Η Ατζέντα 21 είναι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης που πρέπει να ληφθεί σε παγκόσμιο, εθνικό και τοπικό επίπεδο από τους οργανισμούς του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, τις κυβερνήσεις και σημαντικές ομάδες σε κάθε περιοχή για τις όποιες ανθρώπινες επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Στην Ατζέντα 21, η Διακήρυξη του Ρίο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, και η Δήλωση των αρχών για την αειφόρο διαχείριση των δασών εγκρίθηκαν από περισσότερες από 178 κυβερνήσεις στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (UNCED) που πραγματοποιήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία, από 3 έως 4 Ιουνίου 1992.
Η Επιτροπή για την Αειφόρο Ανάπτυξη (CSD) δημιουργήθηκε το Δεκέμβριο του 1992 για να εξασφαλιστεί η αποτελεσματική παρακολούθηση της UNCED, για τον έλεγχο και την έκθεση που αφορά στην εφαρμογή των συμφωνιών σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Συμφωνήθηκε ότι πέντε χρόνια ανασκόπηση της προόδου θα πραγματοποιείτο Συνάντηση Κορυφής της Γης το 1997 από συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών σε ειδική σύνοδο.
Η πλήρης εφαρμογή της Ατζέντας 21, το πρόγραμμα για την περαιτέρω εφαρμογή του Προγράμματος Δράσης 21 και των υποχρεώσεων προς τις αρχές του Ρίο, επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό κατά την Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής για την Αειφόρο Ανάπτυξη (WSSD) που έλαβε χώρα στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότια Αφρική, από 26 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου 2002.
Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρή ηλικία να κοιτάμε “έξω” από μας. Μαζεύουμε εικόνες από την οικογένεια μας, την φύση, την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Μαζεύουμε εικόνες από ανθρώπους, αγαπημένους και μη, εικόνες από αντικείμενα.
Είναι φανερό πλέον ότι ο άνθρωπος που προσδιορίζεται ή, μάλλον, οριοθετείται αποκλειστικά από την εργασία του, από τη σχέση του με το σπίτι του και την οικογένειά του, από τον πλούτο του και από την δημοτικότητά του είναι ένας άνθρωπος τελείως ανεπαρκής για τα νέα παγκόσμια δεδομένα που απαιτούν λύσεις συνεργατικών και ολιστικών προσεγγίσεων.
Θα επιχειρήσουμε στο παρόν άρθρο να δώσουμε μόνον την εικόνα τού κατά την άποψή μας βασικού προβλήματος, χωρίς αναλυτικότητα των επιμέρους μορφών της ισότητας όπως διαμορφώνονται με τις σημερινές αντιλήψεις.
Ο άνθρωπος εκ των πραγμάτων αδυνατεί να είναι αθάνατος και, ταυτόχρονα, για λόγους ηθικής και κοινωνικής συνοχής η όποια σωματική ταυτοποίηση και χρονική του διάρκεια δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να είναι εξουσιαστικά ανεμπόδιστη...