ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ

H ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ (του Γιάννη Ζήση)

mindset - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

mindset - Σόλων ΜΚΟΣτο σύγχρονο κόσμο και άνθρωπο, διαπιστώνεται η ανάγκη να αναγνωρίσει τις αιτιώδεις συνάφειες αλλά και τη δυναμική που ασκεί ο νόμος της εξέλιξης στο επίπεδο του βίου και της ιστορίας. Υπό το πρίσμα αυτό μπορεί να αναπτύξει την εσωτερικότητά του με επάρκεια απέναντι στην καθορίζουσα εξωτερικότητα-αντικειμενικότητα, όπως αυτή αναπτύσσει τη δυναμική της διαμέσου της οικονομίας, της πολιτικής, του κόσμου της επικοινωνίας ή του πολιτισμού.

Ο άνθρωπος οφείλει να αναγνωρίσει και να αναγνώσει τις θυσίες του λογοϊκά ώστε να αποκτήσει επάρκεια αυτοκαθορισμού, αλλά και προσδιορισμού των συνθηκών, γιατί, μέσα  από την επάρκεια της ερμηνείας, υπάρχει η δυνατότητα να ανακατευθυνθεί το συστημικό πεδίο του βίου και της ιστορίας. Πάνω σε αυτό το σημείο έχουν ήδη αναπτυχθεί θρησκευτικές, φιλοσοφικές ή και επιστημονικές  (κυρίως οι ανθρωπιστικές) θεωρίες ως διδασκαλίες, αλλά δεν έχουν αξιοποιηθεί ή αξιολογηθεί και, δυστυχώς, απουσιάζει μια ενοποιητική προσέγγιση που να αναδεικνύει το υποκείμενο- την εσωτερικότητα ως καταλυτική, αλλά και ως λυτρωτικό πεδίο.

Το λυτρωτικό μας πεδίο είναι η ίδια μας η συνειδητότητα. Ξεδιπλώνεται μέσα από την ανάγνωση και την ερμηνεία των πραγμάτων και του εαυτού και εν τέλει αναδύεται ως το πεδίο του Όντος. Οι θρησκείες μάς υπέδειξαν ότι η θεότητα είναι ενύπαρκτη σε αυτή τη διάσταση εσωτερικότητάς μας που ονομάζουμε Ψυχή. Οι φιλοσοφίες αναδεικνύουν το ενύπαρκτο Είναι και την ενύπαρξη του Λόγου. Οι επιστήμες του ανθρώπου, αντίστοιχα, υποδεικνύουν αυτό τον δρόμο μέσα στο πλαίσιο συνδυασμού της ανθρώπινης ταυτότητας, της εναρμόνισης των ανθρώπινων σχέσεων, και, σε τελική ανάλυση, μέσω της έκφρασης υπεύθυνης ή καλής θέλησης.

Η εσωτερική αυτή αιτιότητα αναδεικνύεται ως ενοποιητικό πεδίο, ως ένα πεδίο διαλεκτικής. Ταυτόχρονα, ο Νόμος της Εξέλιξης αναδεικνύεται ως προοπτική απελευθέρωσης αυτής της εσωτερικότητας, ως προοπτική αυτοπραγμάτωσης και εκπλήρωσης στο πλαίσιο της ομαδικότητας ή της οικουμενικότητας του Όντος.
Η εσωτερικότητα είναι ένα πεδίο εναρμόνισης τελικά κι εδώ ακριβώς υπάρχουν κάποιες θεμελιώδεις ιδέες και αρχές πάνω στις οποίες μπορεί να ενοποιηθούν διδασκαλία και μαθητεία, να ενοποιηθούν Θεωρία -Ερμηνεία και Βιωματική.

Πρωταρχικά, θα μπορούσαμε να δούμε την εξέλιξη του Βίου και της Ιστορίας υπό το φως και την επίδραση της ίδιας της Ελευθερίας, και σ’ αυτό θεωρούμε ότι συμφωνεί μια πλειάδα στοχαστών.  Η έννοια της ελευθερίας βέβαια επάγει μια συνακόλουθη, που θα μπορούσε να αναχθεί και σε νόμο: επάγει την ιδέα της ευθύνης και της θέλησης συνδυαστικά, υπό την έννοια μιας αλληλεγγυότητας και μια δηλωτικότητας του όντος. Η θέληση είναι η δηλωτικότητα του όντος υπερβατικά και καθοριστικά στον βίο και την ιστορία. Η ευθύνη υποδηλώνει την αναγνώριση και την εσωτερίκευση της αιτιώδους συνάφειας, τη δικαιϊκή εσωτερίκευση , και, στην δικαιϊκότητα του, το ον ανακτά την παγκοσμιότητά του εσωτερικά.

Αυτή λοιπόν η «τριαδικότητα» Ελευθερίας, Θέλησης και Ευθύνης αναδεικνύει μια εξελικτική δυναμική απελευθερωτική, που μπορεί να προσδιοριστεί σε πολλές διαστάσεις συνειδητότητας, αρχίζοντας από το πεδίο του αισθητηριακού ή, επίσης, του άμεσα κοινωνικού όντος που απελευθερώνεται από την τελετουργία – ενός όντος που λειτουργεί ως επινοητής και χρήστης της τελετουργίας κι όπου η τελετουργία ή η οργάνωση δεν λειτουργεί ως ολοκληρωτισμός, αλλά ως απελευθέρωση, όχι με την έννοια μιας παθητικότητας, αλλά με την έννοια μιας λογικής υπευθυνότητας ή συνέργειας.  Τελικά, η δράση λειτουργεί έτσι ως αυτοπραγμάτωση, ως εκπλήρωση και η οργάνωση ως έκφραση του εαυτού.

Στη δεύτερη διάσταση απελευθερώνεται από την αισθαντικότητα δι’ εαυτής και λειτουργεί στο επίπεδο της αισθαντικότητας το εκστατικό, όπου δε χρειάζεται η επιθυμία ως διαμεσολαβητής. Ταυτόχρονα, μειώνεται η εξάρτηση από το αντικειμενικό  πεδίο (από το πεδίο της ειδωλοποίησης), προς το οποίο μας κινεί, ως εξωστρέφεια, η επιθυμία. Η εσωτερίκευση γίνεται ακόμα πιο πλήρης και συνάμα ενοποιός εναρμονιστικά με την ολότητα.

Στη συνέχεια, η ίδια η στοχαστικότητα, η σκέψη, εκλύεται λογοϊκά και δικαιϊκά, εκλύεται μεταμορφωτικά. Η συνείδηση απελευθερώνεται από την ιδιοποίησή της σ’ ένα προσωπείο. Στην ουσία, υφίσταται μια νοήμων ενδοβολή του Είναι, ενώ, στη συνέχεια, αυτή η δυναμική αποκεντρώνεται από τη δέσμευση, από το να εκπέσει στον δακτύλιο του αιτιατού. Στην ομαδικότητα του όντος, στη δυναμική νέων όψεων και ιδιοτήτων, νέων οριζόντων της συνειδητότητας, και το Επέκεινα γίνεται δηλωτικό της βουλήσεως του όντος, της θέλησης για Είναι και Ύπαρξη,.όπου πλέον η δυναμική των αρχών, των όψεων και των ιδεών είναι ισόρροπη με την δυναμική της Θέλησης, της Αγάπης και του Λόγου. Οι ιδέες μπορούν να ενσαρκωθούν στη βιωματική τους πλήρως  μέσω συνεργατικής και υπερβατικής ομαδικότητας, μέσω ενορατικής πρόσληψης που επάγει την έκφραση του πνεύματος.

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

Φωτογραφία: Wikimedia

04 Νοεμβρίου 2010

(solon.org.gr)

Σχετικά άρθρα