1

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΩΣ ΓΟΗΤΕΙΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ (Μέρος 8) (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Συνέχεια από το: “Η σεξουαλικότητα ως γοητεία”

8) Η σεξουαλικότητα ως γοητεία στο γάμο
Και ερχόμαστε στο πρόβλημα του γάμου και της οικειότηταςπου επιφέρει. Μπορεί μέσα σε αυτή την οικειότητα, το γνωστό και το κεκτημένο να λειτουργήσει η σεξουαλική γοητεία; Όχι. Η γοητεία είναι μη-οικειότητα, αποξένωση, ανισότητα. Η γοητεία δεν μπορεί να ανθίσει στα πλαίσια του γνωστού και γι’ αυτό ο γάμος περνάει σεξουαλική κρίση από την έναρξή του. Βέβαια δεν είναι μόνον το σεξ προβληματικό στο γάμο, είναι και η σχέση καθαυτή –και αυτό είναι το θεμελιώδες πρόβλημα. Όπου υπάρχει πρόβλημα και αδυναμία συνείδησης, εκεί εμφανίζεται η «ανάγκη» για γοητεία.

Δύο λύσεις λοιπόν υπάρχουν σε αυτό το πρόβλημα:
ή να αποδεχθούμε την κατάσταση λειτουργώντας μέσα και έξω από το γάμο ταυτόχρονα, συσσωρεύοντας απλώς πικάντικες αναμνήσεις για τα γηρατειά μας,
ή να στοχαστούμε επάνω στην ουσία της σχέσης θεωρητικά, αλλά και πρακτικά στη συγκεκριμένη σχέση και να ανταποκριθούμε με πνευματική αξιοπρέπεια.

Η αγάπη -υπό την έννοια που είπαμε προηγούμενα και όχι υπό την υποτιμητική ανόητη έννοια που της αποδίδεται από όλες τις ηλικίες- είναι ο γρίφος, γιατί, εκτός από την αυταπάτη που έχουν οι άνθρωποι για τη φύση της, είναι απρόσιτη όσο ο άνθρωπος διακατέχεται κυρίαρχα από το φόβο του θανάτου, την τάση υπεροχής και κατάκτησης και την υποτίμηση της συνείδησης. Απαιτεί σοβαρά συνειδησιακά άλματα που δεν είναι θέμα σκέψης ή συναισθήματος αλλά πέραν αυτών: είναι η συνειδητοποίηση της σχέσης του ατόμου με την ολότητα και την αναγνώριση της ολότητας ως υποκείμενης όλης της ζωής –και της ατομικής.

Η αγάπη μπορεί να είναι και απρόσωπη και προσωπική. Αυτά τα δύο πρέπει να συνυπάρχουν και να εξισορροπούνται αμοιβαία, αλλοιώς η απροσωπία μπορεί να καταλήξει σε αναισθησία και το προσωπικό σε φυλακή ως εξουσία ή υποταγή. Η αγάπη είναι αξιακή και ταυτόχρονα ελεύθερη από προϋποθέσεις. Είναι αξιακή (όχι ρατσιστική) όταν απευθύνεται σε πρόσωπα, αλλά απρόσωπη απέναντι στο όλο που εμφιλοχωρεί σε κάθε πρόσωπο. Αυτό είναι μία διάκριση που πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται, γιατί πολλοί θεωρούν μαξιμαλιστικά ότι η αληθινή αγάπη πρέπει να δίνεται χωρίς να νοιάζεται κανείς για το ποιόν του άλλου. Αυτό όμως αποτελεί αήθη αφοπλισμό του καλού στο πεδίο της πράξης. Η έλλειψη προϋποθέσεων αφορά την ανιδιοτέλεια και την αβλάβεια ως κίνητρο και όχι την υποταγή στην ιδιοτέλεια του καθενός. Οι κυρίαρχοι και η γοητεία μηχανεύονται όρους του δήθεν «καλού», για να καθυποτάσσουν τους άλλους ανθρώπους, όντας και οι ίδιοι χαμένοι μέσα στην εξάρτησή τους από την ύπαρξη υποτελών, όμως η ανιδιοτέλεια δεν σημαίνει ούτε αφέλεια ούτε παθητικότητα.

Αυτή η αγάπη είναι σχέση πνευματική και μπορεί να προσδώσει μία ανθρωπινότητα στη σεξουαλικότητα και έτσι το ένστικτο να γίνει πραγματικά φυσιολογικό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει με συνεχή σεξουαλική υπερένταση στη σκέψη, γιατί η σεξουαλικότητα με ή χωρίς γοητεία δεν μπορεί να υποκαταστήσει το άπειρο και το πνεύμα. Αυτή η υπερβολή σκοτώνει τη σεξουαλικότητα και τη διαστρεβλώνει, την καθιστά δήμιο της καθημερινότητας και της εκκεντρικότητας και οδηγεί τον άνθρωπο σε απώλεια της αυτεπίγνωσης, επομένως τον οδηγεί σε υποταγή σε πρότυπα κούφια.

Βέβαια, η αγάπη θα ανατρέψει πλήρως το σκηνικό των σχέσεων και του γάμου, όμως όταν επιτευχθεί θα επιφέρει μία αρμονία και γαλήνη ταυτόχρονα με μία ανανεωμένη και έντονη δημιουργικότητα άλλου τύπου που σήμερα φαίνεται αδιανόητη. Αλλοιώς η σεξουαλικότητα είτε μόνη της (που προς το παρόν είναι αδιανόητο) είτε με τη γοητεία επικυρίαρχη (που είναι το σύνηθες) είναι ανίκανη να στηρίξει σχέσεις ουσιαστικές. Αυτό είναι κοινώς γνωστό. Δεν έχουμε λοιπόν τίποτε να χάσουμε παρά την φυλακή μας.

 Όπως αναφέρει ο Γιάννης Ζήσης: «Το σεξ παραμένει δικαίωμα κάθε ανθρώπου χωρίς τελετουργικούς μυστηριασμούς, και ο πνευματικός άνθρωπος δεν καλείται να απέχει, αλλά να αναδείξει τις ευθύνες και το νόημα του δικαιώματος… Μέσα σε όλη αυτή τη μέριμνα το σεξουαλικό πάθος δεν πρέπει να δίνει ψευδή εντύπωση απειρότητάς του∙ έχει αναλογίες και όρια».[1]

«Πάντως η λύση του προβλήματος, όσο κι αν φαίνεται παράταιρη, δεν είναι άλλη από την αγάπη και το συναίσθημα της στοργικότητας, πέρα από τη σεξουαλικότητα και τον ανθρωποκεντρισμό… Δεν μπορεί κανείς να καταστρέψει το απωθημένο με την μη-μετουσιωτική αναστολή, την τελετουργική και συμβολική εμμεσοποίησή του».[2]

Ανακεφαλαίωση και συμπέρασμα
Η σεξουαλικότητα είναι δύσκολο πρόβλημα, γιατί ο άνθρωπος μεταφέρει μαζί του το βάρος ενός «πανάρχαιου λάθους» σαν αυτό που υπαινίσσεται ο Φρόυντ. Είναι λοιπόν περιπεπλεγμένη με την επιβίωση, το συναίσθημα, τη σκέψη και τις στρεβλώσεις τους. Όμως, είναι επείγον να ρυθμίσουμε το πρόβλημα, γιατί η κατάσταση του ανθρώπου έχει εξαντλήσει τα όρια της «ελευθερίας» και ο κορεσμός πρέπει να ακολουθηθεί οπωσδήποτε από μια απάντηση, αλλοιώς η δυνατότητα θα χαθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο οποίο θα απαιτηθεί να θεραπεύσουμε όλα τα λάθη μας, προτού προχωρήσουμε.

Αναφορές:
[1] Ιωάννης Ζήσης, Ο κόσμος των ανθρώπων μετά το AIDS και την οικολογική καταστροφή, εκδ. Τηλορήτης, 1991, σελ. 274.
[2] Ομοίως άνω, σελ. 269.


Διαβάστε παρακάτω όλα τα άρθρα:
1,2) 
Η σεξουαλικότητα ως ανισότητα και ως μέσον
3) Η σεξουαλικότητα ως αυτοπροσδιορισμός 
4) Η σεξουαλικότητα ως αντίδοτο του φόβου
5) Η σεξουαλικότητα ως κοινωνικοποίηση
6) Η σεξουαλικότητα ως ελευθερία
7) Η σεξουαλικότητα ως γοητεία
8) H σεξουαλικότητα ως γοητεία στο γάμο


Ιωάννα Μουτσοπούλου, δικηγόρος
Μέλος της Γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 08-10-2010 

Φωτό: wikimedia