Ποίημα: “Της Φύσης το Όνειρο” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)

Μια ψυχή είμαι, κλειστή 
μέσα σε βότσαλο, λιτή, 
μέσα στο άρωμα του άνθους πανδαισία,

το φως του ήλιου να ποθεί
που φέρνει αγάπη στη ζωή, 
άπιαστη κι όμορφη, μα πάντοτε οικεία.

Ψυχή απόμακρη, ψυχή αγέρωχη, 
μέσα σε στοργικά παιχνίδια ξεχασμένη. 

Ποιος θα θυμίσει πως κι εγώ
είμαι φτιαγμένη από φως;
Διωγμένη, ανώνυμη,
μα όχι αναστημένη.

Ψάχνοντας, παίζοντας στη γη,
γέμισα μ΄ άφθονη ζωή
σε κόσμο π’ άνθιζε,
μα τώρα αργοπεθαίνει.

Ποιος δύναμη έχει περισσή
να δώσει στ΄ όνειρο ζωή,
που άσπλαχνα διώχθηκε, αντί να
Ανασταίνει;