ΟΥΩΛΝΤΕΝ — Συγγραφέας: Θορώ, Ντέιβιντ Χένρυ

Ουώλντεν
Συγγραφέας: Θορώ, Ντέιβιντ Χένρυ
Εκδότης: ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Μεταφραστής: Ζαχαράκη, Ι.
Αριθμός σελίδων: 272Ο

Ο Χένρυ Ντέηβιντ Θορώ, ένας από τους σημαντικότερους οραματιστές της Αμερικής του 19ου αιώνα, ελεύθερο πνεύμα και βαθύς γνώστης της φιλοσοφίας της ζωής, έζησε για δύο χρόνια (1845-1847) στην περιοχή Walden Po στις όχθες της λίμνης Ουώλντεν, σε μια αρμονική διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας μέσα στην αδιάσπαστη ενότητα της φύσης, με εκείνη τη μοναδική αίσθηση που αγκαλιάζει το σύμπαν, εκφράζοντας την αδιαχώριστη σύνδεση του εγώ με τον εξωτερικό κόσμο. Στο “Ουώλντεν” το οποίο εξέδωσε το 1854 περιγράφει τη μύησή του στις υψηλές αποχρώσεις της πνευματικής ηδονής ξαναβιώνοντας την αρχική ενότητα του κόσμου. Εκείνης της πνευματικής ηδονής της ανύψωσης του ανθρώπου που δεν έχει να κάνει με τη συνήθη κακοποιό διάθεση για ζωή.

            Η βραδιά είναι εξαίσια και όλο μου το σώμα με όλα τα αισθητήρια όργανα απορροφάει χαρά με τον κάθε πόρο.
                Γυρίζω μέσα στη φύση με μια παράξενη ελευθερία και είμαι ένα κομμάτι της. Περπατώ στην όχθη της λίμνης, πάνω στις πέτρες, ντυμένος μονάχα με το πουκάμισο. Είναι συννεφιά, φυσάει αέρας και κάνει ψύχρα και τίποτα δε βλέπω το εξαιρετικό που να με τραβάει ιδιαίτερα. Όμως νιώθω όλα τα στοιχεία της φύσης να είναι φίλοι μου όπως ποτέ άλλοτε. Οι βάτραχοι φωνάζουνε δυνατά, αναγγέλλοντας πως έρχεται η νύχτα, και από μακριά ακούονται τα νυχτοπούλια. Το σκούξιμό τους το φέρνει ο αέρας που ρυτιδώνει τα νερά της λίμνης. Η συμπάθεια που νιώθω για τα φύλλα των δέντρων μου κόβει σχεδόν την αναπνοή. Όμως, όπως τα νερά της λίμνης, έτσι κι η δική μου γαλήνη είναι ρυτιδωμένη, όχι ταραγμένη. Αυτά τα μικρά κυματάκια που σηκώνει ο αέρας είναι τόσο μακριά από την τρικυμία, όσο και η λεία επιφάνεια της λίμνης που καθρεφτίζει τα πάντα. Αν και έχει πια σκοτεινιάσει, ο αέρας ακόμα φυσάει και μουγκρίζει στο δάσος, τα κύματα ακόμα τρέχουν το ένα πίσω απ’ το άλλο, και μερικά πλάσματα νανουρίζουν τα άλλα με το τραγούδι τους. Η ανάπαυση δεν είναι ποτέ απόλυτη. Τα άγρια ζώα δεν αναπαύονται τώρα. Ζητούνε την τροφή τους. Η αλεπού, το κουνάβι, ο λαγός, τέτοια ώρα τρέχουνε στα χωράφια και στα δάση χωρίς φόβο. Είναι οι νυχτοφύλακες της Φύσης, οι κρίκοι που ενώνουν τις μέρες.   Απόσπασμα από το βιβλίο.