Κοσμικός Ανθρωπισμός και Παγκόσμια Ενότητα
ΙΙΙ. Η πρόκληση της εκπαίδευσης
Αν οι άνθρωποι θέλουν να αντιμετωπίσουν τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις, θα πρέπει να εισέλθουν στο ρου της ιστορίας και να συμμετέχουν στην πορεία του χρόνου προς την εμβρυογένεση της καινούριας ανθρωπότητας. Κάτι τέτοιο μας φέρνει μπροστά στον υπέρτατο, τον ύψιστο ρόλο της εκπαίδευσης -σε όλα τα επίπεδά της- στη δημιουργία του κόσμου του μέλλοντος.
Δυστυχώς τα εκπαιδευτικά συστήματα της εποχής μας μάλλον χάνουν αυτή την ευκαιρία.
Kiνδυνεύουν να γίνουν άκαρπα επειδή στερούν από τους νέους την περιέργεια και την έννοια του θαύματος. Κάποιες από τις εξελίξεις στον τεχνολογικό τομέα έγιναν από διανοητές που κέρδισαν την ελευθερία τους έναντι του χρόνου. Σε αυτό τον κόσμο που ζούμε πολύ συχνά μουδιάζουμε από την κατ’ επίφαση αντικειμενική πληροφορία η οποία κρατά μακριά τη δόνηση και τον παλμό του θαύματος.
Είναι όμως σήμερα δυνατή μια αναβίωση του θαύματος μέσω της χρησιμοποίησης των εργαλείων και των μέσων της τεχνολογίας για την αναζωογόνηση ενός νέου ενθουσιασμού; Ο Νέος Ανθρωπισμός πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό και υποστηρίζει ότι εάν μπορούμε να κρατήσουμε ανοιχτούς τους δρόμους της δημιουργικότητας, θα καταστεί δυνατό για την ανθρώπινη διανόηση να προσφέρει ένα νέο σημείο εστίασης φιλοδοξιών και προσδοκιών,το οποίο θα αντικαταστήσει τα παρωχημένα συστήματα σκέψης και εκπαίδευσης τα οποία γρήγορα χάνουν την συνεκτική τους ισχύ.
Αυτός ο «κοινωνικός φακός» θα μας επιτρέψει ίσως να δούμε και να βρούμε το σημείο αυτό εστίασης στη λατρεία για τον Άγνωστο Θεό, την Κοσμική Φαντασία, της οποίας τη φύση ο άνθρωπος προοδευτικά ανακαλύπτει καθώς όλο και περισσότερο παρεισφρέει στις διαστάσεις του σύμπαντος.
Πιθανότατα θα έπρεπε να φτιάξουμε μία νέα «θρησκεία» για αυτή την έρευνα μας που αφορά στη σύνθεση.Η θρησκεία της επιστήμης θα ενσωματώσει μία αίσθηση δέους, -Πεντηκοστιανή στο αποτέλεσμά της- στο δημιουργικό όραμα το οποίο δεν είναι ποτέ παραδοσιακό και απαρχαιωμένο, αλλά πάντα σε διαδικασία και έτοιμο προς υλοποίηση.
Η έμφυτη ορμή του ανθρώπου πρέπει να ιδωθεί μέσα από την εικόνα, στην περίπτωση που κινητοποιείται μέσω του ενθουσιασμού και της δράσης.
Αυτό αποτελεί πρόβλημα εν μέρει ερμηνείας των τελευταίων ανακαλύψεων από ειδικευμένους τομείς της επιστήμης και εν μέρει της εκπαίδευσης νέων γενεών με την κατάλληλη πνευματική νοοτροπία για τη διαμόρφωση των πολιτών του αυριανού κόσμου. Ο Κοσμικός Ανθρωπισμός θα αφιερώσει μέρος του χρόνου του και της ενέργειάς του στα ζητήματά αυτά. Και καλεί όλους όσους ενδιαφέρονται για το ζήτημα της σύνθεσης να πάρουν μέρος σε αυτό το εγχείρημα.
Δεδομένων των θεμελιωδών αληθειών που ισχύουν για τον άνθρωπο και τη σχέση του με τη φύση και την Κοσμική Φαντασία – οι αλήθειες δεν «δίνονται», περισσότερο «βρίσκονται» μέσω της έρευνας- μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει την τεχνική της επικοινωνίας προκειμένου να τις εξαπλώσει. Η μεγάλη περιπέτεια του ανθρώπου μπορεί να σωθεί από την καταστροφή υπό την προϋπόθεση ότι μπορούμε να μάθουμε να επιτυγχάνουμε την αντικειμενικότητα στην κρίση μας για την αλήθεια. Αυτό αποτελεί και το στόχο μιας παγκόσμιας φιλοσοφίας.
Χωρίς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, δεν μπορεί ο κόσμος να πάει πολύ μακριά και, σίγουρα, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά μάλλον θα δημιουργήσει άλλες κρίσεις χειρότερες στο μέλλον. Ορισμένοι θα μπορούσαν, ίσως, να βρούν μια λύση για την κρίση –ή μάλλον για τον εαυτό τους– σε βάρος άλλων και μετά να εφησυχάσουν, αν και όχι για πολύ. Αλλά, αλίμονο, αν μιλάμε για τέτοια λύσηˑ τότε η επόμενη μεγαλύτερη καταστροφή ίσως δεν αργήσει.
Η σημερινή πόλη (και δυστυχώς αυτό ισχύει για τις περισσότερες ελληνικές πόλεις και όχι μόνο για την Αθήνα) έχουν υποστεί μια πρωτοφανή αλλοτρίωση στην ταυτότητά τους. Και είναι να απορεί κάποιος πως καταφέρνουν ορισμένοι να λειτουργούν τόσο...
«Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση» έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα μέρος από...
Κοσμικός Ανθρωπισμός και Παγκόσμια Ενότητα
