H συνειδησιακή και λειτουργική ακεραιότητα σε οριακές εμπειρίες
Το διαρκές βασικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η ικανότητά του να ανταπεξέρχεται σε σημαντικά ψυχολογικά, κοινωνικά, βιολογικά, πνευματικά και πολιτιστικά γεγονότα που απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες ψυχικής και κοινωνικής ενέργειας.
Αυτά τα γεγονότα μπορούν να έχουν την οριακότητα της πνευματικής ποιότητας και εμβέλειας των μεγάλων ιδρυτικών θρησκευτικών ή πνευματικών εμπειριών.
Στον όρο πνευματική ποιότητα συμπεριλαμβάνεται όλο το ιστορικό φάσμα πνευματικών εμπειριών της ανθρώπινης προσωπικότητας δηλαδή εκτός από το θρησκευτικό συμπεριλαμβάνεται και το πολιτικό, επιστημονικό, καλλιτεχνικό, φιλοσοφικό, ηθικολογικό και ψυχολογικό στοιχείο.
Σημαντικές βιωματικές προκλήσεις μπορεί λοιπόν να ξεκινούν και να συνδέονται:
α. είτε με πνευματικές προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης, ο Σενέκας, ο Βούδας, ο Σανκάρα, ο Έμερσον, ο Θορώ, ο Γουΐτμαν, ο Μπλέηκ, ο Μπράουνινγκ, ο Σβέντενμποργκ, Κουζάνος κλπ
β. είτε με μεγάλα κοινωνικά γεγονότα όπως επαναστάσεις (πχ Γαλλική επανάσταση), οικονομικές κρίσεις, οικολογικές καταστροφές, ιστορικά γεγονότα όπως οι πόλεμοι κλπ.
γ. είτε με ατομικές νομικές περιπέτειες ή με δεινά της ανθρώπινης προσωπικότητας ή με βιολογικά ή ψυχολογικά περσοναλιστικά εξατομικευμένα δεινά όπως ο θάνατος, η ερωτική σχέση, η φιλία, η ψυχασθένεια και η ασθένεια γενικότερα
Είναι κρίσιμο το θέμα του πώς και με ποια ακεραιότητα τελικά τοποθετείται κανείς απέναντι σε οριακές εμπειρίες.
1. Η εμπειρία του άμεσου ρίσκου της ζωής είναι μια κατ’ εξοχήν οριακή εμπειρία. Αυτό το ρίσκο μπορεί να τίθεται:
α. είτε από βιολογικούς λόγους –λόγω ασθένειας και ιατρογενούς θεραπευτικής διακινδύνευσης
β. είτε από την έκθεση της ζωής σε κίνδυνο για λόγους αρχών, ιδεών και ηθικής.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αναδεικνύεται η δυσκολία της ακεραιότητας του ανθρώπου απέναντι στο καθοριστικό γεγονός του θανάτου ή μιας φαινομενικής μοναξιάς.
2. Η πνευματική εμπειρία που έχει έναν υπερβατικό χαρακτήρα-και υπάρχουν τέτοιες που μπορεί να είναι άσχετες από αυτές που βιώνουν οι θρησκευτικές ή αγιοποιημένες προσωπικότητες. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει το ζήτημα του κατά πόσο μπορεί και ανταποκρίνεται κανείς σε αυτή την εμπειρία, διατηρώντας την ισορροπία, το μέτρο, την κοινή λογική, την διαλλακτικότητα, την παραγνώριση ή παρασιώπηση, την ομαλότητα, την ωριμότητα και την εξελικτικότητα, οικοδομώντας και εκφράζοντας δημιουργικά και υπεύθυνα την δυναμική αυτής της εμπειρίας.
Τελικά η ακεραιότητα είναι το μέτρο συνένωσης της συνείδησης με την πραγμάτωση, με την επίτευξη βιωματικότητας. Η συνειδησιακή και λειτουργική ακεραιότητα είναι το μέτρο ενότητας της θεωρίας με την πράξη. Είναι το πεδίο κρίσης και δοκιμασίας της αληθινότητας.
Σχετικά άρθρα:
-Το πέρασμα από τη χωριστικότητα στην ενότητα
Η αδυναμία και η ατέλεια των εναλλακτικών κινήσεων της «νέας εποχής» και όχι μόνο
-Παλιά και νέα εποχή
Για την θεμελιώδη σύγχυση γύρω από την έννοια της παλιάς και της νέας εποχής.
Η ανεπάρκεια αυτών που επιχειρούν να εκφράσουν τη νέα εποχή
A. Κουλτούρες και ρεύματα της Νέας Εποχής
B. Πνευματικότητα και εναλλακτικές κουλτούρες
Φωτό:wikimedia
Ημερομηνία ανάρτησης: 8 Ιουλίου 2011
Γιάννης Ζήσης
