1

ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΤΕΡΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΟΤΖΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Η σύντομη είδηση που έκανε τον γύρο των μέσων ενημέρωσης μας θύμισε για ακόμη μια φορά πόσο οικεία είναι στην καθημερινότητά μας η φρίκη και ο παραλογισμός, πέρα από την τυπικά  εξωραϊσμένη  εικόνα του «πολιτισμού» μας. 
     Ένας μοτοσυκλετιστής φορώντας κράνος έριξε δηλητήριο στα περιστέρια της πλατείας Κοτζιά, και μισή ώρα αφού έφυγε, πάνω από 500 πτώματα περιστεριών γέμισαν την πλατεία. Ελπίζω κατ΄ αρχάς κάποιος λογικός άνθρωπος που ήταν παρών να συγκράτησε τον αριθμό κυκλοφορίας της μηχανής και να βρισκόμαστε σε διαδικασία εντοπισμού του εγκληματία.

 Συνεχώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με το φαινόμενο δηλητηριάσεων ζώων (αδέσποτα σκυλιά και γάτες, πουλιά, και στην επαρχία κυνηγετικά σκυλιά, άγρια ζώα όπως κουνάβια, αλεπούδες, λύκοι, αρπακτικά πτηνά κοκ), και δυστυχώς τα καθημερινά σχεδόν φαινόμενα αυτής της αποτρόπαιης πράξης έχουν αρχίσει να αμβλύνουν την υγιή αντίδραση του κόσμου απέναντί της.

        Θα επαναλάβω σύντομα τις συνηθισμένες προειδοποιήσεις σε ανάλογες περιπτώσεις: Αρχικά το να ρίχνει κάποιος δηλητήρια σε δημόσιους χώρους είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, και μπορεί κάποτε να στοιχίσει και ανθρώπινη ζωή. Ότι όσοι εγκληματούν εναντίων ζώων κατά πολύ μεγάλο ποσοστό εγκληματούν και εναντίων ανθρώπων. Επίσης ότι, η αίσθηση που δίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι κάποιοι μπορούν να εφαρμόζουν σχετικά ανενόχλητοι τη διεστραμμένη θέλησή τους (επειδή δεν διώκονται τόσο, όσο για άλλα εγκλήματα) λυγίζει την αίσθηση ισχύος των νόμων, και πρακτικά καλλιεργεί περισσότερο έγκλημα κάθε είδους (την επόμενη φορά μπορεί να επιτεθεί σε κάποιο άλλο εύκολο στόχο – μια γυναίκα ή ένα παιδί, ή γενικά να καταπατήσει κάποιους νόμους). Τέλος από τα χειρότερα αποτελέσματα τέτοιων φρικτών εγκλημάτων σε δημόσιο επίπεδο, είναι το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται συνολικά μια κοινωνία, από τους ίδιους που την αποτελούν ή από ξένους, σαν βάρβαρη, απολίτιστη, ανάλγητη, άξια της κακής μοίρας της, με καταστροφικές επιπτώσεις ακόμη και στον τουρισμό.

        Πρακτικά πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν για  να αρχίσει να περιφρουρείται η ανυπεράσπιστη ζωή γύρω μας: Έλεγχος και περιορισμός στο εμπόριο φυτοφαρμάκων και δηλητηριωδών ουσιών, δημιουργία αρχείου σεσημασμένων εγκληματιών για τέτοιου είδους δράσεις, σκληρότερες ποινές για τους εγκληματίες αυτού του είδους, βαρύτητα στην εκπαίδευση από μικρή ηλικία για τον σεβασμό της ζωής των αθώων πλασμάτων (ανάλογη με την ευαισθησία που δείχνουμε στους ανθρώπους που έχουν ειδικές ανάγκες -παιδιά, υπερήλικες, ΑΜΕΑ).  Δημιουργία ειδικού τμήματος των υπηρεσιών δίωξης εγκλήματος, που να προστατεύει την πανίδα (σε πόλεις και ύπαιθρο), όπως άλλωστε υπάρχουν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη (πχ στην Μ. Βρετανία), αναμόρφωση των αστικών χώρων ώστε να αναδεικνύονται χώροι πρασίνου και πάρκα, όπου δεν θα ενοχλούνται διάφοροι «νεκρόφιλοι» συμπολίτες μας από την παρουσία της ζωής γύρω τους.

      Θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε και άλλα πολλά μέτρα, και θα ήταν χρήσιμο να αυτό-οργανωθούν όσοι έχουν ακόμη αίσθηση της ομορφιάς της ζωής, και να αρχίσουν να απαιτούν της εφαρμογή αυτών των μέτρων από τους  τοπικούς  ή εθνικούς κυβερνήτες. Αλλά θα ήθελα να επικεντρωθώ λίγο βαθύτερα στα φαινόμενα αυτά, που πιστεύω ότι είναι φαινόμενα περισσότερο των τελευταίων δεκαετιών και της αστικής τερατογένεσης.

      Αλήθεια τί «άνθρωπος» φτάνει σε τέτοιου είδους πράξεις; Τί διεφθαρμένη προσωπικότητα, πόσο αρρωστημένη ψυχολογικά ιδιοσυγκρασία, θα σχεδίαζε και θα πραγματοποιούσε κάτι τέτοιο; Πόσο μπορεί να έχει ενοχληθεί κάποιο άτομο από τα πουλιά, τα δέντρα, τα ζώα, και όχι από χίλια άλλα κακώς κείμενα της καθημερινότητας. Σίγουρα η μελέτη των ψυχικών ασθενειών θα μας δίνει το προφίλ και μερικές θεωρίες του πώς γεννιέται μια τέτοια ύπαρξη. Θα λέγαμε πάντως ότι το πρώτο που μισεί και δολοφονεί ένα τέτοιο άτομο, πριν από τη φύση και τη ζωή, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Μπροστά στο καθρέφτη ποτέ δεν θα μπορέσει να αντικρύσει κάτι άλλο από  έναν –ξεσκέπαστο αυτή τη φορά– εγκληματία. Και τέλος ότι ακρωτηρίασε με την πράξη του αυτή κάθε ευκαιρία για γαλήνια και αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον του και μπήκε σε ένα δρόμο συνεχούς  αυτό-καταστροφής.

      Η ηθική πραγματικότητα στον ανθρώπινο πολιτισμό είναι η προσέγγιση και σταδιακή αποκάλυψη καθολικών νόμων για την ολότητα της ζωής, που οδηγούν σε περισσότερη ζωή και πραγματική ευτυχία και εμάς τους ανθρώπους (που είμαστε μόνο μέρος αυτής της ολότητας), Η ηθικότητα είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, να ιδιοποιηθεί ή να παραμεριστεί από κανέναν, αφού άλλωστε είναι και το αποτύπωμα ή η κληρονομιά ολόκληρης της ιστορίας του ανθρώπινου πνεύματος από την πορεία του ανθρώπου στη Γη. Το πεπρωμένο μας, όπως φαίνεται όλο και περισσότερο τη σημερινή εποχή των ανατροπών των περιβαλλοντικών ισορροπιών, είναι να συντονιστούμε με το ρεύμα της ζωής που μας περιβάλλει. Οποιαδήποτε μεμονωμένη πράξη φρικαλεότητας από ένα άτομο ή ένα σύνολο ατόμων, είναι σαν ένα σκοτεινό στίγμα σε αυτήν τη μεγάλη εικόνα του ρεύματος της ζωής, που αυτομάτως συνδέει τον ή τους αυτουργούς των φρικαλεοτήτων με τον ίδιο θάνατο (σε όλα τα επίπεδα της υπόστασής τους)  που μοιράζουν και στα αθώα πλάσματα. Μόνο που για αυτούς ο θάνατος και η κακία σημαδεύουν ανεξίτηλα την ίδια την ύπαρξή τους.


Σαρηνάκης Δημήτρης, 
μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων
ds@solon.org.gr

04 Αυγούστου 2010