ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

Ο «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΩΝ. ΟΜΠΑΜΑ: «ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ» (του Γιάννη Ζήση)

Obama Portrait 140 wiki - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

Obama Portrait 140 wiki - Σόλων ΜΚΟ

«Γνωρίζουμε πλέον ότι η διακυβέρνηση του οργανωμένου χρήματος είναι επικίνδυνη όσο και η διακυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος»
Φραγκλίνος Ρούσβελτ, Πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ

Ένα σχέδιο που φημολογείται, από την εποχή που υπουργός οικονομικών ήταν ο Πόλσον, παίρνει σάρκα και οστά επισήμως δια στόματος Τίμοθυ Γκάιτνερ,  αποκαλύπτοντας  το  πώς η παγκόσμια αυτή οικονομική κρίση «ενοποιεί» τις ανάγκες των μαζών με τις ανάγκες των ελίτ. Είναι το σχέδιο της αγοράς των «τοξικών» που ως φούσκα σπασμένη έχουν «φρενάρει» τώρα την ψευδή “διεθνή ανάπτυξη” με τα συντρίμμια της.

Η επιχειρηματικότητα λοιπόν των κεφαλαιαγορών και των αξιών, παρακάμπτοντας τους προστατευτικούς ομοσπονδιακούς νόμους του κράτους που  προστάτευαν τις τράπεζες από επικίνδυνα «ανοίγματα»*, αφού έφτασε στο αυτοκαταστροφικό της απόγειο, ζητάει τώρα την διάσωσή της από αυτό το κράτος!   Ταυτόχρονα, ενώ οι τραπεζίτες είναι οργισμένοι για την υψηλή φορολόγηση των bonus που δίνουν στον εαυτό τους από κρατικούς πόρους που δόθηκαν στα πλαίσια του «σχεδίου διάσωσης» από την άλλη θέλουν όπως όλα δείχνουν αυτήν την αγορά των τοξικών. Πώς θα γίνει αυτή η αγορά των τοξικών; Μα με λεφτά των φορολογουμένων! Θέλουν δηλαδή να εξακολουθούν να εισπράττουν κεφάλαια   ακόμη και μετά από  μια ζημιογόνα επένδυσή τους, χωρίς να φορολογούνται και παρά το γεγονός ότι διασώζονται μέσω των φόρων που επιβάλλονται στους πολίτες.

Βέβαια και οι μάζες επενδύουν χρηματιστηριακά στις ΗΠΑ.  Επενδύοντας στην μεγάλη κατανάλωση ενέργειας και στα ρυπογόνα αυτοκίνητά τους, (συνεπώς και στις κλιματικές αλλαγές), τόσο μέσω των χρηματιστηρίων όσο μέσω «εξωτικών» οικονομικών προϊόντων, δεν σκεφτόντουσαν τις πιθανές επιπτώσεις που θα είχε ο δανεισμός τους. Μετά από μια σειρά θα έλεγε κανείς χρηματιστηριακών ανόδων, τις τελευταίες βδομάδες, μια ανάκαμψη που πρέπει να κρύβει πολλά θανάσιμα μυστικά στο συντονισμό του εγχειρήματος και στην «αλήθεια των δηλώσεων» γιατί περί δηλώσεων επρόκειτο σε πολλές περιπτώσεις, ενδεχόμενα και οι μάζες μπορούν να νιώθουν μια ανακούφιση.  Αγνοούν βέβαια ότι για την κάλυψη του ελλείμματος και του χρέους των ΗΠΑ, για τους κρατικούς τίτλους πληρώνει ολόκληρη η Υδρόγειος.

Τώρα λοιπόν οι «λαοί των χρηματιστηρίων» μαζί με τους πλούσιους θα έρθουν αντιμέτωποι με την τελική φάση αυτής της παγκόσμιας οικονομικής και όχι μόνο κρίσης γιατί ως γνωστόν δεν μπορεί να προκύπτει – και δεν είναι λογικό να προκύπτει κέρδος από την ζημιά – και η ζημιά δεν είναι άλλη από κάλυψη των «αναγκών» από κρατικά κεφάλαια. Από κάπου θα λείψουν αυτά.

Φτάσαμε λοιπόν να επιχειρούμε μια εικονική νεκρανάσταση επιχειρήσεων, κεφαλαιαγορών και χρηματιστηριακών αξιών,   με την εξαγγελία του σχεδίου εξαγοράς των τοξικών, την ίδια ώρα που δημοσιοποιείται η εκτίμηση του ΠΟΕ για 9% πτώση του παγκόσμιου εμπορίου..

Οι πλούσιοι λοιπόν και τα χρηματιστήρια θέλουν τον σοσιαλισμό τους. Οι λαοί όμως πια μπορούν να ζητήσουν πολύ περισσότερα έπειτα από αυτή την θεσμική «καινοτομία» (της εξαγοράς των τοξικών), στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Είναι μια θεσμική «καινοτομία» η οποία δικαιολογεί τον ιδεολογικό και πολιτικό θάνατο του φιλελευθερισμού και πολύ περισσότερο του νεοφιλελευθερισμού. Δικαιολογεί το τέλος της φιλελεύθερης οικονομικής τυραννίας των τελευταίων δύο αιώνων.  Τελικά αυτό που εισπράττουμε όλοι από αυτά τα μέτρα είναι ότι δεν υπάρχει κανόνας και ότι η αγορά δεν λειτουργεί «αυτορυθμιστικά». Πάντως λειτουργεί το δημόσιο για τις επιχειρήσεις!  Αυτό ψήφισαν οι αγορές! Δεν θέλουν όμως φόρους και μερισμό οι αγορές. Ούτε το κοινωνικό κράτος, ούτε το περιβάλλον. Αποτελούν σαφώς μια «αυτοκρατορία κακού»,  για να γυρίσουμε στην εποχή που ο Ρόναλντ Ρήγκαν  μιλούσε έτσι για τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Με ίδιο τρόπο τώρα μπορούμε να πούμε ότι οι αγορές είναι μια αυτοκρατορία του κακού. Αυτή η αυτοκρατορία του κακού αναδεικνύεται σαν μια πολιτική συνέχεια ανάμεσα στην οικονομική πολιτική. Από το δειλινό λυκόφως του Τζωρτζ Μπους με τον Πόλσον στο λυκαυγές του Ομπάμα με τον Τίμοθυ Γκάιτνερ. Αν αυτή η εξαγορά αποτύχει μακροχρόνια στην αναστήλωση της Αμερικάνικης οικονομίας είναι σαφές ότι η Αμερική θα μπει σε μια περιπέτεια χωρίς προηγούμενο που τότε δεν θα αφορά μόνο τους κρατικούς τίτλους και συνεπώς την παγκόσμια οικονομική διάρθρωση και ισορροπία αλλά και την κοινωνική και την  πολιτική εσωτερική κατάσταση. «Όλα για όλα» λοιπόν από τους Ομπάμα και Τίμοθυ Γκάιτνερ.
— Και αν βουλιάξει το καράβι;
— Μα τώρα δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε έτσι. Εξάλλου το καράβι είναι καλύτερο από τον Τιτανικό.

Έχουμε μαντέψει όμως αν υπάρχει “παγόβουνο” στην πορεία του; Οι αγορές αποδείχθηκε από τα γεγονότα ότι δεν μαντεύουν. Διαφορετικά, αν μάντευαν, δεν θα ήτανε τόσο πειθήνιες στην επιθυμία και θα είχαν μαντέψει το τέλος της Lehman Brothers και των υπολοίπων. Οι αγορές αδυνατούν για κάτι τέτοιο γιατί είναι «παράλογα» ζώα. Είναι μαζικές κοινωνίες οι οποίες αδιαφορούν για την ανθρώπινη τραγωδία και για τον ανθρώπινο παραλογισμό, έστω και αν ίσως έτσι πληρώνουμε το ίδιο νόμισμα, έστω και αν είναι δημιούργημα του ανθρώπινου παραλογισμού και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Τότε θα μάθουμε αυτό που είχε πει ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ το ότι: «η ιδιοτέλεια είναι και οικονομικώς επιβλαβής». Μια ζωή θα σκεπάζουμε με αισιοδοξία τους σκελετούς της οικονομίας; Αυτή είναι η ενσάρκωση της ανθρώπινης ανάγκης; Το να καλύπτουμε με την χρηματιστηριακή αισιοδοξία εκμηδενισμένες από την αγορά εταιρείες όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες; Να καλύπτουμε ετοιμοθάνατες τράπεζες με την χρηματιστηριακή αισιοδοξία; Ως πότε, ακόμη  και αν κάποιοι το θεωρούν ορθολογικό, θα μεταφέρεται η αισιοδοξία σε οικονομική αξία;

Είναι αυτό αγορά; Θα μπορούσε να πει κανείς, σαν τον Σεφέρη, για όλα αυτά τα σχέδια: «αγορά-φιλελευθερισμός- ανταγωνιστικότητα,  τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;» Ας μην διακόψουμε όμως το πανηγύρι. Δεν είμαστε σίγουροι ότι η Κασσάνδρα έχει δίκιο. Δεν είμαστε σίγουροι ότι ο Τειρεσίας ήξερε το παρόν με το παρελθόν και μάντευε το μέλλον. Ο Οιδίποδας είναι ακόμη βασιλιάς και αναπαύεται ερωτοτροπώντας με την Ιοκάστη. Και ο προφήτης εξάλλου είναι τυφλός και ο λαός έχει κάθε λόγο να μην ακούει για το ένοχο μυστικό για τον «σοσιαλισμό των πλουσίων»!
Καληνύχτα και καλή διασκέδαση!

*Paul Krugman, Η συνείδηση ενός προοδευτικού, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ σελ vi.

Ημερομηνία δημοσίευσης κειμένου: 02-04-2009 

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέ