SOS & ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ / ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ Ή ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (του Γιάννη Ζήση)

Απελευθερώσαμε -μέσα από την ιστορική μας πορεία- την καταστροφή του μέλλοντος. Αυτή η καταστροφή του μέλλοντος έχει τις ακόλουθες προοπτικές:

1.Καταστροφή ενεργειακή
Ι. Χρησιμοποιούμε υπερεντατικά τα Ραδιενεργά Σχάσιμα  υλικά, χωρίς πρόνοια για το μέλλον. Αναπτύσσουμε αντιδραστήρες αναπαραγωγικούς πλουτωνίου και παίζουμε με τα γονίδια και τις γενετικές δομές της Υδρογείου. Έχουν δεσμευτεί πυρηνικά υλικά σε γομώσεις πυρηνικών όπλων, θέτοντας σε κίνδυνο απόλυτο το μέλλον όλων των όντων του πλανήτη. Τα ραδιενεργά κατάλοιπα πηγαίνουν όπου βολεύουν τα οικονομικά συμφέροντα και η αδιαφορία των αρμοδίων. Η αύξηση της ραδιενέργειας είναι καθολική και πλέον τα όρια για τα τρόφιμα και τα υλικά δεν καθορίζονται με υγιεινιστικά αλλά με εμπορικά κριτήρια, ενώ το ραδόνιο από τα υλικά των σπιτιών, μας γίνεται ένας εφιαλτικός ένοικος των κλειστών χώρων.

Η ραδιενέργεια χρησιμοποιείται και σε πειράματα γενετικής μηχανικής με ανυπολόγιστους κινδύνους. Γίνονται έρευνες εκσυγχρονισμού των πυρηνικών οπλοστασίων και ήδη οι βόμβες νετρονίου είναι ένα πρώτο διεστραμμένο όπλο, που καταστρέφει τη ζωή, αφήνει τα κτίρια.

ΙΙ. Τα αποθέματα πετρελαίου  εξαντλούνται, βρίσκονται νέα κοιτάσματα και παίρνουμε πίστωση χρόνου. Οι ρύποι όμως της άντλησης, της μεταφοράς, της διύλισης και της καύσης του πετρελαίου και των πετρελαιοειδών ανεβαίνουν κατακόρυφα και υπονομεύουν ανεπανόρθωτα το φυσικοχημικό και το βιολογικό μέλλον της ατμόσφαιρας.

Οι εταιρείες που διακινούν το πετρέλαιο, αυτές διακινούν και τη ραδιενέργεια. Λίγες χώρες λιμαίνονται τα ενεργειακά αποθέματα και ακόμα και οι φτωχιές χώρες έχουν αυτό τον κακοήθη και καταστροφικό ηλίθιο τρόπο ανάπτυξης και οικονομικής επιβίωσης.

Κανένας δεν πράττει σύμφωνα με το οικολογικό συμφέρον. Η οικονομία δεν έχει καταλάβει ούτε την οικολογική και βιολογική στενότητα της γης, την αντιμετωπίζει σαν αν είναι  άπειρο οικολογικά, ούτε τη στενότητα των ενεργειακών πόρων και πρώτων υλών, ούτε την ψυχολογική και κοινωνική στενότητα του ανθρώπου. Η οικονομία βλέπει μόνο στον εαυτό της στενότητα. Μια στενότητα σε μεγάλο βαθμό τεχνητή, κατασκευασμένη, ψεύτικη.

Η καύση του πετρελαίου, όπως και αυτή του λιγνίτη, έχει μια τεράστια συνέπεια εκτός από τους τοξικούς ρύπους. Απελευθέρωση CO₂που επιτείνει τις κλιματολογικές αλλαγές και προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την αύξηση της θερμοκρασίας της γης. Αναμένεται στο μέλλον μεγάλη εκμετάλλευση των χωρών απ’ αυτούς που έχουν τα κοιτάσματα στην κατοχή τους και μια σταδιακή επιστροφή στον πρωτογονισμό των οικονομιών. Μόνο που αυτός ο πρωτογονισμός πλέον δεν είναι παραγωγικός, δεν έχει αύριο, θα είναι γεμάτος από τοξικά απόβλητα.

ΙΙΙ. Λιγνίτες. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στους λιγνίτες. Ας σημειωθεί ότι τα αποθέματα των λιγνιτών της Ελλάδας που αποτελούν και την κύρια ενεργειακή τροφοδοσία της, τελειώνουν εγγύς. Υπάρχει βέβαια ο άνθρακας και το ξύλο – ίδιο πρόβλημα και προκειμένου περί του ξύλου χειρότερο.

IV. Οι υδατοπτώσεις που σταδιακά εξαντλούνται και δέχονται τον απόηχο των κλιματικών αλλαγών.

V. Η μη χρησιμοποιούμενη ακόμα επαρκώς Αιολική Ενέργεια , η ακριβή ηλιακή, η γεωθερμική κτλ. – οι λεγόμενες εναλλακτικές. Και εδώ όμως υπάρχει το πρόβλημα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος παραγωγής, οι ίδιες οι εταιρείες μπαίνουν στην παραγωγή εξοπλισμού. Ελέγχουν έτσι, όχι σύμφωνα με το οικολογικό συμφέρον ή το ενεργειακό, την ενεργειακή ανάπτυξη και θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της δικής τους κερδοσκοπίας.

VI. Γίνονται προσπάθειες για τη χρήση του νερού, όπως και τη χρήση της σύντηξης των ελαφρών πυρήνων του Υδρογόνου.

Πάντως στον ενεργειακό χώρο υπάρχει ένα τριπλό αδιέξοδο.

α) Εξάντληση και τρελλή χρήση των πόρων.

β) Τεράστια παραγωγή ρύπων.

γ) Ολιγοπωλιακή κερδοσκοπία στον έλεγχο του ενεργειακού προβλήματος.

Η υπερβολική ενεργειακή παραγωγή πυροδοτεί την ανευθυνότητα και του υπολοίπου συστήματος. Επίσης, συμβαίνουν και οι αδικίες όπως το ότι το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού, οι ΗΠΑ, εκμεταλλεύονται το 40% της παγκόσμιας ενέργειας.

2.Κατάσταση στις πρώτες ύλες  όπου η κατάσταση είναι περίπου ίδια.  Σε περίπτωση κρίσης θα βρεθούμε, ανέτοιμοι όντες, ανίκανοι για άμεση λειτουργία της ανακύκλωσης. Μεγάλο μέρος των πρώτων υλών ξοδεύεται για ηλίθιες ματαιότητες. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Φυσικά η αισθητική καταστροφή της Γης είναι απαράμιλλη. Οι ίδιες εταιρείες,  τα απρόσωπα σχετικώς και ηλίθια κατασκευάσματα, αυτοί οι Φραγκενστάιν της Γης  και της ανθρωπότητας, ελέγχουν και το κύκλωμα πρώτων υλών που σ’ όλη τη διαδικασία είναι πολύ ρυπογόνο. Δημιουργούνται και απελευθερώνονται τοξικές ουσίες και επιδράσεις σε πρωτοφανή βαθμό. Η κατασκευαστική ακόμα τροποποίηση της επιφάνειας της γης, με τόσο παράλογο και μυωπικό τρόπο, κρύβει μέσα της πολλές κατάρες για το ανθρώπινο γένος, μαζί βέβαια με όσα καταλογίζει στην εξορυκτική βιομηχανία για την ιστορική στρέβλωση της ανθρωπότητας ο φιλόσοφος Λιούις Μάμφορντ.

3.Η καταστροφή του φυτικού πλούτου είναι ίσως το χειρότερο απ’ όλα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη γη. Πρώτα απ’ όλα η εξαφάνιση ειδών λόγω τοξικών επιδράσεων των τεχνολογικών παρεμβάσεων, της νερώνειας εκμετάλλευσης πρώτων υλών – ξύλου, από τα δάση, λόγω επίσης της συστηματικής καλλιέργειας της κτηνοτροφίας, των πυρκαγιών και της γενικής διατάραξης και του εκτροχιασμού της οικολογικής ισορροπίας. Αυτή η εξαφάνιση δεν είναι αντιστρεπτή και το τίμημά της θα το πληρώσουμε εμείς. Είναι ένας τεράστιος βιοχημικός πλούτος, ένα θησαυροφυλάκιο πολύτιμων χημικών ουσιών που, αν το αποτιμήσουμε, έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ όλο το πλούτο της ανθρωπότητας και από την ίδια ίσως την ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι βάση ζωής, τα φυτά είναι, και είναι η μόνη γέφυρα της ζωής με το φως και την ανόργανη φύση.

Ό,τι χάθηκε δεν θα βρεθεί ξανά και ίσως ήταν αυτή η χημική πληροφορία που θα θεράπευε ένα καρκίνο, μια σημερινή ή μια μελλοντική ασθένεια.

Οι άπληστοι οικονομικοί παράγοντες είναι εν μέρει η ταφόπετρα της γης. Για την οικονομία, μόνο ένας έλεγχος είναι σωστός, ο οικολογικός και κοινωνικός. Αυτός λοιπόν ο φαρμακευτικός, ο βιολογικός, ο οικολογικός και ο αισθητικός πλούτος πρέπει να σωθεί ακόμα και με οικολογική βία. Ας έρθουμε όμως στην οικολογική σημασία της φυτικής ζωής και του φυτικού πλούτου. Καταρχήν είναι η μόνη δυνατότητα μετατροπής του CO₂ σε O₂ και συνεπώς είναι η μόνη άμυνα στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Τα δάση του Αμαζονίου  παράγουν ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου οξυγόνου που παράγεται. Αυτά τα δάση περιέχουν και το 1/3 των ειδών της φυτικής ζωής της υδρογείου. Τα δάση αυτά καταστρέφονται με ταχύτητα μιας Ελλάδας το χρόνο, ένα γήπεδο το δευτερόλεπτο. Ας καταλάβουν όλοι ότι οι ελάχιστες Οικολογικές Νησίδες της Υδρογείου ανήκουν σε όλους και σε κανένα κράτος ή χρήμα. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία στην Οικολογία ασφάλεια της Ζωής και της Γης. Ας σταματήσουμε αυτή την πλανητική εντροπία. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδικηθεί η Βραζιλία.

Τα φυτά ανάπτυξαν μια τόσο πλούσια χημική ζωή, σα συνέπεια υποκατάστασης της κίνησης και σαν αποτέλεσμα μιας ικανότητας να μετουσιώνουν τα πάντα. Η καταστροφή των φυτών και των δασών σημαίνει, εκτός από την ατμοσφαιρική καταστροφή, αλλαγή της πορείας του H₂O μέσα στη φύση και καταστροφή, ερημοποίηση της γης. Καταστροφή των φυτών σημαίνει και καταστροφή των ζώων, καταστροφή του πλανήτη και της ανθρωπότητας τελικά.

Μέχρι τώρα η ζωή έπαιξε σαν ένας Μότσαρτ στα πλήκτρα των οικολογικών ισορροπιών και των γονιδίων. Τώρα που στη θέση του Μότσαρτ μπήκε το ανθρώπινο συμφέρον κάθε έννοια αρμονίας καταστρέφεται μαζί με τη ζωή. Τα  φυτά είναι η παιδική ηλικία του πλανήτη, ο τεχνοκράτης άνθρωπος είναι γεροντική παραξενιά της.

Να σημειώσουμε ότι η τερατώδης ηλεκτρομαγνητική παραγωγή όλου του φάσματος, οι πολεμικές συρράξεις και η καταστροφή του όζοντος επιδρούν σ’ όλη την κλίμακα των μορφών και με τον ιονισμό του περιβάλλοντος, συμβάλλουν αποφασιστικά στη θλιβερή πορεία της κατάστασης. Ακόμα και η βιολογική νεκροποίηση των θαλασσών  θα έχει μοιραίες επιπτώσεις, όπως και η μόλυνση των υδάτων, η συστηματική ζιζανιοκτονία και η αναγκαία καταπολέμηση των φυτικών παθήσεων. Η  εξάντληση και μη ορθολογικοποίηση της χρήσης των υπόγειων υδάτινων αποθεμάτων. Η δηλητηρίαση των αλυσίδων τροφής από το φυτό, στο ζώο και τον άνθρωπο, πληρώνεται τελικά από μας.

Το κυνήγι  είναι, όχι μόνο μια πηγή μόλυνσης του εδάφους από μολύβι, αλλά εκφράζει τη βαρβαρότητα του ανθρώπου μαζί με τη νοητική διαστροφή και τη διαταραχή των οικοσυστημάτων.

Η υπερεντατική εκμετάλλευση των πάντων δίνει ημερομηνία λήξης όχι μόνο στον πολιτισμό αλλά και στη ζωή των γενεών. Πρέπει να λογικέψουμε όλη την κοινωνική οργάνωση. Δεν μπορούν να εξοντώνονται εκατομμύρια καγκουρώ κάθε χρόνο για τα «αρχοντοχωριάτικα» αθλητικά παπούτσια των ανθρώπων, ούτε να εξοντώνεται ένα καναδικό δάσος για κάθε κυριακάτικο φύλλο των New York Times, όσο σοβαρό και να ‘ναι. Οι ανάγκες των ανθρώπων ακολουθούν το δρόμο του περιττού, του ανθυγιεινού, του καταστροφικού.

Υπάρχει δυνατότητα να αναπτυχθεί και Οικολογική Τεχνολογία  καταστροφής των ρύπων και αποκατάστασης των συνθηκών. Πρέπει βέβαια ν’ αλλάξει ο τρόπος σκέψης, όχι πια στη σκέψη της πειραματικής παραγωγής αλλά περισσότερη φαντασία για πειραματισμούς. Να σημειώσουμε πως η σημερινή διαδικασία τυποποιημένου πειραματισμού δεν μπορεί να μελετήσει ουσιαστικά ούτε το απειροελάχιστο των δυνατοτήτων που υπάρχουν σε ελάχιστη φυτική ζωή. Ήδη οι πέτρες μεταμορφώθηκαν σε τερατουπόλεις, τα δέντρα σε χρήματα, τα ζώα σε γούνες, ως προς τους ανθρώπους ξέρουμε σε τι μεταμορφώθηκαν, οι μύθοι και οι παραβολές προσφέρουν μπόλικες ποικιλίες, μια οικολογία θανατηφόρων ειδών.

Εμείς πιστεύουμε πως η ρευστότητα του ανθρώπου σύμφωνα με τις εντολές της εξουσίας, του συστήματος της μυωπίας των συμφερόντων, μ’ ένα σταθερό πυρήνα υποκρισίας και φόβου σαν λιπασματικό υπόστρωμα αλλοτρίωσης, είναι η κύρια πηγή της οικολογικής καταστροφικότητας του ανθρώπου. Η πρώτη αδικία που έγινε είναι η θεώρηση των δικαιωμάτων σαν απόρροια της συνείδησης και της δύναμης που πηγάζει από την παρωθητική αίσθηση διαφοράς. Από εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος αποξενώνεται ψυχολογικά από τη φύση και αυτή η αποξένωση εξοπλίζεται από τη τεχνολογία και τη φύση που αυτορρυθμίζεται μέσα απ’ το τριπλό φαινόμενο της ενεργειακής, της τροφικής και της νοηματικής νομοτέλειας, διχάσθηκε βίαια. Το νοητικό είδος της που αυτοεξαρτήθηκε σαν χωριστό, σαν αληθινός Λέοντας της Νεμέας, αποδείχθηκε ένας Δούρειος Ίππος, ή ακόμα καλύτερα ένας Νέρωνας που αποκαλύπτει τη χείριστη όψη του 2^ου θερμοδυναμικού αξιώματος, για το ελάχιστο της «έμπνευσης» χρειάζεται την πυρπόληση του κόσμου. Πυρπολούμε τη φύση, για να χτίσουμε ένα έπος από καπνιά ματαιοδοξίας, τις καμμένες σάρκες από την τρέλλα και τη μυρουδιά του ψημένου αίματος που σαν λιβανωτό προσφέρουμε στους θεούς της φαύλης αλαζονείας, της καταστροφικής λαγνείας και του ατελεύτητου θανάτου.

Ενώ εμείς υποσκάπτουμε το μέλλον, ταυτόχρονα αντιδρούμε σ’ αυτό με φόβο που εκφράζει τη φαντασιακή καταφυγή στο παρελθόν για αυτοσυντήρηση. Είναι μια διαστροφή της θέλησης, είναι προσκόλληση καταστροφική και αντιδημιουργική στη  μορφή και την αδράνεια. Γι’ αυτό το φόβο έχουμε να πούμε αυτό που έλεγε και ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την οικονομική ύφεση μετά το Κραχ του ’29, «το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος». Πέρα από τα σύνορα της σημερινής συνείδησης που μας προδιέγραψε ο φόβος μας και η απουσία μας από την Ιστορία, πέρα από αυτό βρίσκεται η Λύση όσο αργά και αν είναι.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα;
Ο άνθρωπος γίνεται ολοένα και πιο ανίκανος να ζήσει στη φύση, όχι μόνο του κόσμου, αλλά και στην εσωτερική και έτσι ο φόβος απέναντί της γίνεται αβυσσαλέα επιθετικότητα, σχεδόν με μηδενική ανοχή. Ανάλογη είναι και η σχέση με το συνάνθρωπο. Ο άνθρωπος έγινε ένας μεταστάτης καρκινωμάτων μέσα στη φύση, οι καμινάδες του πολιτισμού υψώνονται σαν πυροβόλα τοξινών, σαν μια χημική Βαβέλ, οι πόλεις είναι η γενετική μηχανική αποξένωσης του ανθρώπου απ’ τη φύση.

Η φύση επικαλέσθηκε μέσα από την εξέλιξή της περισσότερη θαλπωρή και δυναμική απελευθέρωση και αυτή η επίκληση εφέλκυσε το ανθρώπινο είδος πολιτιστικά. Όμως και μια άλλη επίκληση της ενελικτικής δύναμης εφέλκυσε τον άνθρωπο, στην άβυσσο των πέρα και από την κτηνώδη βία καταστροφικών δυνάμεων. Η αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση δεν είναι πλήρης, όμως η επικοινωνία με τη φύση έχει δύο χαρακτηριστικά, είναι υποκαταστατική και κίβδηλη. Όμως η αποξένωση, η βίαιη απομάκρυνση και η άστοργη φύση γεννά την αιμομικτική επάνοδο του Οιδίποδα, του ανθρώπου στην Ιοκάστη, τη φύση. Έτσι λοιπόν, η αποξένωση ή η χωριστικότητα είναι η κύρια επικοινωνία του ανθρώπου μ’ αυτή την άβυσσο κι η άβυσσος αυτή φυσικά δεν πρόκειται να χαριστεί στον άνθρωπο.

Τώρα πια ο άνθρωπος έχει σαν ψυχοκοινωνική του μητέρα την τεχνολογία και τη ρομποτική, δεν ξέρει ότι αυτή είναι ένα φάντασμα και πως έχει συζευχθεί την πραγματική του μητέρα προς την τραγωδία, τη φύση.

Ο Οιδίποδας είναι φιλολαϊκός, είναι ο ίδιος ο λαός με την αλλοτρίωσή του που συναντάει τον Λάιο, αυτόν που τον απομάκρυνε από τον Λαό, τον Οιδίποδα, από κάθε φιλική συναισθηματική σχέση με την Ιοκάστη, τη Φύση. Ο Λάιος που αποξενώνει τον άνθρωπο από τη Φύση είναι ο Ηγεμόνας και η πολιτική του είναι η «πνευματική» φύση του ανθρώπου, η πατρότητά του, η ενηλικίωση του, η κίβδηλη πνευματικότητα. Έτσι η Οιδιπόδεια Τραγωδία βρίσκει Οικολογική διάσταση στο συμβολισμό της. Ο Νέος Οικολογικός Οιδίποδας είναι ο άνθρωπος που επαναστατεί και αφρίζει για την αδικία σε βάρος του, και καλά κάνει, αλλά και που ορέγεται να βασιλεύει ξέροντας το χρησμό που δίνει η βιομηχανική επανάσταση.

Εμφανίζεται δειλά-δειλά ο Πραξικοπηματίας στον Τραγικό Τρίστατο, ο Άλμπεριχ διεκδικεί το δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν, το προϊόν των εργατών της βιομηχανικής κοινωνίας. Ο Φύρερ αναδεύει το φασισμό από τη σάρκα του Λαού και συντρίβει τη βασιλική «νομιμότητα» της πολιτικής. Εξαπατά έτσι το δυσαρεστημένο Λαό, γιατί στην πραγματικότητα είναι ο γιος του βασιλιά, ένας Κρόνος που ανατρέπει τον Ουρανό. Αυτό είναι το πρότυπο Μουσολίνι – Στάλιν και στην πραγματικότητα λύνει πάλι ψεύτικα το αίνιγμα της Σφίγγας, απαντά στο βάθος του αφρού κι όχι του ωκεανού, απαντά στο Μαζικό Φόβο Εκμηδένισης, στη Μαζική Μειονεξία, προκαλώντας ο ίδιος φόβο, δρα όπως ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο ή καλύτερα καθοδηγεί στο δρόμο του Μιθριδατισμού και της πώρωσης.

Στη συνέχεια αποκτάει αυτό που ήταν ο πραγματικός και κρυμμένος αιμομικτικός στόχος της σχέσης του με τη φύση, το παιδί γέννημά του με τη Φύση, την τεχνολογική δύναμη,  ελπίζοντας να κρύψει το δικό του φόβο θανάτου, θαυμάζοντας το δημιούργημά του, αιμομικτώντας και προς το παιδί του τοποθετώντας το στη θέση της μητέρας και έτσι αφαιμαξόντας το, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει το ψεύτικο ελιξήριο της νεότητας – αυτός είναι ο δρόμος της ιδιοτέλειας και της εξουσίας. Έτσι αδειάζει ο άνθρωπος από την ανθρωπινότητά του ανάμεσα σε μηχανή και εξουσία, μέσα από την υποκρισία μονιμοποιεί την άγνοια του εαυτού του – και «ο αγνοών βέβαια τον οίκο αυτού χάνεται στους τέσσερις ανέμους».

Μ’ όλα αυτά θελήσαμε να δώσουμε ένα τέρμα στις αυταπάτες για το Λαό. Οι λαοί δεν είναι οικολογικοί, ούτε ανιδιοτελείς. Φυσικά το πρώτο χέρι το έχουν οι κυβερνήσεις και οι ισχυροί της Γης. Αυτό να το θυμόσαστε για να δούμε πόσο θα αδιαφορήσουν και πόσο θα πιέσουν για οικολογικές λύσεις στην ανεργία, για κοινωνική δικαιοσύνη σε οικολογική βάση, για τερματισμό της κατά φαντασίαν πολυτέλειας και άνεσης που ονειρεύονται ότι θα αποκτήσουν. Ταυτόχρονα δεν νοείται να είναι κανείς οικολόγος από καταναλωτικό ναρκισσισμό, άνθρωπος της πόλης και το γραφείου, ξένος από τα πραγματικά προβλήματα της παραγωγής, της επιχειρηματικότητας και της απασχόλησης. Ούτε προσδιορίζεται κανείς σαν οικολόγος με προφανές το συμφέρον του ως τεχνοκράτης.

Η μάχη ανάμεσα στην ανθρωπότητα και το οικοσύστημα είναι κυρίως ψυχολογική, και ψυχολογική είναι και η ταύτιση με ηλίθια συμφέροντα. Για την ίδια την οικολογική καταστροφή με τους φυσικο-χημικούς της μηχανισμούς έχουν λεχθεί πολλά, για την πηγή γράφτηκαν λίγα.

Δεν υπάρχει χειρότερο καθεστώς από αυτό όπου ο δούλος γίνεται αφέντης δούλων, ο Άλμπεριχ, ο δούλος του οικονομικού συστήματος, το Ερυσιχθόνιο ρομπότ της αλλοτρίωσης οριστικά αρχηγεύει πάνω στην παραγωγική διαδικασία, τις μηχανές και τη φύση. Ο άνθρωπος είναι ο ισχυρότερος μεταλλακτικός γόνος του πλανητικού οικοσυστήματος. Ήδη είναι ανύπαρκτη η φύση, μέσα στους αφασιωμένους, στους τεχνοδόμους και τους στρατοκράτες. Να η αιτία! Αν το θέλετε και με βιονοητική διαλεκτική, της βίαιης καταστροφής της φύσης. Δε δημιουργήθηκε η φύση για χάρη του ανθρώπου. «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος, ο υπηρετών ή ο υπηρετούμενος; Ο υπηρετών!» Απ’ αυτή την ηθική έκφραση του Νερού της Ζωής εξαρτώνται χιλιάδες πύραυλοι, εκατομμύρια καμινάδες μίσους απέναντι στη Γη και δισεκατομμύρια πεινασμένες και άδικα διωκόμενες ζωές πάνω στον πλανήτη.

Από αυτή την Ψυχολογική Αποκάλυψη κρίνεται το αν ο κόσμος μας γίνει ένα τεχνολογικό και βιομηχανικό Βερντέν, από αυτή την Αντινιτσεϊκή Υπερανθρωπιά εξαρτιέται το αν η ζωή θα κρυφτεί μέχρι να σβήσει πίσω από χημικά και αντιασφυξιογόνα φίλτρα του αέρα.

Ο οικολογικός πόλεμος έχει μακροχρόνια τις ίδιες επιπτώσεις με τον πυρηνικό.
Μέσα στην Κοσμική Απεραντοσύνη του Χωροχρόνου, τη φορτισμένη από το φυσικό μέγεθος που λέγεται Ενέργεια, υπάρχει ένα υδρογειάκι που πλέει ενεργειακά αυτορρυθμιζόμενο μέσα στο Χωροχρονικό Ωκεανό. Μόνη του Κοσμική Προστασία το μυστηριώδους, γεωλογικά, προέλευσης Μαγνητικό Πεδίο που συγκρατεί την ιονίζουσα Κοσμική Ακτινοβολία στις Ζώνες Van Allen και αντί για καταστρεπτικές τις μετουσιώνει κατά ένα μέρος σε χρήσιμες για την ηλεκτρική Ισορροπία του Πλανήτη μέσα από τους πόλους.

Μετά έρχονται τα ανώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα, μια επωφελής απόληξη της ηλεκτρομαγνητικής και της βαρυτικής δύναμης αυτών των δύο μεγάλων παραγόντων μακροσκοπικής Ισορροπίας.
Κυριότερο στρώμα είναι αυτό το ανακλαστικό και απορροφητικό στρώμα Όζοντος, μιας αλλοτροπικής μορφής οξυγόνου. 

Μετά έρχεται η βιόσφαιρα που δεν μπορούμε να επεκταθούμε στην οικολογική ανατομία της πέρα από το να μιλήσουμε για τρεις αλυσίδες που συνδέουν ζωή, συνείδηση και ενέργεια στο φαινόμενο της εξέλιξης και της ύπαρξης του γίγνεσθαι και του Είναι μέσα στην Καθολική Διάσταση, το χωροχρόνο.

Πρώτη αλυσίδα, φυσικοχημική – ή ενεργειακής μετατροπίας.

Δεύτερη αλυσίδα, βιολογικοποίησης ή αυτορρύθμισης αναπαραγωγικής και τροφικής – ή το φαινόμενο της ζωής.

Τρίτη αλυσίδα, πληροφοριοποίησης και πληροφοριακών μετασχηματισμών – ή το φαινόμενο της συνείδησης και της ταυτότητας και της λογικής αλυσίδας, γιατί όχι και ψυχολογικής.

Ίσως θα μπορούσαμε να προβλέψουμε και μια τέταρτη άλυσο με πολύ πιο λεπτοφυείς νομοτέλειες απέναντι στην οποία είμαστε πολύ πρωτόγονοι επιστημονικά. Αυτή η αλυσίδα θα αφορά την αρχετυπική διαχρονικότητα των ίδιων των προηγούμενων μεγεθών και την Οργάνωση της Εξέλιξης προς το Είναι. Είναι μια αλυσίδα βουλησιακή και ενορατική, μια αλυσίδα Σκοπού και Ταυτότητας. Αυτή είναι η τέταρτη δημιουργική ιεραρχία, που έχει προβάλλει, πότε δειλά και πότε διαστρεβλωμένα, πάνω από την ανθρωπότητα. Σ’ αυτή τη δημιουργική ιεραρχία, όπου βρίσκεται και η δύναμη οικολογικής επαναφοράς της ανθρωπότητας στο δρόμο της, βρίσκεται ενσαρκωμένη η ασυμβατότητα της ενέργειας της ζωής και της συνείδησης απέναντι στη μορφή εκδήλωσής της, η απελευθέρωσή τους από τη μορφή που τα εξουσιάζει.

Αυτή είναι μια ασυνήθιστη και ασύμβατη παρουσίαση του Πλανητικού Οικοσυστήματος. Υπάρχει μόνο μια Ορθοκανονική, Εξελικτική Συνάφεια αυτών των αλυσίδων και Πλανητικών Ιεραρχιών  αλλά αυτή δεν βρίσκεται με δόγματα, αυθεντίες και άγνοιες. Ας ψάξουμε λοιπόν πέρα απ’ τις εύκολες σκέψεις και πράξεις. Πάντως η μηχανολογική αλυσίδα ή η αλυσίδα των τεχνημάτων του ανθρώπου δεν είναι όχι μόνο η απάντηση αλλά ούτε καν εκλογικευμένη στάση.

Σαν να μην φτάνει η βάρβαρη τεχνολογία του ανθρώπου, μια τεχνολογία για την οποία μπορούμε να πούμε ότι βαδίζει την προϊστορία της, είναι και τα καθημερινά οικολογικά ατυχήματα από άνομο συμφέρον. Για παράδειγμα τα πετρελαιοφόρα μολύνουν ενσυνείδητα τις θάλασσες από τα κατάλοιπά τους, γιατί τους στοιχίζει περισσότερο ο κανονικός καθαρισμός των δεξαμενών τους σε ναυπηγεία – αυτό είναι το «χύθηκε» πετρέλαιο στη θάλασσα όταν δεν υπάρχει σύγκρουση πλοίων, αυτές είναι οι πυρκαγιές του Αμαζονίου και γιατί όχι και της Ελλάδας – ακόμα και η μετάθεση του φράκτη κατά ένα μέτρο μπορεί να είναι κίνητρο.

Το αίτημα της συστημικής αναδιάρθρωσης
Χρειάζεται μια Παγκόσμια αλλά και Εθνική Οικολογική Άμεση Δράση, διαφορετικά δεν θα αποφύγουμε μακροχρόνια το πλανητικό κραχ.

Χρειάζεται ένα Παγκόσμιο Οικολογικό Σύνταγμα  και ένα Εθνικό επίσης.

Ζητάμε απ’ όλους, ανθρώπους, φορείς και κυβερνήσεις να συνεργασθούν για ένα Πλανητικό Σχέδιο Επιβίωσης και Εξέλιξης.

Χρειάζεται ένα Παγκόσμιο Οικολογικό Δικαστήριο όπως ένα Εθνικό Οικολογικό Δικαστήριο άμεσης εκδίκασης των σημαντικών καταγγελιών.

Χρειάζεται ένα Οικολογικό Κανάλι Τηλεόρασης, τόσο Παγκόσμιο όσο κι Εθνικό.

Χρειάζεται δύο γενεές να απαρνηθούν την υπερβολική άνεση της τεχνολογίας. Να πετύχουμε ένα παγκόσμιο μορατόριουμ αναλογικής, και δίκαιης υπέρ των αδυνάτων, παραγωγής και ανάπτυξης.

Χρειάζεται μια Ομοσπονδία Οικολογικών Κρατών.

Αντί για όλα αυτά, όταν η ζωή καταστρέφεται σ’ όλους τους Τροπικούς και τους Μεσημβρινούς του Πλανήτη, εμείς κατοικούμε στους Τροπικούς της Αδιαφορίας. Να ενοχοποιήσει λοιπόν ο καθένας την αδιαφορία του, πριν είναι αργά, γιατί η ελευθερία μας και η ζωή μας είναι χωρίς αύριο. Δυστυχώς δεν είναι πολύ απαιτητικοί οι λαοί εξαιτίας της ιδιοτέλειάς τους που τους περιόρισε τον ορίζοντα στο μηδέν, κάνουν όνειρα μικροκοινωνικά όταν ο πλανήτης φλέγεται. Απ’ την άλλη, πολλοί παρουσιάζουν τα χαλεπά στοιχεία όσο είναι εκτός επιτροπών, μετά είναι κομφορμιστές ή τα παρουσιάζουν σαν οικολογικοί επιχειρηματίες ή πολιτικοί δημαγωγοί.

Αυτό το μέτωπο θα πρέπει να είναι πιο υπερβατικό από την ταξική πάλη, αλλά όχι και μέσο για μια νέα δον κιχωτική γελοιότητα. Η αντιμετώπιση αυτής της κλίμακας του προβλήματος της υγείας και της οικολογίας απαιτεί μια ευρύτερη και θεμελιακότερη %B