ΜΕΤΑΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΜΕΤΑΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (του Γιάννη Ζήση)

Σταδιακά -από την ορυκτή κατάσταση μέχρι τη μεταανθρώπινη-  η ζωή προκαλεί δημιουργικές εκπλήξεις, που απελευθερώνουν νέους ορίζοντες συνείδησης και πραγματικότητας, απερίγραπτους από τις λέξεις των προηγούμενων καταστάσεων. Εκείνο, που μπορεί να διαγραφεί με λέξεις, είναι η ιδανικότητα του προγενέστερου σταδίου ως η βάση του επόμενου. Πραγματικά, αν αναιρεθούν τα κίνητρα – αίτια της προσεξουαλικής φύσης του ανθρώπου και της κοινωνίας, τότε θα’ρθούμε στον σεξουαλικό άνθρωπο και τη σεξουαλική κοινωνία, που θα σημαίνει πλήρης μεταμόρφωση. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στα πλαίσια της σεξουαλικής προς τη μετασεξουαλική φάση.

Μέχρι τώρα δεν ειδώθηκε το Aids ως κάτι αντιμετωπίσιμο μέσω της βαθειάς καινοτόμησης των κοινωνικών και ψυχοσωματικών κινήτρων της συμπεριφοράς. Αυτό, συμβαίνει, γιατί:
1.απαιτεί τεράστια προσπάθεια και
2. κανείς δεν συλλογιέται μια ποιοτική σύγκρουση και διέξοδο από το δεδομένο.

Αυτή η ίδια η ανεπάρκεια αντιμετώπισης του Aids -και όχι μόνον αυτού, αλλά και του συνόλου τωνπροβλημάτων–  είναι μέσα στη φύση της προσεξουαλικότητας, της τελετουργικής κοινωνίας, που δρα μέσα από φετιχιστικές συσσωρεύσεις και συμβολοποιήσεις των υποκειμένων της και των καταστάσεών της. Η τελετουργία είναι το στοιχείο συνάφειας μεταξύ της υποκειμενικότητας και της αντικειμενικότητας και μπορεί να της κάνει χρήση, όχι μόνον το προσεξουαλικό στάδιο, αλλά και το μετασεξουαλικό, μόνον που τότε θάναι αποσυσσώρευση και όχι συσσώρευση συμβόλων και συμπεριφορών.

Ο μετασεξουαλικός άνθρωπος είναι η επαναφορά της παιδικότητας, όχι σαν επίπεδο νοητικής ανάπτυξης, αλλά βιωματικής διάθεσης. Μόνον που δεν θα υπάρχουν παιδικές νευρώσεις και νευρώσεις της παιδικότητας.

Οι αλλαγές, που πρέπει να γίνουν, είναι τριπλής διαίρεσης: 
α) αλλαγή προς τη σεξουαλικόητα
β) αλλαγή στο σύνολο των χαρακτηριστικών 
γ) αλλαγή στη σχέση με τον κόσμο

Ο μετασεξουαλικός άνθρωπος δεν είναι συλλέκτης της πρόκλησης του γυμνού, είτε της επιθυμίας της αποακεραιοποίησης μέσα στην οργιαστικότητα, είτε της επιθυμίας για μια οργανική σχέση – αυτά είναι χαρακτηριστικά της προσεξουαλικότητας. Η μετασεξουαλικότητα αποτελεί ένα οριστικό τέρμα κάθε τάσης για ανάμνηση προσεξουαλικής πρόκλησης.Στη μετασεξουαλικότητα η επιθυμία έχει τερματιστεί, γιατί υπάρχει μια βίωση εντατικής μακαριότητας, υπέρβασης της μηχανικότητας της συνείδησης, όχι σαν νωθρότητα και χαλάρωση, που και πάλι ανάγεται σε προηγούμενες καταστάσεις.

Δεν υπάρχει αισθητική γοητεία του γυμνού, ούτε με την έννοια της συλλογής αντικειμένων επιθυμίας στην προσεξουαλικότητα. Η γοητεία υπάρχει μόνον στη μοναδική ψυχική εσωτερικότητα του σώματος στη σεξουαλικότητα. Το γυμνό δεν είναι εδώ θέμα πάθους και ηδονής, αλλά μόνον απλότητας της ελευθερίας. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν από παρόρμηση για συνάφεια, αλλά από βίωση της εσωτερικής ενότητας. Νέες σχέσεις, σαν αφαίρεση της αναγκαστικής αντικειμενικότητας του ανθρώπου, κάνουν την εμφάνισή τους.

Η σημερινή βίωση χωριστικότητας σ’αυτήν την περίπτωση θάναι τελείως άγνωστη, χωρίς να σημαίνει αυτό αδυναμία στην κοινωνική παρουσία των ανθρώπων. Αντίθετα ένα ολόκληρο εσωτερικό σύμπαν θα προβάλλει μέσα από κάθε ανθρώπινο άτομο και νέες κοινωνικές ιδιότητες θα αρχίσουν να αναφαίνονται. Φυσικά δεν υπάρχει ίχνος χυδαίου αστεϊσμού στο νόημα, καμμιά χυδαία αλαζονεία ή επιφανειακότητα.

Ουσιαστικά μπαίνει τέρμα, από πιο πριν, στην προσκόλληση, στην τελετουργία του ανόητου και του παροδικού. Η αίσθηση του χρόνου θα αποσυμβατικοποιηθεί, θα γίνει πιο οργανική ψυχικά και λιγότερο γραμμική. Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία πολλές μορφές του σύγχρονου ανθρώπινου γίγνεσθαι απουσιάζουν, από τα όπλα ως τα έθνη, τους κάθε λογής διαχωρισμούς. Αυτό δεν έχει τίποτε το αδύναμο, αντίθετα η ιστορία θάναι ανοικτή στη δημιουργία κάθε ανθρώπινου ατόμου και κάθε οικολογικού μορίου.

Επίλογος 
Εδώ παρουσιάζουμε ένα όραμα μακρινό, μα εφικτό σε ελάχιστους. Αυτό όμως δεν μειώνει σε τίποτε τις ευθύνες των σημερινών κυβερνήσεων να μην εμποδίζουν τις πειραματικές προσπάθειες και να τις πριμοδοτούν. Καλά, θα πουν πολλοί, και λιγότερη εξέλιξη μπορεί να αντιμετωπίσει το Aids – εμείς θα συμφωνήσουμε σ’αυτό, όμως θα πούμε, πως η λογική της ελάχιστης προσπάθειας πάντα ηττάται στο πεδίο των εμποδίων και της ιστορίας. Το ίδιο το σώμα, στην προοπτική της εξέλιξης της ζωής, τους άνοιξε νέους δρόμους αισθήσεων, βρήκε νέες φυσικοχημικές δομές επικοινωνίας, αυτό θα γίνει και σε σχέση με τη σεξουαλικότητα. Οι άνθρωποι μπορούν να στερούνται φαντασίας για το μέλλον, η πραγματικότητα όμως όχι. Αυτή η φαντασία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τα σενάρια της αλλοτριωτικής φαντασίωσης. Από τώρα πρέπει να προβλεφθούν μέτρα για την έναρξη αυτών των εξελίξεων, που ωστόσο θα πρέπει να προστατέψουν τα εγχειρήματα από τις σύγχρονες νόσους του περιθωρίου και να διαχωρίσουν ολότελα την κοινωνική και ανθρώπινη εξέλιξη από την εκκεντρικότητα.

Ο μετασεξουαλικός άνθρωπος θα πρέπει να γίνει υποκείμενο πρότασης σε κάθε άνθρωπο, σαν απελευθερωμένος από την τελετουργία, την επιθυμία και τη νοητική συμβολοποίηση, που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο. Ο μετασεξουαλικός άνθρωπος διατυπώθηκε σαν σκοπός των κοινωνικών εξελίξεων. Στον Χέγκελ αποδίδεται η προτροπή για «μια τέτοια προσήλωση στην αφηρημένη σκέψη, που να κάνει τα ιδιοτελή συμφέροντα, που κινούν την καθημερινή ζωή ανθρώπων και λαών, να σιγάσουν». Μια παρόμοια φράση αποδίδεται στον Λένιν. Ο μετασεξουαλικός άνθρωπος είναι βασικά ο μοχλός της ιστορίας σαν άτομο και σαν ομάδα στη θετική της εξέλιξη.

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

Το παρόν κείμενο, αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Ζήση: “Ο Κόσμος των ανθρώπων μετά το AIDS και την οικολογική καταστρoφή”, Εκδόσεις “ΤΗΛΟΡΗΤΗΣ”, 1991.