράξει σαν συμμετοχή στην οδύνη του. Και το δεύτερο, νόημα. Δηλαδή, δικαιοσύνη. Τι θα έχει γίνει τότε; Θα υπάρχει κίνηση εσωτερικής επικοινωνίας και επαφής με τους ανθρώπους. Ο,τι και να γίνει σήμερα, τα μέτρα και οι πρωτοβουλίες που προσπαθούν να πάρουν θα μειονεκτούν γιατί δεν θα υπάρχει συμπαράσταση. Ακόμα κι αν γίνουν εκλογές, εάν έρθει η αντιπολίτευση στα πράγματα, κι αν έχει δίκιο, επειδή ακριβώς κι αυτή θα στερείται της εμπιστοσύνης του λαού, πάλι θα ναυαγήσει. Επομένως προέχει η συναίνεση, πάση θυσία. Πάση θυσία…»
Στέλιος Ράμφος, “Στην Ελλάδα προέχει η συναίνεση πάση θυσία”, Αντίφωνο, 5/7/2011
***
Οικονομικά συμφέροντα και «μεροληπτική» αντίληψη της ασφάλειας
«Το Institute of Policy Studies σημειώνει στην έρευνα του ότι η αμερικανική κυβέρνηση θα πρέπει να διαφοροποιήσει την αναλογία των αμυντικών της δαπανών προς όφελος της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Στον προϋπολογισμό του 2012 όμως, εκτιμάται ότι το 85% των “αμυντικών” δαπανών αφορά “επιθετική” στρατιωτική τεχνολογία, και μόλις το 8% σχετίζεται με την πρόληψη και την αποτροπή συμβάντων που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένων και των επιπτώσεων εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής».
Άρης Καπαράκης, “Αντιμετωπίζοντας την κλιματική αλλαγή με… όπλα”, 4/7/2011
***
Χωρίς σχόλιο
«Ειδικά για τα ληξιπρόθεσμα χρέη, σύμφωνα με τα στοιχεία των υπηρεσιών του υπουργείου, οι συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές (με στοιχεία Ιουνίου 2011) από άμεσους και έμμεσους φόρους και από μη φορολογικά έσοδα ανέρχονται, μαζί με πρόστιμα και προσαυξήσεις, στο ποσό των 41,1 δις. ευρώ. Οι οφειλέτες των ποσών αυτών, είναι περίπου 900.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Από τους 900.000 οφειλέτες, οι 892.000 οφείλουν ποσά έως 150.000 ευρώ, και από αυτούς οι 716.000 οφείλουν ποσά μόλις έως 3.000 ευρώ. Όλοι οι οφειλέτες (892.000 άτομα) που οφείλουν ποσά έως 150.000 ευρώ, έχουν συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές 4,1 δις. ευρώ. Τα υπόλοιπα 37 δις. ληξιπροθέσμων οφειλών αντιστοιχούν σε μόλις 14.700 οφειλέτες, εκ των οποίων οι 6.500 είναι φυσικά πρόσωπα και οι 8.200 νομικά πρόσωπα. Σε αυτούς, τους 14.700 μεγαλοοφειλέτες, θα εστιαστεί αρχικά το υπουργείο.»
“Στο «στόχαστρο» 14.700 οφειλέτες του Δημοσίου”, Καθημερινή, 8/7/2011
***
Πα ράπλευρες απώλειες των διασώσεων
«Ίσως το πιο τρομαχτικό στοιχείο στην αμερικανική οικονομική ιστορία κυκλοφόρησε ευρέως στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, χθες Παρασκευή, με τους επενδυτές να συνειδητοποιούν πως υπάρχει οπωσδήποτε κάτι που πηγαίνει πολύ άσχημα όσον αφορά στην ανάρρωση της οικονομίας. Το νέο στοιχείο έχει να κάνει με τη μέση διάρκεια που ένας Αμερικανός παραμένει άνεργος αφού χάσει τη δουλειά του, η οποία αυξήθηκε στις 40 εβδομάδες, δηλαδή, περίπου 10 μήνες.
Το διάστημα αυτό είναι θεαματικά υψηλό και αρκεί να σκεφτεί κανείς πως το προηγούμενο ιστορικό υψηλό που είχε καταγραφεί κατά την ύφεση των αρχών του ΄80 ήταν στις 21 εβδομάδες. … Στην τρέχουσα κρίση, ωστόσο, το μέσο διάστημα έχει διπλασιαστεί και αυτό σημαίνει πως μία νέα στρατιά ανέργων αλλά και νεόπτωχων κυριεύει τις ΗΠΑ. Στατιστικά, η παραμονή χωρίς εργασία για περισσότερο από 3 μήνες, δηλαδή περίπου 12 εβδομάδες, αυξάνει πολύ τις πιθανότητες για ιδιωτική πτώχευση, ενώ κάποιος που παραμένει άνεργος για 6 μήνες είναι σχεδόν αδύνατο να εκπληρώσει βασικές οικονομικές του υποχρεώσεις και έτσι η πτώχευση είναι σχεδόν δεδομένη. Μένοντας άνεργος, όμως, για 10 μήνες, είναι καταστροφικό και πρωτοφανές στην αμερικανική οικονομική ιστορία».
“Καταστροφικά στοιχεία για ΗΠΑ & ευρωπαϊκή κρίση τρομάζουν τις αγορές”, Tvxs, 9/7/2011
***
Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; Παρεξηγήσατε! Εννοούσαν για τις τράπεζες
«Το αρχικό σχέδιο της Γαλλίας, λοιπόν, για επανεπένδυση σε μέρος από τα ελληνικά ομόλογα λήξης των επόμενων ετών προέβλεπε επιτόκιο που έφτανε έως το 8%, με βασικό επιτόκιο 5,5%, συν ένα επιπλέον ποσοστό έως 2,5% με βάση τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ.
Ακόμη απλούστερα: Ακόμη και αν η οικονομία, με κάποιον μαγικό τρόπο, ξαναέπαιρνε μπροστά, ό,τι κι αν παρήγε αυτή η έρημη χώρα δεν θα πήγαινε ούτε στην ελάφρυνση των βαρών του ελληνικού λαού ούτε στη χρηματοδότηση της περαιτέρω ανάπτυξης ούτε στον εκσυγχρονισμό της χώρας ούτε στην παραγωγική της ανασυγκρότηση. Κάθε παραγόμενο ευρώ θα πήγαινε κατευθείαν στις βαθιές τσέπες των τραπεζιτών και των λοιπών τοκογλύφων. Κι αυτό παρότι ήδη, με το αρχικό 5,5%, θα είχαν εξασφαλίσει ήδη ένα μακροχρόνιο ληστρικό επιτόκιο!»
Σταύρος Χριστακόπουλος, “Χρεοκοπία άπαξ ή εσαεί;”, To Ποντίκι, 8/7/2011
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπέλεσης
Μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων
info@solon.org.gr
11 Ιουλίου 2011
