Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΩΣ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, του Oliver Reiser

Ένας προσεκτικός κριτής του σύγχρονου κόσμου έχει τονίσει ότι μία από τις βασικές διαφορές μεταξύ της Ρώσικης διακυβέρνησης και των δικών μας σύγχρονων  δημοκρατιών είναι το ότι ενώ η Σοβιετική Ένωση διατείνεται ότι μια φιλοσοφία (θεωρία) για τη φύση είναι απαραίτητη, εν τούτοις διατηρεί (επισήμως) μια και μόνο φτωχή -τη στερεότυπη ιδεολογία του διαλεκτικού υλισμού, αντιθέτως, τα έθνη του «ελευθέρου κόσμου» δεν αναγνωρίζουν το απαραίτητο μιας τέτοιας ανάγκης και πιστεύουν ότι οι δημοκρατικές μέθοδοι τις οποίες ακολουθούν είναι επαρκείς, παρότι δε βασίζονται πάνω σε μια γενική παγκόσμια θεώρηση ή πάνω στη μεταφυσική. 
Οι επικίνδυνες συνέπειες της αδιαφορίας αυτής προς την ανάγκη μιας γενικής ή «κοινής φιλοσοφίας» (για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Walter Lippmann) συναποτελούν την ηθική και διανοητική σύγχυση την οποία συναντάμε παντού.

Η Φιλοσοφία η οποία κάποτε αποτελούσε-μαζί με τις οργανωμένες Θρησκείες-μία συνεκτική δύναμη, δεν προσφέρεται πλέον για κοινωνικό θεμέλιο, όπως στο παρελθόν. Στο βιβλίο του «Το μη Ανακαλυφθέν Εγώ (The Undiscovered Self)» ο Κάρολος Γιούγκ τονίζει ότι η φιλοσοφία σήμερα δεν αποτελεί πλέον έναν τρόπο ζωής, όπως στην  αρχαιότητα  ֺ   αυτή έχει μεταβληθεί σε μια ακαδημαϊκή υπόθεση για τους απομονωμένους διανοούμενους και τους πνευματικώς εκφυλισμένους: δε μεταφέρει νέα σπέρματα για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας νέας κουλτούρας του ανθρώπινου γένους. 

Η φιλοσοφία θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από την άκαρπη ανάλυση της σημασίας των λέξεων και προτάσεων των κληρονομηθείσων γλωσσών του κόσμου  ֺ   πρέπει να είναι ένας τρόπος ζωής, όπως οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι εξελάμβαναν τη φιλοσοφία. Έχουμε ανάγκη την ανάκτηση της στάσης και της σκοπιάς εκείνης-ιδιαιτέρως την εποχή κατά την οποία οι εκ παραδόσεως Θρησκείες στον κόσμο δεν αποτελούν αποκλειστικά όργανα κοινωνικού ελέγχου και ηθικής καθοδήγησης.

Στην πραγματικότητα έχουμε πάρα πολύ απλοποιήσει την Ιστορία. Προς το παρόν υπάρχουν δύο βασικές απόψεις της φιλοσοφίας. Όπως ο C. P. Broad έχει δηλώσει, τα δύο κύρια έργα της είναι τα εξής:

1) Κριτική Ανάλυση των Εννοιών:
α) Ανάλυση των εννοιών: νόμος, αιτία, ομοιομορφία, χώρος, χρόνος, κλπ.
β) Συνήθης γλωσσική ανάλυση πχ πρόγραμμα της Οξφόρδης. (Αυτό δεν το προέβλεψε ο Broad).

2) Θεωρητική Σύνθεση (Speculative Synthesis): Η Φιλοσοφία ως Σύνθεση των Επιστημών (Spencer), η αναζήτηση της σοφίας ως οδηγού της ζωής και της κοινωνικής ανάπτυξης.

Καθένα από αυτά αποτελεί ένα επίσημο πρόγραμμα. Το ιδεώδες είναι η συνένωση αμφότερων: έχουμε ανάγκη και της ανάλυσης και της σύνθεσης, αλληλοσυμπληρουμένων. 
Επί τρεις δεκαετίες ως καθηγητής της φιλοσοφίας, υποβάλλω στον εαυτό μου το εξής ερώτημα: 

Ποιο είναι το έργο του φιλοσόφου στο σύγχρονο τεμαχισμένο κόσμο; Η άριστη απάντησή μου είναι η ιστορική εκείνη του Πλάτωνος: η φιλοσοφία πρέπει να παρέχει σοφία, συνοπτική θεώρηση και καθοδήγηση. Είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η φιλοσοφία προς τον οριστικό αυτό ρόλο διότι η σοφία (Wisdom) ελλείπει από το σύγχρονο κόσμο. Για να καταδειχθεί πως ο ιστορικός αυτός ρόλος είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί θα αναφέρω τις πιο κάτω επτά υποθέσεις. 

Υπόθεση 1. Η οργανική ενότητα του Δυτικού κόσμου έχει θρυματισθεί, σχεδόν ανεπανόρθωτα. Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια κοινωνική αποσύνθεση, η οποία δύναται να παρεμποδισθεί μόνο εάν εγκαθιδρυθεί μια νέα σύνθεση στη βάση του υπάρχοντος υλικού και εάν νέες αρχές θεσπισθούν.

Η καταπληκτική αύξηση και μεταβολή του περιεχομένου των σύγχρονων επιστημονικών ανακαλύψεων, η οποία άρχισε αργά κατά το δέκατο έβδομο αιώνα και έφθασε στο μάξιμουμ κατά τον εικοστό αιώνα, χωρίς να σταματήσει, έχει αφήσει στο δρόμο της την καταστροφή μιας μαζικής πνευματικής κληρονομίας, μαζί με μερικά αφάνταστα πολύπλοκα επιστημονικά συμπεράσματα και προτάσεις, τα οποία ακόμη δεν έφθασαν στο επίπεδο εκείνο της κατανόησης για τη δημιουργική μόρφωση, η οποία είναι απαραίτητη.

Με μια λέξη, εμείς οι οποίοι ζούμε κατά το δεύτερο μισό του παρόντος αιώνα (20^ου) είμαστε πράγματι μάρτυρες, της καταστροφής των δυτικών πολιτιστικών μας (Cultural) προτύπων. Πριν των σύγχρονων επιστημονικών προόδων υπήρχε μια απεριόριστη (Implicit) σύνθεση-ή τουλάχιστον μια υπόσχεση και μια τάση προς σύνθεση στη συστηματοποιημένη κίνηση των Δυτικών πολιτιστικών προόδων. Η υπόσχεση αυτή αντιμετωπίζει θανάσιμους κινδύνους.

Με τη συνήθη κλίση του προς υπεραπλοποίηση, ο Bertrand Russell έχει διακηρύξει ότι ο σύγχρονος Δυτικός πολιτισμός είναι το προϊόν τριών παραγόντων-της Βίβλου, των Ελλήνων και της μηχανοκρατίας (Machinery). Εκ πρώτης όψεως αυτό είναι αληθές. Η Βίβλος, δηλ. η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη μας έδωσαν τη θρησκευτική μας παράδοση την Ιουδαϊκό-χριστιανική σύνθεση. Οι Έλληνες μας έδωσαν επιστήμη και πολιτικό ορθολογισμό-όπως η Πολιτεία του Πλάτωνος και τα Πολιτικά και το Όργανον του Αριστοτέλους. Η μηχανοκρατία η οποία αποτελεί σύντομο όρο για τη βιομηχανική επανάσταση, μας έδωσε τα εργοστάσια, τις μεγάλες πόλεις, τη συγκεντρωτική γραμμή και όλα τα προβλήματα τα οποία δημιούργησε ο μηχανικός πολιτισμός.

Κατ’ ουσίαν, η σύνθεση αυτή ουδέποτε ήταν εντελώς αρμονική. Πάντοτε υπήρχαν διαφωνίες: ο Χριστιανισμός δεν μπορούσε πάντοτε να συμβιβασθεί με το Ελληνικό ορθολογιστικό στοιχείο, και η βιομηχανία και το εμπόριο δεν μπορούσαν πάντοτε να εναρμονισθούν με την ηθική του Ιησού-κ.ο.κ.

Με την πάροδο των δεκαετιών του παρόντος αιώνα ο χρόνος στρέφεται κατά της επιβίωσης της εκ παραδόσεως συνθέσεως, του μεγάλου δηλαδή κληροδοτήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν ή καταστραφεί αυτή ολοσχερώς. Όχι μόνο οι επιστημονικές αναπτύξεις δεν βρίσκονται σε αρμονία με την παράδοση και τους θεσμούς, αλλά αποτελούν επίσης, με συνεχώς αυξανόμενη αναλογία,  την ανάπτυξη (των) νέων ρευμάτων, η οποία μας αναδιοργανώνει. Δεν έχουμε μόνο μια κρίση κατά καιρούς, με ανεπαρκή ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μας για την αντιμετώπιση της, αλλά και τον αυξανόμενο αριθμό των ριζοσπαστικών εννοιών, οι οποίες μας επιβάλλονται και οι οποίες πολλαπλασιάζονται ταχύτερα προς κάθε νέα σύγκρουση. Παρατίθενται τα σπουδαιότερα νέα ρεύματα.

ΑΤΟΜΙΚΗ ΔΟΜΗֺ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΦΥΣΙΚΗΣֺ Κβαντομηχανικήֺ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗֺ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΑΚΤΙΝΕΣ.
1)    ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ, ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. 
2)    ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΚΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΦΗ. 
3)    ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ (ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΦΡΟΙΝΤ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥΓΚ) ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ (ASSAGIOLIΚΑΙ AUROBINDO).
4)    ΡΑΝΤΑΡֺ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ. 
5)    ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ, ΑΝΟΣΙΑ, ΑΣΗΠΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ, ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ, ΤΡΑΝΚΟΥΙΛΑΙΖΕΡΣ (Καταπραϋντικά). 
6)    ΗΛΕΚΤΡΟΕΓΚΕΦΑΛΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ (ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ). 
7)    ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ, ΘΕΩΡΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ, ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΙ ΜΕΤΡΗΤΕΣ. 
8)    ΤΕΧΝΗΤΟΙ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ. 
9)    ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ, ΘΕΩΡΙΑ ΥΠΕΡ-ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΗΤΑΣ, ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ (ΜΑΓΝΗΤΟΥΔΡΟΔΥΝΑΜΙΚΗ).

Σημειωτέον ότι δεν υπάρχουν ανάλογα ρεύματα στη  Θρησκεία και τη φιλοσοφία. Δεν υπάρχει «έκρηξη γνώσεων» (Knowledge Explosion). Παρά ταύτα οι πιστοί οπαδοί της παράδοσης δεν πρόκειται να παραδεχθούν ότι ο παλιός κόσμος-τριάντα αιώνες πολιτισμού-πρόκειται να καταστραφεί. Θα υποστηρίζουν αυτοί ότι τα νέα συνταρακτικά ρεύματα υφίστανται στη Φυσική (Θερμοπυρηνική ενέργεια), στη Χημεία (συνθετικά), στη βιολογία (DNA), στην Ιατρική (αντιβιοτικά, αντινευρωτικά), στη βιομηχανία (αυτοματισμός), και ότι έχουμε ήδη επιδείξει την ικανότητα μας να προσανατολιζόμαστε και να χρησιμοποιούμε τέτοιου είδους μεταβολές χωρίς καμία ριζοσπαστική αλλαγή των βασικών μας πεποιθήσεων ή αξιών. Οι αυθεντικές απόψεις είναι ακόμη έγκυρες, αιωνίως τέλειες όπως μια διαθήκη-αν και πιθανόν να μην είμαστε ικανοί να εφαρμόσουμε την ιδέα της προφητικής αποστολής του Χριστού στους κατοίκους άλλων αστρικών σωμάτων, εάν αυτοί δεν είναι ένοχοι λόγω του «προπατορικού αμαρτήματος» του Αδάμ και της Εύας στον Κήπο της Εδέμ.

Η συντηρητική αυτή άποψη, η οποία προσπαθεί να αφομοιώσει τις προόδους της σύγχρονης επιστήμης μετά της αναμενόμενης σύνθεσης απουσία βασικών μεταβολών στους υπόλοιπους τομείς συμφωνίας, απλώς δεν θα αντέξει μετά από μία προσεκτική και λεπτομερή εξέταση. Για ν΄ αποδειχθεί το εσφαλμένο της άποψης αυτής, εκθέτω πιο κάτω τη δεύτερή μου υπόθεση η οποία έχει ως εξής: 

Υπόθεση II. Πιστεύω ότι υπάρχει ένας στενός παραλληλισμός μεταξύ σύγχυσης, η οποία υπάρχει στις  βασικές έννοιες της επιστήμης, μαθηματικής και φυσικής και της σύγχυσης περί των μεθόδων, σκοπών και αξιών, οι οποίες χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη ζωή, κοινωνικώς και ηθικώς.

Καθώς τα πρώτα έχουν έρθει στο φως μέσω των ανακαλύψεων στη σύγχρονη φυσική επιστήμη, κατά τον ίδιο τρόπο και η σύγχυση στην κοινωνική και ηθική ζωή ακολουθεί τη σύγκρουση στην εφαρμοσμένη επιστήμη, μέσω ανακαλύψεων και τεχνολογιών, επί παλαιών θεσμών, παλαιών εθίμων και σύγχρονων δραστηριοτήτων. Οι παρατηρούμενες κρίσεις στα πολιτικοοικονομικά ιδεολογικά συστήματα παραλληλίζουν την ανάγκη για θεωρητική ανακατασκευή των επιστημονικών σχηματισμών. Επιθυμώ επομένως να εξετάσω την υπόθεση αυτή, την αφορούσα στην επαναπροσαρμογή των κοινωνικών σχέσεων και των θεωρητικών βάσεων της επιστήμης, ως δύο φάσεων της ίδιας ενοποιημένης κατεύθυνσης. Αποτελεί ίσως πεποίθηση ότι ούτε ένας δύναται να διαλευκάνει κοινωνικές έννοιες (όπως ανθρώπινη ελευθερία, ευθύνη, δημοκρατία) δίχως της διαλεύκανσης εννοιών που χρησιμοποιούνται στη φυσική επιστήμη (όπως νόμος, ντετερμινισμός, τελολογία κλπ). Ακόμη ούτε και ο κομμουνισμός με τη μονόπλευρη κομματική γραμμή, δύναται να καθορίσει μια ατομική και κοινωνική ηθική για την ανθρωπότητα που αφορά στο διαλεκτικό υλισμό.

Το πρόβλημα της πραγμάτευσης μιας σύνθεσης εντός του πεδίου των φυσικών επιστημών, σε σχέση με τις υποθέσεις τους, τις μεθόδους τους και τα γενικά συμπεράσματα, συγκεντρώνεται στο πρόβλημα της φιλοσοφίας της φύσεως και του ανθρώπουֺ το πρόβλημα της επίτευξης όχι μόνο αυτής της ενοποίησης αλλά της περαιτέρω αρμονίας μεταξύ των πορισμάτων της και των σκοπών και αξιών της πολιτιστικής (Cultural) ζωής της ανθρωπότητας, είναι το πρόβλημα της φιλοσοφίας στην ευρύτερή της έννοια. Μέχρι σήμερα η φιλοσοφία απέτυχε σε αμφότερους τους τομείς.

Το έργο τούτο δεν αποτελεί εφεύρεση δική μου, αλλά παρουσιάζεται υπό του σύγχρονου πολιτισμού. Συνίσταται στην εναρμόνιση των μεθόδων, της γενικής θεωρίας και των ειδικών συμπερασμάτων της επιστήμης στους ποικίλους τομείς και στη μεταφορά αυτών σε μία ενσωματωμένη σχέση προς τις συγκρούσεις, οι οποίες αναφύονται στη σύγχρονη ανθρώπινη ύπαρξη, στις απέραντες ποικιλίες των διαφερόντων και των δραστηριοτήτων της. 

Υπόθεση III. Ημείς οι άνθρωποι ζώντες στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα πρέπει ενσυνείδητα να δημιουργήσουμε μια νέα σύνθεση, ένα πλανητικό τρόπο του σκέπτεσθαι και συναισθάνεσθαι, η οποία θα είναι για τον επόμενο αιώνα ό,τι ο Σχολαστικισμός για το μεσαίωνα και ό,τι ο Μαρξισμός για το μισό του σύγχρονου κόσμου. Η νέα αυτή σύνθεση πρέπει να αποτελεί μια παγκόσμια φιλοσοφία-όχι πλέον την αποκλειστική ιδιοκτησία ή συνεισφορά του «Δυτικού ανθρώπου»-και θα πρέπει να βρίσκει την πρακτική της εφαρμογή όχι μόνο στη δύση, αλλά και στην ανατολή.

Υπόθεση IV. Για να κατανοηθεί πλήρως η σύγχρονη βάση της σκέψης σε όλους τους τομείς της γνώσης είναι απαραίτητη μια πλήρης κατανόηση της «προϊστορίας», της ιστορίας δηλαδή της εξελίξεως της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της θρησκείας, της ψυχολογίας, των πολιτικών επιστημών κτλ. Μόνο μέσα από την επισταμένη μελέτη αυτής της προϊστορίας καθίσταται δυνατή η δημιουργική αντιμετώπιση της μεταβληθείσας δομής, η οποία χαρακτηρίζει τις ριζοσπαστικές και νέες προκαταλήψεις του εικοστού αιώνα  σε όλους τους τομείς. Αν επιθυμούμε να αποφύγουμε την επανάληψη των τραγωδιών του παρελθόντος, πρέπει να κατανοήσουμε το παρελθόν-και μετά να το υπερβούμε (Transcent).

Βεβαίως υπάρχουν σήμερα απειράριθμες Ιστορίες της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά αυτές είναι συχνά απλές καταγραφές γεγονότων με μικρή συνοπτική άποψη της σημασίας αιτιοκρατικής αλληλουχίας. Ο πολύς λαός επομένως αποκλείεται από την επίγνωση της σημασίας των τεραστίων εννοιολογικών μεταβολών οι οποίες έχουν επιτελεσθεί-στη μακραίωνη Ιστορία-και οι οποίες στην πραγματικότητα έχουν μεταβάλει ακόμη και το έδαφος στο οποίο βρισκόμαστε. Οι νέες αυτές ιδέες οι οποίες επηρεάζουν βασικές προκαταλήψεις, διακλαδίζονται σε όλους τους τομείς της ύπαρξης και περιλαμβάνουν όχι μόνον τις φυσικές και κοινωνικές επιστήμες, αλλά επίσης και τη θρησκεία και τη φιλοσοφία.

Ο Αϊνστάιν έχει τονίσει ότι η ατομική βόμβα μετέβαλε τα πάντα, εκτός από τον τρόπο του σκέπτεσθαι. Αναγνώρισε ο ίδιος την ανάγκη «ενός νέου τρόπου σκέψης»-αλλά ο ίδιος αδυνατούσε ν΄ αναπτύξει τη νέα αυτή άποψη. Αυτό μας φέρνει στην πέμπτη υπόθεση μου.

Υπόθεση V. Το έργο της Επιστήμης και της Φιλοσοφίας είναι διπλό: α) η καλλιέργεια της ιδέας ότι ένας νέος τύπος σκέψης και προσανατολισμού πρέπει να αποβεί ενεργητικός (operative) στον επερχόμενο πολιτισμό, αν και ο άνθρωπος πρόκειται να επιζήσει σ’ αυτό τον πλανήτηֺ και β) η προσπάθεια πρόβλεψής του πώς η γη, η ανθρωπότητα και ο κόσμος, θα εμφανίζονται ως υφιστάμενα, όταν αυτά θα κατανοούνται στην αναφορά προς τις αναφαινόμενες αρχές.

Η νέα άποψη δε δύναται να είναι μια a priori υπερεπιβολή εκ των άνω. Πρέπει αυτή να είναι το ανάκυπτο αποτέλεσμα μιας δημιουργικής εξέλιξης επί του ανθρώπινου επιπέδου. 

Υπόθεση VI. Το έργο της φιλοσοφίας συνίσταται στο να προνοεί για το πνευματικό έμβρυο της παγκόσμιας ένωσης και να προμηθεύει τις μορφογεννητικές δυνάμεις για κοινωνική δημιουργικότητα. Αλλά η ερχόμενη παγκοσμία ένωση δε δύναται να είναι τελείως νέα. Πρέπει να διατηρήσει ό,τι καλύτερο κληροδότησε το παρελθόν. Πρέπει να έλθει ως μια δημιουργική σύνθεση όλων των ανθρώπινων προσπαθειών του παρελθόντος και του παρόντος. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο δύναται να περισωθεί  η ανθρώπινη περιπέτεια. Οι μύθοι αποτελούν τα όνειρα της φυλής, τις υψηλές φιλοδοξίες του ανθρώπινου γένους και τη δύναμη προς μια ανακατασκευή της ανθρωπότητας ως μία αρχέτυπη εικόνα για ένα νέο πρότυπο του ανθρώπου.

Κανένας λαός ή  περίοδος γνωρίζει τελείως την ακριβή έννοια της προσπάθειας αυτής. Οι αμετάβλητες προσπάθειες της ανθρωπότητας αποτελούν τις προεικασίες ενός μελλοντικού ιδεώδους κόσμου, ο οποίος, όπως η Πόλις του Θεού του Αγ. Αυγουστίνου, έχει την αρχή του σε αυτό τον κόσμο του παρόντος και προβάλλει τον εαυτό του σε ένα κόσμο του μέλλοντος, πέραν ενός σκοτεινού και ευτελούς ορίζοντος του άσχημου παρόντος. 

Υπόθεση VII. Την εμφάνιση της νέας σύνθεσης δεν την εγγυάται ούτε η «Θεία Πρόνοια» ούτε ο φυσικός νόμος. Ο άνθρωπος οφείλει να μάθει να κάμπτει το τόξο της ανθρώπινης Ιστορίας σε μία σπειροειδή χρονική σύνθεση. 
Το «νεκρό παρελθόν» είναι αυτό που είναι –ή ήταν- αν και αυτό που ήταν «καθ’ αυτό» δεν το γνωρίζουμεֺαλλά το παρελθόν ως μια ζωντανή Ιστορία-Ιστορία δηλ. που έχει διαφωτισθεί από τη φαντασία του ανθρώπου-είναι αυτό το οποίο οι λόγιοι νομίζουν ότι είναι, και αν, ως αποτέλεσμα νέων προοπτικών, οι προφήτες μας επιτυγχάνουν να δουν τη σημασία της Ιστορίας ως μια κοινωνικοπολιτιστική αλυσίδα εκπορευόμενη από την αιτιότητα σε νέα βάση, έχουμε πράγματι μεταβάλει την Ιστορία. 

Πράγματι, γεγονός η εξέλιξη είναι ό,τι είναι, εν μέρει λόγω των επιδράσεών του στα επερχόμενα έτη και αν μεταβάλουμε τις επιδράσεις (δηλ. τις αντανακλώμενες συνέπειες) μέσω τη μάθησης των «μαθημάτων τους» και μέσω της τροποποίησης των μελλοντικών μας ενεργειών, έχουμε μεταβάλει τα ίδια τα γεγονότα. Κάθε γεγονός ζει στις συνέπειες, που ακτινοβολεί. 
Επομένως, η Ιστορία πρέπει να ανανεώνεται (επαναγράφεται) συνεχώς, αν ενδιαφερόμαστε για την πρόοδό μας, διότι πρόοδος σημαίνει μεταβολή των συνεπειών των προηγούμενων κρίκων στην αιτιολογική αλυσίδα της ανθρωπίνης περιπέτειας. Αυτό αποτελεί το κατά πρότυπο του οργανισμού, μη Αριστοτελικό-κατ’ αντίθεση προς τον Αριστοτελικό οπαδό της θεωρίας των στοιχείων-τρόπο ερμηνείας.

Η σύνθεση (απαρτίωση-Integration) της γνώσης είναι έργο δύσκολο, αλλά αντιμετωπίζουμε μια πρωτοφανή κρίση και για τη λογική κατανόηση και αντιμετώπιση της κρίσης αυτής, μια πειθαρχημένη Ιστορική έρευνα της οργάνωσης της ανθρώπινης σκέψης τυγχάνει απαραίτητη, για να κατανοήσουμε έτσι, τους πράγματι απίστευτους κλονισμούς αυτής της οργάνωσης στα 150 τελευταία έτη. Μετά από αυτά, πρέπει να εξερευνήσουμε τι πρέπει να γίνει,-ποιο είναι το επόμενο βήμα. 

Η συζήτησή μας περί ενός «πλανητικού πολιτισμού» βασισμένου σε μία «παγκόσμια φιλοσοφία» θα ερεθίσει ασφαλώς τους αντίθετους προς την ιδέα της σύνθεσης και απαρτίωσης. 

Οι κριτικές αυτές δύνανται να αναφέρονται στο ότι το «καλύτερο» του Δυτικού κόσμου είναι ασύγκριτο με το «καλύτερο» του Ανατολικού και αντίθετα. Εάν αυτό είναι αληθές τότε έκαστον «καλύτερο» δεν είναι αρκετά καλό, διότι ό,τι είναι καλό πρέπει να έχει οικουμενικότητα. (Universality). 

Κατά συνέπεια ενότητα-εν τη ποικιλία,- πρέπει να παραμείνει ο σκοπός μας. Οτιδήποτε είναι αληθές στο Ινδικό σύστημα (Hindu), στη Γιόγκα, στο Ζεν και τον ανατολικό μυστικισμό, είναι επίσης τόσο αληθές για τη Δύση όσο η δυτική λογική και οι επιστημονικές μεθοδολογίες είναι έγκυρες και εφαρμοστές  στους ανατολικούς πολιτισμούς. Το πρόβλημα παραμένει το ίδιο, σύνθεση. Το έργο αυτό της σύνθεσης ανήκει κυρίως σε ένα ΔΙΕΘΝΕΣ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΥ, όπως και προ ετών δήλωσα

Του Oliver Reiser, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, συγγραφέας του βιβλίου “Η Σύνθεση ως Έργο της Φιλοσοφίας”.

Απόσπασμα από το βιβλίο: “ΒΑΣΙΚΑΙ ΕΝΝΟΙΑΙ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΕΩΣ”, του οποίου, η μετάφραση & έκδοση πραγματοποιήθηκε το 1969 από τον κ.Τριαντάφυλλο Τριανταφύλλου. Τον ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική παραχώρηση του αποσπάσματος, προς δημοσίευση.

Μεταφορά καθαρεύουσας σε δημοτική: solon.org.gr