ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, του Δημοσθένη Κυριαζή
Η κρατούσα αντίληψη. |
Ο συλλογισμός είναι στέρεος και δύσκολα αμφισβητείται. Πρώτα η Παιδεία και ύστερα η Δημοκρατία. Τα άλλα αποτελούν ευγενικές, χωρίς όμως δυνατότητα εφαρμογής, απόψεις. Στον εκ πρώτης όψεως αμάχητο αυτό συλλογισμό, δεν έχει ληφθεί υπόψη ο εξής παράγοντας· η ισχυρή ανά-τροφοδότηση (feed-back)μεταξύ παιδείας και δημοκρατίας. Το πραγματικό συνεπώς πρόβλημα είναι πως στην πράξη χτίζεται αυτός ο δίδυμος πύργος. Αρχίζοντας από την παιδεία ή αρχίζοντας από τη δημοκρατία; Πρώτα η Δημοκρατία και ύστερα η Παιδεία. Την άποψη πρώτα η δημοκρατία και μετά η παιδεία, υποστηρίζει, εμμέσως πλην σαφώς, ο γνωστός φιλόσοφος και ποιητής T. S. Eliot (1888- 1965). Συγκεκριμένα στο δοκίμιο του «Η σημερινή Παιδεία και οι Κλασικοί», γράφει: Η άποψη του Eliot εξηγεί το εξής παράδοξο φαινόμενο. Τα διατιθέμενα για την παιδεία υλικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό τη δεκαετία του 1950 στη Χώρα μας, ήταν σαφώς μικρότερα από τα σημερινά. Παρά ταύτα, τα πνευματικά, ηθικά και παραγωγικά χαρακτηριστικά της σημερινής παιδείας, είναι μικρότερα από αυτά της δεκαετίας του 1950. Η εξήγηση του εκ πρώτης όψεως παράδοξου και παράλογου αυτού φαινομένου, πιστεύουμε πως βρίσκεται στο δόγμα του Eliot· στην αστάθεια και απροσδιοριστία του σημερινού κοινωνικού συστήματος, που η άσκηση της εξουσίας τυπικά γίνεται από το σύνολο των πολιτών, αλλά ουσιαστικά γίνεται από τους ολίγους· τους εκλεγμένους και «εκλεγμένους» αντιπροσώπους των πολιτών και τους βολεμένους από αυτούς. Πιστεύουμε πως οφείλεται στο ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία στις μαθητικές, στις σπουδαστικές κοινότητες και στην κοινωνία. Να δύο τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα: (2). Στο χωριό Αμπελάκια Θεσσαλίας (Κισσάβου), τα χρόνια 1770-1811, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη επιτυχία στον τομέα παραγωγής και εμπορίας των φημισμένων «κόκκινων νημάτων». Αυτή η επιτυχία – που θα ζήλευαν και δύσκολα θα πετύχαιναν σήμερα ειδήμονες του London School of Economics – ήταν δημιούργημα της «Κοινής Συντροφιάς των Αμπελακίων», ενός οργάνου από τους απλούς χωρικούς των Αμπελακίων, παρόμοιου με την Εκκλησία του Δήμου της αρχαίας Αθήνας . Παιδεία, Δημοκρατία και Ψηφιακή Τεχνολογία Οι υπηρεσίες αυτές είναι ισοδύναμες με την απόκτηση από κάθε μαθητή μιας σημαντικής βιβλιοθήκης και μιας ομάδας ανθρώπων/βοηθών που εκτελούν, μετά από εντολή τους, πνευματικές εργασίες ρουτίνας. Τέτοια δυνατότητα στο παρελθόν είχαν μόνο φωτισμένοι βασιλιάδες ή πολύ πλούσιοι άνθρωποι. Σήμερα η ίδια δυνατότητα, χάρη στην τεχνολογία, υπάρχει σε ανθρώπους πλούσιους και φτωχούς· σε μαθητές της πόλης και του χωριού, ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση. Αν συγκρίνει κάποιος τις σημερινές δυνατότητες με εκείνες του πρόσφατου σχετικά παρελθόντος, εύκολα αντιλαμβάνεται το μέγεθος αυτής της συμβολής. Και αυτά συμβαίνουν σήμερα. Αύριο; Η έμμεση βελτίωση Οι παραπάνω σκέψεις οδηγούν στο ακόλουθο στέρεο συμπέρασμα: |
19 Απριλίου 2010 Γράφει ο Δημοσθένης Κυριαζής* * Ο Δημοσθένης Κυριαζής σπούδασε φυσική και ηλεκτρονικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκπαιδεύθηκε στην Αγγλία σε Ραδιοηλεκτρικά Δίκτυα Μικροκυμάτων και στις ΗΠΑ σε Συστήματα Δορυφορικών Επικοινωνιών. Διατέλεσε Γενικός Διευθυντής Ανάπτυξης του ΟΤΕ και σύμβουλος τηλεπικοινωνιών στο ΥΠΕΘΟ και στην ΕΕΤΤ. Ασχολήθηκε με την αλληλεπίδραση ψηφιακής τεχνολογίας- δημοκρατίας και έγραψε τα βιβλία: Η Αναγέννηση της Δημοκρατίας, Η Άμεση Δημοκρατία στην Τηλέρια και Ψηφιακή Δημοκρατία (Εκδόσεις Πατάκη 2002, Πατάκη 2005 και Ένωσης Ελλήνων Φυσικών 2009). |