Η διάσωση του ανθρώπου
συνημμένη με τη φύση,
το χάρμα του Αμφικτύονα,
οι μνήμες για τη θέσμιση της Ειρήνης
και οι μοναξιές του Μύσωνα
στα χωράφια του αρχαίου μόχθου, μαζί με το
σιωπηλό πανηγύρι της ζωής,
στην κοιλάδα του Σπερχειού,
αποτελούν μια λησμονημένη μεγάλη υπόθεση,
τη συνάντηση μνήμης και λήθης, φθοράς και βιωσιμότητας,
μέσα στην άφρονη επικαιρότητα που σκιάζει τη σοφία,
και τα συμπεράσματα από τον αρχαίο Κατακλυσμό
και τις πολλές καταστροφικές πράξεις των ανθρώπων,
ανάμεσα στο χθες και στο μέλλον,
η ζωή κι η ψυχή δεν έχει έξοδο κινδύνου.
Γιάννης Ζήσης
