Από την ποιητικήσυλλογή «Ψυχές της Φύσης» Ακούστε το ποίημα σε μορφή mp3 πατώντας εδώ.
Απαγγελία: Σταυράκης Αλέξανδρος
Σ’ εκείνο το σπιτάκι το απόμερο
που στέγασε των παιδικών χρόνων τ’ αποθέματα
της ζωής που ευτυχισμένα έπαιζε
στου κόσμου τη μισοκρυμμένη θέα,
με καρδιοχτύπι προσμονής
για ένα σκοπό ανάμεικτο
από ψυχή και σώματα ξεστρατισμένα,
σ’ εκείνο το σπιτάκι το μοναχικό
είναι καιρός να ξαναμπώ,
κατάκοπoς από επιλογές και πράξεις
που σε ανάκατους σωρούς μαζεύτηκαν
και κλείσαν της ζωής το δρόμο.
—————–
Να το σπιτάκι, όμορφο ακόμα στέκει
καταμεσής του κήπου,
μα τυλιγμένο από θάμνους, φύλλα και κλαδιά,
που πιο πολύ τ’ αγάπησαν από εμένα
που άσκοπα στον κόσμο περιπλανήθηκα.
——————
Μέσα απ’ τα τζάμια βλέποντας
των δέντρων τα φύλλα να πετούν
σαν πεταλούδες κίτρινες και κόκκινες
στο φύσημα του αέρα,
το ξέχασμα του κόσμου έρχεται
σαν αεράκι δροσερό
στο φλογισμένο μ’ έγνοιες μέτωπο
από του άχρηστου τους δαιδαλώδεις κόσμους.
Φθινόπωρο φύσης και ζωής
όμορφα πολύ ταιριάζουν,
μα το άφθαρτο νόημα
ακόμη κρυμμένο είναι.
Κάποια δυσαρμονία τρύπωσε
δόλια και κρυφά απ’ της ζωής το βλέμμα
και σπίλωσε το ταίριασμα το απόλυτο.
Τ’ ανθρώπινο φθινόπωρο τη δόξα έχει χάσει.
Μα να η βροχή που άρχισε
τόσο ψιλή κι αόρατη,
στη διψασμένη για ελπίδα γη
ζωή απλόχερα σκορπίζει.
Της πρώτης γύμνιας το ξεμύτισμα
να ανδρωθεί δεν πρόλαβε,
το δάκρυ της φύσης ήταν χαρούμενο,
θρυμμάτισε τη θλίψη
με νέας ζωής ξεκίνημα.
—————–
Σ’ αυτή την άδολη χαρά
χαλάρωσαν του κόσμου τα πλοκάμια.
Κανένα μνήμα ταπεινωτικό δεν θα δεχθεί
της ζωής φθαρμένα υπολείμματα.
Το πύρινο ον καραδοκεί το μήνυμα να δώσει.
Βροχές δακρύων έπνιξαν ηρωικά τα λάθη
κι ορμητικά ωσάν το φως
ξεχύθηκαν στου χρόνου τις πλαγιές,
στις χαραγματιές που άφησε
το πνεύμα για οδοδείχτες
για τη νέα αρχή που αέναα χτιζόταν
απ’ την αόρατη ψυχή, που ανέμενε
με το χρυσοϋφασμένο ένδυμα χαράς
που τόσο ωραία ανάμειξε τον πόνο με το νέο,
σε ένα ξέσπασμα χαράς.
Οι ποταμοί δακρύων κιόλας γίναν
ποταμοί φωτιάς που χτίσαν
το νέο κόσμο της ψυχής
στο ίδιο σώμα το παλιό, που περίμενε
της μοίρας του το υφάδι να ξεδιαλύνει.
—————–
Και ποιος να το ‘λεγε πως η βροχή,
στης φύσης το απέραντο πεδίο,
το δρόμο της ακούραστης χαράς
έχει από παλιά χαράξει;
Πύρινες φλόγες αλλαγής
χορεύουν μες στους κόσμους,
σαν τις σταγόνες της βροχής
που κύλησαν στα τζάμια
ή σαν τα μετανοούντα δάκρυα
που στο ξεχασμένο σπίτι της ψυχής
γυρέψανε απ’ την αρχή
το πύρινο νήμα του σκοπού
της ζωής που θέλησε ν’ ανθίσει.
Χωρίς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, δεν μπορεί ο κόσμος να πάει πολύ μακριά και, σίγουρα, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά μάλλον θα δημιουργήσει άλλες κρίσεις χειρότερες στο μέλλον. Ορισμένοι θα μπορούσαν, ίσως, να βρούν μια λύση για την κρίση –ή μάλλον για τον εαυτό τους– σε βάρος άλλων και μετά να εφησυχάσουν, αν και όχι για πολύ. Αλλά, αλίμονο, αν μιλάμε για τέτοια λύσηˑ τότε η επόμενη μεγαλύτερη καταστροφή ίσως δεν αργήσει.
Η σημερινή πόλη (και δυστυχώς αυτό ισχύει για τις περισσότερες ελληνικές πόλεις και όχι μόνο για την Αθήνα) έχουν υποστεί μια πρωτοφανή αλλοτρίωση στην ταυτότητά τους. Και είναι να απορεί κάποιος πως καταφέρνουν ορισμένοι να λειτουργούν τόσο...
«Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση» έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα μέρος από...