ΖΩΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, ΖΩΗ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΥΘΥΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ (του Γιάννη Ζήση)

Per 1 - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

Per 1 - Σόλων ΜΚΟΤο τέλος της αυτορρύθμισης της ιδιοτέλειας
Αναπτύξαμε για τον εαυτό μας, ένα όλο και πιο δύσκολο περιβάλλον και σχέσεις. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ιδιοτέλειάς μας, είτε αυτή έχει τη μορφή της αδράνειας που λειτουργεί ως εσωτερική μελανή οπή, είτε του ενεργητικού ναρκισσισμού είτε του ισχυρού λειτουργικού συμφέροντος.
Αυτή η δυναμική της ανευθυνότητας γιγαντώνεται συστημικά. Στην ιστορία, η ιδιοτέλεια αντανακλάται με ένα τραγικό τρόπο, μέσα από τις κρίσεις και τα αποτελέσματά τους.  Η ανευθυνότητα -ως καθολικό αιτιατό- εξατομικεύεται μέσα από τη συστημική δυναμική του και κατασταλάζει ως καταναγκαστικός μερισμός δυσκολιών, προβλημάτων και κρίσεων.

Οι κύκλοι εφησυχασμού κατασταλάζουν κύκλους καταστροφών
Το ενδιαφέρον χαρακτηριστικό αυτής της παγκόσμιας κρίσης ανευθυνότητας.
 βρίσκεται στην επώαση ενός ψυχισμού εφησυχασμού και άμβλυνσης των αντανακλαστικών. Ο εφησυχασμός –μια καταστάλλαξη της έλλειψης ευθύνης- επωάστηκε σταδιακά από την εποχή που ακολούθησε το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα. Ο προπολεμικός και μεσοπολεμικός εφησυχασμός απέναντι στον αναδυόμενο εθνικισμό, ολοκληρωτισμό και οικονομική απληστία, καταστάλαξε με τον τρόπο του το χρηματιστηριακό κραχ του 1929, την άνοδο του ολοκληρωτισμού και δύο παγκόσμιους πολέμους.

Για άλλη μια φορά, εμείς οι άνθρωποι:
α.
αναπτύξαμε έναν ιδιοτελή και άπληστο εφησυχασμό, πυροδοτούμενο από την αδράνεια, τον ναρκισσισμό και το ενεργητικό λειτουργικό συστημικό και αγοραίο συμφέρον.[1]
β.
υποσκάψαμε τα αντανακλαστικά μας -ή αλλιώς- το ένστικτο της επιβίωσης. Το ένστικτο αυτό έχασε τη διορατική και την αντανακλαστική του απόκριση. Κατ’ ουσίαν έχουμε μια υστέρηση αντανακλαστικών απέναντι στην παγκόσμια επιδεινούμενη περιβαλλοντική, οικονομική, πολιτική και συστημική κρίση.

Αποτέλεσμα του εφησυχασμού είναι το γεγονός ότι οι μοναδικές διευθετήσεις που πραγματοποιούνται, τελούν κάτω από τον έλεγχο ισχυρών συμφερόντων, τα οποία έχουν ένα ισχυρό Νιτσεϊκό και Μακιαβελικό αντανακλαστικό κυριαρχίας. [2]  Οι πολίτες και οι θεσμοί [3] δεν λειτουργούν με ταχύτητα ανάδρασης ή προσαρμοστικής μάθησης -ανάλογη με το μέγεθος της απειλής-  απέναντι στην κρίση.

Η χωριστική μοναχικότητα και ισχύς λειτουργούν ως εκκολαπτήρια μιας τραγικής αντιμετώπισης της κρίσης. Αποτελούν παράγοντες καταστροφικής αδράνειας. Αποτελούν μια ανεύθυνη στατικότητα  που είναι καταστροφική για το μέλλον.

Στο επίπεδο της κοινωνίας αρχίζει να συσσωρεύεται μια δυναμική αντίδρασης. Κύριο χαρακτηριστικό της όμως είναι η ποιοτική υστέρηση και η κινητική αδράνεια που προδικάζουν μια τυφλή και στρεβλή αντίδραση. Η αντιμετώπιση της κρίσης θα αναδείξει την ευθύνη της κατανόησης, της επικοινωνίας και της δράσης, χωρίς όμως να είμαστε έτοιμοι για να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη. Αυτή η κρίση οπωσδήποτε θα πάρει πολιτική και οικονομική μορφή, ανακυκλώνοντας την παρούσα φάση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης σε ένα πιο διευρυμένο, πιο βαθύ και πιο άγριο κύκλο συνεπειών και παρενεργειών.

Την ίδια ώρα που οι παράγοντες της ισχύος βεβαιώνουν για την έξοδο από την κρίση, η κρίση αυτή κοινωνικοποιείται. Ενώ οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν βελτίωση, αντανακλώντας τη δυναμική στο επίπεδο των ελίτ, οι δείκτες της απασχόλησης και της κοινωνικής δικαιοσύνης δείχνουν υποβάθμιση και ύφεση.

Συμπέρασμα
-Ο ορίζοντας μπροστά μας είναι ο ορίζοντας του θανάτου της ανευθυνότηταςΔεν υπάρχει μέλλον χωρίς τον θάνατο της ανευθυνότητας και η ίδια η καταστροφή είναι μια από τις μορφές θανάτου αυτής της ανευθυνότητας.

-Ο εφησυχασμός που εκκολάφτηκε ως μια επιθετική άπληστη και ανεύθυνη αισιοδοξία, μέσα στην οποία -ατομικά και ομαδικά- εκκινούσε άπαντες με ιδιοτέλεια, ανέδειξε το σύστημα χωριστικότητας, ισχύος και εξουσίας ως αυτόματο ρυθμιστή της ιδιοτέλειας.


Αναφορές
[1] Ferguson Niall, “Το Πλέγμα του Πλούτου”, εκδ. Ιωλκός, 2008, 
«Ένας αμέτρητος αριθμός ανθρώπων, όλοι ίσοι και όμοιοι, που προσπαθούν αδιάκοπα να εξασφαλίσουν τις ευτελείς κι ασήμαντες χαρές με τις οποίες μπουκώνουν την αδηφάγο ζωή τους. Καθένας ζει μόνος του, καθόλου δε νοιάζεται για τη μοίρα όλων των υπόλοιπων τα παιδιά του και οι στενοί του φίλοι αποτελούν γι’ αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος… Πάνω από αυτή τη ράτσα ανθρώπων στέκει μια τεράστια και προστατευτική δύναμη, η οποία δεσμεύεται να εξασφαλίσει την ικανοποίηση τους και να διαφυλάξει την τύχη τους. Η δύναμη αυτή είναι απόλυτη, ακριβολόγος, αρμονική, προνοητική και ήπια…. Προνοεί για την ασφάλεια τους, προβλέπει τις ανάγκες τους και προσφέρει όσα τους είναι απαραίτητα, διευκολύνει την πραγμάτωση των τέρψεών τους, αντιμετωπίζει τις κυριότερες ανησυχίες τους, κατευθύνει την εργασία τους, ρυθμίζει βάσει κανόνων την προέλευση της περιουσίας, και υποδιαιρεί την κληρονομιά τους τι απομένει εκτός από το να απαλλάσσει όλους αυτούς τους ανθρώπους από τον κόπο της σκέψης και τη σκοτούρα της ζωής; Καθημερινά καθιστά την ελευθερία πράξεων του ανθρώπου λιγότερο χρήσιμη, λιγότερο συχνή … αρχή της ισότητας προετοίμασε τους ανθρώπους γι’ αυτά… Πάντα πίστευα ότι η υποτέλεια μιας αρμονικής, ήρεμης και ήπιας μορφής όπως αυτή που μόλις περιέγραψα μπορούσε εδραιωθεί κάτω από τις φτερούγες της κυριαρχίας του λαού» 1320 Tocqueville, «Old Regime», σ. 219 κ.εξ.
[2] Ζήση Γιάννη
α.Πως στήθηκε η “πυραμίδα” συμμετοχικής και θεσμικής εκτροπής της αγοράς
β.Η πυραμίδα της στρεβλής ανάπτυξης ή της ανυπαρξίας της δημοκρατίας
[3] Μουτσοπούλου Ιωάννα, Το κράτος στην ελεύθερη οικονομία

Πίνακας: Wikipedia 

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Φεβρουαρίου 2011

 

Σχετικά άρθρα