Η ΔΙΑΙΡΕΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (του Γιάννη Ζήση)

Η διαιρετότητα της ανθρωπότητας είναι επιβεβλημένη ως λογική εξισορρόπησης από την ώρα που ο άνθρωπος θεωρεί ως αυτονόητο δικαίωμά του την χρήση της ισχύος του και δεν μπορεί να οριοθετήσει την ισχύ του απέναντι στην φύση και τον κόσμο, απέναντι στην περιέχουσα ολότητα και στα μέρη της. Στον βαθμό λοιπόν που ο άνθρωπος  αυτόνομιμοποιεί  την χρήση της ισχύος του, η διαιρετότητα μεταξύ των ανθρώπων αναδεικνύεται σε έναν αντισταθμιστικό και δίκαιο παράγοντα.

Ο οικουμενικός, ρατσιστικός ανθρωποκεντρισμός ενέχει μέσα του ως συνέπεια του τον εσωτερικό ρατσισμό στην ανθρωπότητα, την χωριστικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν στον βαθμό που αποκόπτουμε τον εαυτό μας από την ολότητα του όντος, στον βαθμό που υιοθετούμε την διαιρετότητα του όντος ως προνομιακό μας πεδίο, χάνουμε και την ενότητα των ανθρώπων επίσης ως προνομιακό πεδίο.

Η ενότητα για να είναι προνομιακό πεδίο πρέπει να διακατέχεται από τη λογική της αβλάβειας, απ’ τη λογική της αμοιβαιότητας και της νοήμονος ολότητας.

Η διαιρετότητα λοιπόν μεταξύ των ανθρώπων τελικά μας καθηλώνει σε μια σισύφεια απόσταση απ’ την επίτευξη των ανθρώπινων στόχων. Μας καθιστά εχθρούς του εαυτού μας. Μας καθιστά ευάλωτους μέσα από την ιδιοτέλεια μας, και έτσι δεν μπορεί να λειτουργήσει ένα σχέδιο για το μέλλον.

Οι προϋποθέσεις λοιπόν για να αποκαταστήσουμε το μέλλον σαν πεδίο ελπίδας και πραγμάτωσης με όρους κοινής ωφέλειας, με όρους ευδαίμονος ζωής, είναι η παραίτηση μας από αυτή την λογική της χρήσης της ισχύος ως αυτονόητης και ανεμπόδιστης πράξης, και κατά δεύτερον η παραίτηση μας από αυτή την διαιρετότητα.

Μια διαιρετότητα που δεν σταματάει στα όρια της διαιρετότητας μέσα στην ανθρωπότητα. Η υπέρβαση της διαιρετότητας αναφέρεται και σε κάθε μέρος του περιέχοντος όλου, του κόσμου και της φύσης, των μορφών της ζωής και του πνεύματος.

26 Ιανουαρίου 2009

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας