1

SCRIPTA MANENT – ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ (14/3/11–20/3/11)

Scripta manent – Τα γραπτά μένουν
«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»

(Από δημοσιεύσεις της 3ης εβδομάδας του Μαρτίου 2011)


Επεκτείνονται τα συμπτώματα του οικονομικού ολοκληρωτισμού
«Περισσότερα από τρία χρόνια μετά την είσοδο μας στην χειρότερη οικονομική ύφεση από την δεκαετία του 1930, κάτι παράξενο και ενοχλητικό αμαυρώνει τον πολιτικό μας διάλογο εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες :
 η Ουάσιγκτον έχει χάσει το ενδιαφέρον της για τους ανέργους»

Paul Krugman, Δημιουργείται στις ΗΠΑ μια μόνιμη κατώτερη τάξη: των ανέργων”, Βήμα, 20/3/2010

***

2011_Wisconsin_Budget_Protests«Εργασιακός μεσαίωνας σε ένα αστυνομικό κράτος. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό για τις ΗΠΑ, όλα δείχνουν ότι προς τα εκεί βαδίζει η αμερικανική κοινωνία, καθώς η μία μετά την άλλη οι πολιτείες ψηφίζουν βαθύτατα αντεργατικούς και αντιδημοκρατικούς νόμους.
Στο μεταξύ, πάνω από δέκα πολιτείες (Ουισκόνσιν, Οχάιο, Αϊόβα, Αϊντάχο, Ιντιάνα, Φλόριντα, Κάνσας, Αριζόνα, Νεμπράσκα, Οκλαχόμα, Τενεσί, Τέξας, Νότια Καρολίνα και Αλάσκα -προς το παρόν) καταθέτουν ασύλληπτης οπισθοδρομικότητας νομοσχέδια. Παράδειγμα τα νομοσχέδια 1350, 2367 και 1363 της Αριζόνα, που, εκτός από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, απαγορεύουν στους δημόσιους υπαλλήλους τον συνδικαλισμό, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις καταλήψεις χώρων εργασίας, ουσιαστικά ποινικοποιώντας κάθε μορφή συλλογικής διεκδίκησης. «Επιστρέφουμε στο 1920» σχολίασε ένας διαδηλωτής του Ουισκόνσιν, «και στήνουν τη νέα φεουδαρχία, με ήρωες άτομα σαν τον Μπιλ Γκέιτς και τον μεγαλοεπενδυτή Ουόρεν Μπάφετ, που πληρώνουν μικρότερους φόρους από τις γραμματείς τους». Κι είναι αλήθεια»

Αχιλλέα Φακατσέλη, “Το Ουισκόνσιν ήταν μόνο η αρχή”, Ελευθεροτυπία, 20/3/2011

***

Για το μεταναστευτικό πρόβλημα
«Τα αποτελέσματα των πράξεων ή παραλείψεών μας μπορεί να αργούν, αλλά σίγουρα επέρχονται και συνήθως με αδιέξοδα, ώστε να μην μπορούμε να διαφύγουμε πονηρά. Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεταναστευτική πολιτική, αν δεν υπάρξει παγκόσμια ή τουλάχιστον περιφερειακή συνεννόηση για το θέμα και για τα  μέτρα που πρέπει να ληφθούν, για να αποφευχθεί η μετανάστευση, αλλά χωρίς να αφήνονται στο έλεος της μοίρας οι αδύναμοι, γιατί η πρόνοια για το πρόβλημα δεν θα μπορούσε παρά να είναι διττή, για να είμαστε τόσο προνοητικοί όσο και ανθρωπιστές. Αλλά δεν αρκούσε να το γνωρίζουμε, έπρεπε ταυτόχρονα οι πιέσεις προς την διεθνή κοινότητα να είναι συστηματικές, συνεχείς και έντονες, κυρίως από μια χώρα όπως η Ελλάδα που βρίσκεται σε μία τέτοια γεωγραφική θέση. Οι χλιαρές και σποραδικές νύξεις για τα θέματα δεν έχουν ούτε κύρος ούτε αποτέλεσμα.

Οι ισχυροί είναι τόσο αδιάφοροι και ανέγγιχτοι από τα προβλήματα, που δεν μπορούν να ακούσουν τις φωνές που είναι  αδύνατες γιατί δεν θέλουν να τους ενοχλήσουν»

Ιωάννα Μουτσοπούλου, “Το μεταναστευτικό πρόβλημα ως αδιέξοδο”, 14/3/2011

***

Κλιματική αλλαγή στη χώρα της «δημιουργίας συναίνεσης»
«Όλο και μικρότερο είναι το ποσοστό των πολιτών στις Η.Π.Α που ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις της. Σύμφωνα με τελευταία έρευνα του Ινστιτούτου σφυγμομετρήσεων Γκάλοπ, μόλις το 51% των πολιτών θεωρεί σημαντικό πρόβλημα την κλιματική αλλαγή. Το ποσοστό είναι το δεύτερο χαμηλότερο εδώ και μία 20ετία στην οποία διεξάγεται η σχετική σφυγμομέτρηση (…) 
Με βάση την ψήφο, οι ερωτηθέντες ψηφοφόροι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που πιστεύουν ότι τα Μ.Μ.Ε υπερβάλλον σχετικά με το ζήτημα είναι τριπλάσιοι από τους αντίστοιχους του Δημοκρατικού Κόμματος. Αντιστοίχως οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι που ανησυχούν για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι διπλάσιοι από τους αντίστοιχους ψηφοφόρους του Ρεπουμπλικανικού»

Άρης Καπαράκης, “Κλιματική αλλαγή; Ποια κλιματική αλλαγή;”, 16/3/2011

***

Ανθρωποκεντρισμός χωρίς ανθρωπισμό
«Γενικότερα, το πρόβλημα των συστημάτων μεγάλης κλίμακας –όπως τα κράτη- συνδέεται με την δυναμική του  ολοκληρωτισμού, ο οποίος πήρε τόσο τη μορφή του οικονομικού φιλελευθερισμού όσο και του Μπολσεβικικού κομμουνισμού. Στα θεμέλια του προβλήματος του ολοκληρωτισμού των συστημάτων μεγάλης κλίμακας –όπως είναι τα κράτη-  διαφαίνεται το έλλειμμα λόγου στη θεσμική οργάνωση και διαχείριση της ανθρωπότητας.
Η γένεση μεγάλων ιδεών στο πρότυπο της πρώτης Ρώμης, της δεύτερης Ρώμης κ.ο.κ., είναι ένα συνεχιζόμενο βήμα για τον υλιστικό χαρακτήρα της πολιτικής συνυφασμένο με την ταξική διαφθορά της, όποια κι αν είναι αυτή.
Κεντρικό πρόβλημα είναι ο ανθρωποκεντρισμός χωρίς πραγματικό ανθρωπισμό.  Υπεύθυνη για όλες αυτές τις εκτροπές είναι η ματεριαλιστική ανθρωποκεντρική αίσθηση του όντος»

Γιάννης Ζήσης, “Το πρόβλημα του κακού στην ιστορία”, 17/3/2011

Φώτο:Wikipedia

Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπέλεσης
Μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων
info@solon.org.gr

21 Μαρτίου 2011