|
«Η κρατικοποίηση των προβληματικών τραπεζών είναι ίσως το μη χείρον από όσες λύσεις έχουν απομείνει σε όσους χαράσσουν πολιτική» [1] |
|
Ταυτόχρονα όμως οι φορολογούμενοι δεν έγιναν μέτοχοι διασωζόμενων τραπεζών, δεν απέκτησαν αντιπροσώπευση διαμέσου των κρατών σε πολλές των περιπτώσεων στις διοικήσεις και στους όρους διοίκησης. Εδώ υπάρχει μια σαφής μεροληψία από πλευράς των παραγόντων της δημόσιας κρατικής οικονομικής πολιτικής η οποία αναδεικνύεται ως διαπλοκή και ως ενδοτικότητα, καθώς οι τράπεζες διατηρώντας προνομιακά την ανεξαρτησία τους μεταθέτουν τελικά τις ζημιές στους φορολογούμενους. Αυτό είναι κάτι πρωτοφανές για τις αρχές της ελεύθερης αγοράς που απαιτούσε την ανεξαρτησία της από τον κρατικό έλεγχο για τυχόν «οικονομικά έκτροπα», ευαγγελιζόμενη την ικανότητα αυτορύθμισής της. Στις περιπτώσεις που δεν έγιναν παραχωρήσεις του μάνατζμεντ στο δημόσιο τομέα και δεν υπήρξαν διασφαλίσεις των κεφαλαίων του, πρέπει να ενεργοποιηθούν οι δικαστικές αρχές για απιστία κατά του δημοσίου κοκ. Με αυτές τις πρακτικές, υπερέβησαν τα εσκαμμένα της διαιρετότητας της δημόσιας κρατικής οικονομίας έναντι αυτής του ιδιωτικού τομέα. Γιατί όμως αυτή η ενδοτικότητα ειδικά στο τραπεζικό σύστημα; Διότι το τραπεζικό σύστημα διακινεί τα χρήματα από τους υπόλοιπους ιδιώτες και είναι το ίδιο αποδυναμωμένο, καθώς υπάρχουν κεντρικές τράπεζες οι οποίες δεν μπορούν να προβούν σε χορηγήσεις προς τον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα και προς τους πολίτες. Εκεί ακριβώς λοιπόν αναδεικνύεται μια μεγάλη θεσμική στρέβλωση. Ο δημόσιος τομέας έπρεπε να μπορεί να λειτουργεί στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας με αμεσότητα. Πολύ δε περισσότερο που τώρα έχουμε πλέον την εμπειρία του τι σημαίνει τραπεζική επιχειρηματικότητα και πόσο βραχυκυκλωμένες είναι οι κρατικές οικονομίες από τον αυτοακρωτηριασμό τους, απ’ αυτή την Προκρούστεια αυτοτραυματικότητά τους. Είναι καιρός πια να καταλάβουμε ότι, όπως λέει ο Αλαν Γκρίνσπαν δεν θα ήταν καθόλου κακή η κρατικοποίηση αυτή την στιγμή των τραπεζών. Είναι καιρός πια να καταλάβουμε ότι οι ίδιες οι κρατικές τράπεζες πρέπει να αποκτήσουν νέα χαρακτηριστικά και βέβαια αν πρόκειται να μιλάμε για κρατικοποίηση στις ΗΠΑ αυτή η κρατικοποίηση θα πρέπει να ξεκινήσει πχ από την FED. Σε άλλες χώρες όπως η δική μας πέρα από την κρατικοποίηση πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα ανοικτή πολιτική μέσω των κεντρικών τραπεζών προς την κοινωνία και την οικονομία.
[1] http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_100020_19/02/2009_303936 |
|
17 Αυγούστου 2009 Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας, |
