ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

H ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ — Σειρά Πολιτική Ηγεσία Επικοινωνία

Greece Parliament - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

 Greece Parliament - Σόλων ΜΚΟΤο «τέλος της μεταπολίτευσης», η «κάθαρση του πολιτικού κόσμου», η «τιμωρία των ενόχων» και άλλες βαρύγδουπες εκτιμήσεις και αναλύσεις βλέπουν καθημερινά όλο και περισσότερο το φως της δημοσιότητας, εν μέσω της μεγαλύτερης εδώ και δεκαετίες γενικευμένης επίθεσης εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων που δέχεται η Ελλάδα. 
       Παράλληλα όμως παρατηρείται μια προσπάθεια, ο ζήλος, το εύρος και η «συνέπεια» της οποίας ίσως υπονοούν και ένα συντονισμό της, για να μπουν όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας στο «ίδιο τσουβάλι». Μια λογική που διαπερνά εφημερίδες και κυρίως την τηλεόραση ότι όλοι έκλεβαν, όλοι είχαν βολευτεί, ότι όλοι ήταν ίδιοι.

        Οι περισσότεροι από αυτούς που τόσα χρόνια στήριζαν τον «εκσυγχρονισμό» και αργότερα την «επανίδρυση» της χώρας δεν μιλούν για τον μέσο εργαζόμενο, αυτόν που δεν στηρίχτηκε στο «ρουσφέτι» για να βρει μια δουλειά στο δημόσιο, αυτόν που δεν ζει εδώ και χρόνια καταστάσεις εργασιακού μεσαίωνα, που δεν μπορεί να αγοράζει πανάκριβα αυτοκίνητα ή κάνει διακοπές τρεις φορές το χρόνο. Χαρακτηριστικά τα «ρεπορτάζ» διάσημων τηλεπαρουσιαστών που μας πληροφορούσαν ότι ο Έλληνας δεν θα μπορεί πια να αγοράζει τα «τα ρολόγια των 13.970 της πλατείας Συντάγματος» ή ρεπορτάζ εφημερίδων που μας παρουσιάζουν ως τυπικό δείγμα ελληνικής οικογένειας, τρεις οικογένειες με μηνιαία εισοδήματα 4.475, 6.883 και 30.000 ευρώ!

         Τα ΜΜΕ απευθύνονται στον μέσο αναγνώστη ή τηλεθεατή λες και ήταν αυτός που βρισκόταν στο Βατοπέδι ή είχε επαφές με την όποια Siemens, λες και ήταν αυτός που συνεχίζει να εργάζεται ή/ και να κρατά ανοιχτά τα γραφεία της «Θεσσαλονίκη: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997», άλλο ένα από τα δεκάδες παραδείγματα «έξυπνης διαχείρισης» του δημόσιου χρήματος που διασύρει τη χώρα διεθνώς.  

        Από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ελάχιστοι μπαίνουν στον «κόπο» να προβούν σε έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που τόσα χρόνια έβαζαν «χέρι στο μέλι» και σε αυτούς που κοίταζαν το βάζο από μακριά. Μία κατευθυνόμενη ακραία λογική που έχει επικρατήσει πλήρως είναι ότι οι Έλληνες δεν δουλεύουν και απολαμβάνουν περισσότερα από όσα αξίζουν. Γίνεται δηλαδή μια πλήρης εξίσωση όλων των εργαζομένων με έναν δημόσιο υπάλληλο που έχει διοριστεί από κάποιο κόμμα σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή οργανισμό η οποία δεν έχει λόγο ύπαρξης.  

        Αφού όμως κινούμαστε στην λογική της περίφημης «ανταγωνιστικότητας», γιατί οι υποστηρικτές της δεν αναφέρουν το γεγονός ότι πολλά ελληνικά τμήματα ξένων εταιριών κερδίζουν κατά καιρούς βραβεία παραγωγικότητας; Γιατί προτιμούν να ξεχνούν δηλώσεις παρόμοιες με αυτή στελέχους του Σ.Ε.Β. στο οικονομικό ένθετο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, ο οποίος διατηρώντας την ανωνυμία του δήλωσε ότι τα ισχύοντα  εργασιακά δεδομένα στην Ελλάδα δεν αποτρέπουν σε καμία περίπτωση την αυξημένη ανταγωνιστικότητα… 

        Ο διαχωρισμός όμως των ευθυνών δεν γίνεται, γιατί στόχος είναι η ενοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας η οποία σαν διαδικασία θα απενεχοποιήσει αυτούς που κυρίως ευθύνονται. Η προβολή της ανάγκης για «εθνική ενότητα» εκ μέρους κάποιων κομμάτων και ΜΜΕ εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το σκοπό.

        Ευτυχώς όμως, αν στην Ελλάδα επικρατεί η λογική του «τσουβαλιάσματος» βρέθηκαν κάποια ξένα ΜΜΕ ή και πολιτικά κόμματα για να κάνουν αυτό το διαχωρισμό. Θα αναφέρουμε τρία μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1)      Δημοσιεύματα όπως το «ρεπορτάζ» της γερμανικής εφημερίδας BIld τα οποία ενημέρωναν τους Γερμανούς φορολογούμενους πολίτες ότι οι Έλληνες κάθονται στις καφετέριες και περιμένουν τα γερμανικά ευρώ για να σωθούν, το οποίο μάλιστα έτυχε και πρωτοφανούς προβολής από πολλά ελληνικά ΜΜΕ, επικρίθηκαν σφοδρά ακόμα και από γερμανικά κόμματα (π.χ. μέρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, τους Πράσινους και το αριστερό Die Linke).

2)    Ο ανταποκριτής του BBC στην Ελλάδα Μάλκολμ Μπράμπαντ, δημοσιογράφος που δεν ψάχνει ποτέ τα εύκολα καλά λόγια εξέφρασε με λίγες λέξεις μια πραγματικότητα, διαφορετική από αυτήν που στην Ελλάδα προσπαθεί να επιβληθεί, σε ρεπορτάζ του για το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο. «Υπάρχει» είπε ο κ. Μπράμπαντ «η λογική ότι ο Έλληνας εργαζόμενος δεν δουλεύει πολύ, παίρνει καλά λεφτά και περνάει πολύ καλά. Οι Έλληνες όμως και πολύ δουλεύουν και ζουν σε μία χώρα ιδιαίτερα ακριβή».

3)     Ο Βρετανός ακαδημαϊκός Dr. William Mallinson εξήγησε στους Βρετανούς τηλεθεατές την κατάσταση όπως έχει, αναφέροντας ότι στις διαδηλώσεις δεν κατέβηκαν μόνο «ταραχοποιά» στοιχεία, αλλά ο μέσος απλός Έλληνας εργαζόμενος, προσθέτοντας ότι «οι Έλληνες είναι πολύ πιο υπεύθυνοι από όσο τους πιστώνεται ότι είναι».

       Τα «κροκοδείλια» δάκρυα των ΜΜΕ για τους τρεις νεκρούς της 5ης Μαίου προφανώς στοχεύουν στην προσπάθεια ενοχοποίησης ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας για λάθη ενός τμήματός της. Αυτό εξυπηρετεί συμφέροντα τόσο επιχειρηματικά, όσο και πολιτικά. Η προσπάθεια αυτή στέφθηκε με επιτυχία καθώς ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας (όχι τυχαία στην πλειοψηφία του συντηρητικό πολιτικά) θεωρεί απαραίτητα τα νέα μέτρα και σωστή την «είσοδο» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με την λογική του οποίου (Δ.Ν.Τ.) θα πληρώσουν όλοι τα λάθη και τις καταχρήσεις των δύο κομμάτων εξουσίας και των ακόλουθών τους.   

        Από την άλλη η ενοχοποίηση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας συμβαδίζει και με την προσπάθεια διάσωσης ενός χρεοκοπημένου –οικονομικά αλλά κυρίως ηθικά- δικομματικού κράτους, αλλά και της ανάδειξης νέων «αδιάφθορων» πολιτικών δυνάμεων που προφανώς θα προέρχονται από τον επιχειρηματικό χώρο, έναν κίνδυνο τον οποίο αρκετοί έχουν αρχίσει να συζητούν ανοιχτά.

       Τηλεοπτικοί «αστέρες» ζητούν τώρα την κάθαρση του πολιτικού χώρου που πριν από μερικούς μήνες με περίσσιο ζήλο υποστήριζαν.  Και φυσικά ζητούν «από τους Έλληνες» να κάνουν «θυσίες για την πατρίδα», υποθηκεύοντας το μέλλον δύο, τριών ή και παραπάνω γενεών προκειμένου να γλιτώσει η χώρα από τα λάθη «της μεταπολίτευσης», τα οποία τα έκανε ένα κομμάτι της κοινωνίας, αλλά τώρα πρέπει να τα πληρώσουν σχεδόν όλοι. 

       Το πρόβλημα αντί να επικεντρωθεί στην γενικότερη κρίση αξιών, καθοδηγείται ακόμα από αυτούς που την δημιούργησαν είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για ανθρώπους των ΜΜΕ, είτε για λαοπρόβλητους επιχειρηματίες.

        Η γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος όμως όπως έχει δείξει τόσο η ελληνική ιστορία παλαιότερα όσο και η πρόσφατη ιστορία σε άλλα κράτη (π.χ. Ιταλία) οδηγεί σε λύσεις είτε ολοκληρωτικές (επιβολή δικτατοριών), είτε «παράδοξες» όπως είναι η άνοδος στην εξουσία επιχειρηματιών τύπου Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία ή Σεμπάστιαν Πινιέρα φέτος στην Χιλή.

       Επιπλέον η πλήρης δαιμονοποίηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λαμβάνοντας υπόψη το καταστροφικό του παρελθόν όπου αυτό επενέβη, θα έπρεπε να γίνεται στα πλαίσια μιας συνολικής αλλαγής στρατηγικής οικονομικής ανάπτυξης και όχι με κεντρική ιδέα (μέσω των ΜΜΕ) την «ανταγωνιστικότητα των αγορών» και «την εμπιστοσύνη των διεθνών οίκων αξιολόγησης» ώστε «να μην καλπάσουν και πάλι τα spreads».

        Η νεοφιλελεύθερη οικονομία όσο και να πασχίζει αδυνατεί να εξηγήσει στον μικρομεσαίο εργαζόμενο γιατί η πορεία των γερμανικών εξαγωγών για παράδειγμα θα αποτελέσει την αιτία της απόλυσής του ή της απώλειας των εργατικών του δικαιωμάτων.

        Επιπλέον αρνείται να εξηγήσει γιατί οι «κερδοσκόποι» συνεχίζουν τα παιχνίδια τους σε βάρος των κρατών και εκατομμυρίων ανθρώπων. Στηρίζεται και ανατροφοδοτείται από αυτούς με τα αποτελέσματα να είναι εμφανή στο βιοτικό επίπεδο ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα ακόμα και σε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία ή η Γερμανία.

       Τώρα, έντρομα τα ΜΜΕ ανακαλύπτουν το μαύρο παρελθόν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τους περίφημους «οίκους αξιολόγησης»  και τις μαύρες ημέρες που έρχονται για μία οικονομία εμπορίου και υπηρεσιών που στο όνομα της ανάπτυξης στα πλαίσια της Ε.Ε. ως «ισότιμος εταίρος» και της εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων έπεσε στο γκρεμό… Ίσως όμως τώρα να είναι πολύ αργά για εκτιμήσεις και αναλύσεις.

13 Μαΐου 2010

Άρης Καπαράκης
Συνεργάτης της ΜΚΟ Σόλων
aris@solon.org.gr 

Σχετικά άρθρα