ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Ποίημα: “Ο Θάνατος του Μετανάστη”, του Γιάννη Ζήση

varkoula met 250 - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

varkoula met 250 - Σόλων ΜΚΟΔεν έγιναν γι’ αυτόν οι δορυφόροι.
Δεν ήταν γι’ αυτόν τα νοσοκομεία.
Δεν ήταν γι’ αυτόν οι επενδύσεις.
Δεν ήταν γι’ αυτόν οι ελευθερίες και οι νόμοι.
Άγνωστος ήρθε – Ανώνυμος ήταν.
Μπορούσε εύκολα να σκοτωθεί
δίχως τα media να τον απαθανατίσουν.

 

Μπορούσε εύκολα να είναι ο αποδιοπομπαίος,
της τραγωδίας τα όρια να διευρύνει
δίχως σκηνοθέτες,
με μια σφαίρα στο κεφάλι,
σαν να μην είχε οικογένεια, γυναίκα και παιδιά,
σαν να μην είχε ψυχή,
επειδή φοβήθηκε και έτρεξε,
επειδή η χώρα μας  -η όποια χώρα της Ευρώπης-
εύκολα το φόβο μίσος αλαζονικό τον κάνει.

Επυροβολήθη άμοιρος
ως κάποιος που δεν ξέρει τους κώδικες εμπορευμάτων,
των νόμων η ταφόπετρα εκυλίσθη
καθώς ξεψύχησε η ανωνυμία αδύναμη σε ξένα μέρη…
από τη μαγκιά του καθήκοντος και της αμέλειας
ενός οργάνου η πιστολιά,
ενός πολίτη οπλισμένου…
του δικού μας φόβου το ψεύδος και η αλαζονεία
αθώωσε συντεχνιακά τη φονική λαγνεία.
Άψυχος θεωρήθηκε ο ανώνυμος ο μετανάστης.

Είμαι μετανάστης κι εγώ για κάποιους άλλους,
εμπόρευμα αναλώσιμο της αδιαφορίας τους εισιτήριο,
σε μια παράσταση σκηνοθετημένος,
εμπόρευμα διαφθοράς και πανούκλας
δίχως υπαρξιακό βάθος, χωρίς του πολίτη το κύρος.

Τα απέραντα πλήθη με εξαρτημένες ταπεινώσεις
πώς στου φθόνου τα λιμάνια να μην ταξιδέψουν;
Όλα τούτα εκεί οδηγούν, σ’ ένα εμπόριο εγκλημάτων
δικό μας και δικό τους.

Μα κι οι μετανάστες της γνώσης είν’ υπόχρεοι
του καλού και του κακού
στο δρόμο της ευθύνης,
δεν αδυνατούν επιλογές δικές τους να διακρίνουν.

Μα δική μας η αρχή,
ακόμα και αφέλεια τη λέμε,
για τη μοίρα των πραγμάτων.
Ανθρώπους ζητώ κι όχι έθνη,
εκεί το καλό ή το κακό.
Ριζωμένα τα βρίσκω.

Γιάννης Ζήσης

(poiisi.gr)

Σχετικά άρθρα