|
Μήπως λοιπόν και εμείς πρέπει να μιλήσουμε για πολιτικούς, τεχνοκράτες και θεσμούς σε χειμερία νάρκη; Γιατί ποια λογική είναι αυτή που μπορεί να οδηγεί μια χώρα μέσα από την θεσμικότητα αυτών των ανθρώπων, που δεν είχαν ίχνος πρόβλεψης στην οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που πρέπει να απολογηθούν για την οικονομική κρίση, και που δεν έκαναν τον παραμικρό έλεγχο στα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια της αγοράς έτσι ώστε να αποφευχθεί τουλάχιστον αυτή η οξύτητα της κρίσης.
Αυτοί λοιπόν οι συνυπεύθυνοι και υπόλογοι είχαν αντιληφθεί και σαν ισχυρό θεσμικό αντίβαρο – όπως είπε ο Μπαρόζο – την αντίδραση που θα έδειχναν στην απόπειρα ελέγχου τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Και από πού και ως πού έχουν την παραμικρή δικαιοδοσία να οδηγούν μια χώρα κράτος-μέλος όπως η Ελλάδα, για λόγους αναπτυξιακού δείκτη και δημοσιονομικών αποκλίσεων, να μην μπορεί να λειτουργήσει μέτρα αντιμετώπισης τουλάχιστον σε μια αναλογικότερη βάση, σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας και σε επίπεδο στήριξης των πολιτών και των εργαζομένων. Μέτρα δηλαδή που στοχεύουν ακριβώς όχι στους υπεύθυνους της κρίσης, δηλαδή στις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα ή στις μεγάλες κεφαλαιακές συγκεντρώσεις, αλλά στα θύματα της κρίσης;
Από πού και ως που μπορούν να μας αποτρέπουν από το να προλάβουμε την ύφεση, την ώρα μάλιστα που υψώνεται καθαρά – και το λέει και ο Ρουμπίνι – η απειλή όχι πια του στασιμοπληθωρισμού αλλά του στασιμο-αποπληθωρισμού μπροστά στον ορίζοντα;
Και εδώ λοιπόν υπάρχει ένα κρίσιμο θέμα. Υποστηρίζουν όλα τα σχέδια διάσωσης κεφαλαιακά αυτούς που «έπαιξαν» και που θα «παίξουν» ξανά και, όπως λέει η Μέρκελ, μπορεί να ανακυκλώσουν ξανά την κρίση. Γιατί να μην υποστηριχθεί απευθείας ο πολίτης και ο εργαζόμενος που δεν θα ανακυκλώσει την κρίση, που θα φέρει τα κεφάλαια στο επίπεδο της εμπράγματης ζήτησης, στο επίπεδο της εμπράγματης απασχόλησης, και στην εμπράγματη οικονομία και ανάπτυξη, και αντί αυτού να υποστηριχθεί αυτός που θα κατευθύνει τα κεφάλαια κερδοσκοπικά; Γιατί;
Μήπως χρειάζεται να ποινικοποιήσουμε τις εσφαλμένες πρακτικές σε αυτό το πεδίο; Μήπως χρειάζεται τελικά να διεκδικήσουμε τις διαφυγούσες πολιτικές αντιμετώπισης της ύφεσης ενδίκως, και προσωποποιημένα αλλά και στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μήπως θα πρέπει τελικά να κερδίσουμε, και όχι απλώς να διακηρύξουμε, την λογική μας ενάντια στο παράλογο;
Είναι απαράδεκτη και υπερβολική η απόρριψη πολιτικών στήριξης καθώς μάλιστα η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πεδίο και ως παράγοντας αθέμιτου ανταγωνισμού, δεν υπάρχει δηλαδή στην στήριξη ένα ντόπινγκ, όπως σε μια επιθετική οικονομία και σε μια επιθετική επιχειρηματικότητα. Πιθανώς κάποιοι εκτός από το Σύμφωνο Σταθερότητας επικαλούνται και την ανταγωνιστικότητα για να διεισδύσουν πιο εύκολα τα κεφάλαια τους σε ασθενείς επιχειρηματικούς κλάδους σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Προφανώς λοιπόν επιδιώκουν αυτή την καθήλωση για να αφήσουν ανοικτό το χώρο σε μελλοντικές κεφαλαιακές διεισδύσεις. Να αφήσουν την οικονομία να εξασθενήσει εκ βάθρων έτσι ώστε να είναι πιο ευάλωτη σαν αποικιακός ζωτικός χώρος. Εδώ λοιπόν πρέπει να λειτουργήσει η αρχή της πρόληψης. Δεν μπορεί μια χώρα που είναι βέβαιο ότι θα μπει σε ύφεση να καταδικάζεται να μην πάρει τα μέτρα για την ύφεση. Είναι τελείως τρελό, τελείως αδιανόητο, τελείως αντιδημοκρατικό. Είναι ενάντια σε μια βούληση λογικής δέκα εκατομμυρίων πολιτών. Τέτοια λοιπόν νότα δεν μπορεί να θεωρείται θεσμοποιημένη πολιτική. Ένας τυποποιημένος θεσμός προορίζεται για περιόδους νορμάλ συνθηκών. Δεν μπορούν όλα τα πράγματα να εφαρμόζονται σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Οι σημερινές συνθήκες είναι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης». Θα τους το πούμε με ένα παράδειγμα που θα το καταλάβει και η Μέρκελ και όλοι τους. Είναι σαν να λέμε ότι μια χώρα που βλέπει ότι έρχεται ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος – και ο νοών νοείτω και από τα δύο στρατόπεδα – να μην παίρνει μέτρα και να μην κάνει εξοπλιστικές δαπάνες. Να μην παίρνει μέτρα διπλωματικά. Να μην παίρνει μέτρα στρατιωτικά, να μην παίρνει μέτρα κοινωνικά, και να μην παίρνει και πρωτοβουλίες ακόμη και για την ειρήνη. Είναι σαν να λέει αυτή η χώρα: «Μα δεν ήρθε η ώρα του Παγκοσμίου Πολέμου». Επιτέλους τέτοια ηλιθιότητα πρέπει να εκτελεστεί με μια ουσιαστική δίκη Νυρεμβέργης.
Δυστυχώς αυτήν την αδρανειακή κουλτούρα την εκπροσωπούν αυτοί που συμμετείχαν σε προληπτικούς πολέμους που ξεκίνησαν οι Αμερικάνοι χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ, που είναι πόλεμοι εναντίον αντιπάλων που δεν έχουν κάνει κάποια επιθετική ενέργεια. Και δεν θα πάρουμε οικονομικά μέτρα μέσα στην χώρα μας που δεν θα στρέφονται εναντίον κανενός άλλου; Σημειώνουμε επίσης ότι δεν ελήφθησαν μέτρα εναντίον αυτών που έκαναν τους πολέμους ούτε οικονομικά ούτε άλλα. Γιατί λοιπόν να μην πάμε στην ανθρωπιστική προσέγγιση της πολιτικής και της οικονομίας;
Ποιος το εμποδίζει; Ποιος είναι δειλός να εκφράσει την πολιτική ηχώ αυτής της σκέψης και της απορίας όλων; Φυσικά και δεν πρέπει να διαλύσουμε πλήρως τις δημοσιονομικές πολιτικές και φυσικά και πολλοί είναι αυτοί που πρέπει να κάνουν θυσίες, κυρίως μάλιστα τα «ρετιρέ» της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας του δημοσίου τομέα και οι πλούσιοι και ισχυροί του ιδιωτικού τομέα.
|
