 Είναι αξιοπερίεργο πώς ένας πολιτισμός που έδωσε και δίνει τόση έμφαση στο Λόγο, που στηρίζεται κυρίως στην επιστήμη (που εξυψώνει σε ανώτατη αρχή το Λόγο) περιέχει τόσες λογικές αντιφάσεις και ανορθολογικότητες σε όλο του το φάσμα.
Γιατί θα ήταν ευνόητο σε μια πρωτόγονη κοινωνία όπου τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα έχουν μια μαγική διάσταση, άρα και μη λογική, να παρατηρούνται θεμελιώδεις παραλογισμοί (παρά τον λόγο δηλαδή) αλλά σε μια κοινωνία θεμελιωμένη στη λογική και με κυρίαρχη τη λογική, αυτό δεν είναι και το πλέον αυτονόητο. |
|
Όμως οι αντιφάσεις είναι τεράστιες και μάλιστα αυτή την εποχή επειδή δεν έχουν αντιμετωπιστεί με ωριμότητα έχουν οδηγήσει σε τέτοια κρίση που και οι πλέον αισιόδοξοι νοήμονες άνθρωποι, προβλέπουν ένα τουλάχιστον μερικώς καταστροφικό μέλλον. Και η κρίση αυτή είναι πολύπλευρη. Δεν εστιάζεται στον οικονομικό ή στον οικολογικό τομέα μόνο. Είναι κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική, δικαιική, κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις κλπ. Έχουμε μια κοινωνία που είναι αντικοινωνική. Μια πολιτική που είναι διαχειριστική και εξ-ουσιαστική, δηλαδή α-πολίτικη και μυωπική, μια πολιτική των λίγων για τους λίγους εξ ονόματος των πολλών. Μια οικονομία που δε «νέμει» αλλά αντιθέτως συγκεντρώνει τον πλούτο και μάλιστα σε ελάχιστους, όπου κάποιοι έχουν θηριώδεις περιουσίες και κάποιοι σβήνουν ψελλίζοντας «πεινάω…». Έχουμε κατακτήσει ένα υψηλής τεχνολογίας πολιτισμό που τον στρέφουμε ενάντια στους συνανθρώπους μας ή τη φύση, πριονίζοντας το κλαδί στο οποίο στεκόμαστε. Δεν έχει νόημα η παράθεση των λογικών αντιφάσεων του πολιτισμού μας. Έχοντας ήδη καταφέρει να κάνουμε «κόλαση» τις ζωές μας στην καθημερινότητά τους αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά ότι κάπου υπάρχει ένα θεμελιώδες λάθος. Ίσως αφαιρώντας το Λόγο από την Αγάπη (μια τόσο κατσιασμένη από τη συχνή βερμπαλιστική της χρήση έννοια, για να θυμηθούμε και τη γνωστή ρύση στην έναρξη του Ευαγγελίου του Ιωάννη) να Τον εκτρέπουμε από την πηγή Του, τη βασική Του Αρχή. Ίσως έτσι να αντιβαίνουμε στον ίδιο το Λόγο και να το μιμούμαστε εντέλει ως προς τη λογικότητά του- κανονιστικά, όντας οι ίδιοι ανορθολογικοί και το χειρότερο εξυπηρετώντας το ανορθολογικό. Θυμίζοντας κάποια εγκληματικά παιγνίδια που όλοι πρέπει να εξοντώσουν τους άλλους για να είναι εντέλει αυτοί οι νικητές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτά τα παιχνίδια έχουν κανόνες και μια λογική δομή, που όμως ξεκινά από έναν αρχικό απόλυτο παραλογισμό. |
Γιώργος Μαυρουλέας, πολιτικός επιστήμονας Μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων gmavrouleas@solon.org.gr 05 Ιουλίου 2010 |
