Από την ποιητική συλλογή
” Ψυχές της φύσης “ διαβάστε το ποίημα πατώντας στην εικόνα
Εκεί, στου αγρού την άκρη την ηλιόλουστη,
οι ανεμώνες της νεότητας ξεκουράζονται.
Το μήνυμα πια της αρχής της νέας ακούστηκε.
Τα μάτια της καρδιάς είδαν τον ήχο
και αναγάλλιασαν στις φωτεινές ακτίνες τ’ ουρανού
που χόρευαν σε κύματα πυρός
κι εκστατικά τα σύμπαντα
αντίκρυζαν το μέλλον.
Οι ανεμώνες οι μικρές λυγιόντουσαν
στο φύσημα του αέρα,
ανέμελα, γιατί ο ήχος τους δεν έμπαινε
στα κτίσματα των λόγων
κι οι φυλακές των λέξεων,
με πλούτο γεμισμένες από νοήματα πεθαμένα,
ξένες τους ήτανε, γιατί
μέσα στο φως του μέλλοντος εδιάλεξαν να ζήσουν
και τ’ αποκτήματα της σκοτεινιάς
αδιάφορα τους ήταν.
Μα πάλι, δεν ήθελα οι ανεμώνες να χαθούν
χωρίς το άγγιγμα εκείνο της ψυχής
που χαρούμενα διαβαίνει το παν
και κάνει τα πάντα αισθητά
στις καρδιές που θέλησαν στ’ αλήθεια
της ύπαρξης το θαύμα να γνωρίσουν.
Ας ακουστεί το ποίημα
στου λιβαδιού τους τόπους
κι ας σπάσουνε τα σύνορα
εκείνης της αδυναμίας της φαύλης,
των τυφλωμένων,
που κλείστηκε στα τείχη της
κι εξόρισε τον κόσμο.
Τις σελίδες κρατάω κι ανεμίζουνε
κάτω απ’ τα δέντρινα κλαδιά
κι οι ανεμώνες κάτω μου ονειρεύονται
το φετινό ταξίδι τους
στου ήλιου τους φλεγόμενους δρόμους.
Κι οι λέξεις βγαίνουνε ψιθυριστά,
σαν πια να ντρέπονται που έχουνε ψυχή
κι οι αποστάσεις πεθαίνουν.
Γιατί έχουν ξεχάσει τα νοήματα
απ’ της ψυχής τη χώρα
κι η δόξα αβάσταχτη τους φαίνεται
σ’ εκείνο το κενό ξανά να κατοικήσει
το νόημα το εσώτερο,
το στήριγμα των όντων.
Μα οι ανεμώνες πιάσανε
τους ήχους της αγάπης,
τους σπινθήρες εκείνους της δόξας
που το διάστημα πληρώνουν με χάρη
και δένουνε σε μια κλωστή φωτός
της ζωής τα κύματα, τα φευγάτα
από της αίσθησης την κατοχή.
Οι σημασίες άυλες χορέψανε
με τα φτερά του είναι,
αθανασίας σκιρτήματα
τόσο απλά που όνομα δεν έχουν άξιο
για των ανθρώπων τη Βαβέλ
στην έρημο των ονομάτων.
Λάμψεις αγάπης κάτω απ’ τον ήλιο,
χάδια αέρινης δροσιάς
τον πυρετό της αποξένωσης κατευνάζουν,
μέσα σε ριπές ξαφνικής ομορφιάς
των ψυχών που σμίξανε
ενάντια στο φάντασμα του κόσμου.
