Ο ΟΜΠΑΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ; (του Γιάννη Ζήση)
Η μέχρι τώρα πορεία του Ομπάμα, περιλαμβάνοντας την αναπαράσταση της ιστορικής διαδρομής του Αβραάμ Λίνκολν με το τραίνο, τις μουσικές παραστάσεις στο άγαλμα του Αβραάμ Λίνκολν αλλά και το όλο «στήσιμο» της ορκωμοσίας του, τον αναδεικνύει ως άνθρωπο του θεάματος. Ως τέτοιο άνθρωπο τον αναδεικνύουν και οι προφανώς κατευθυνόμενες προσπάθειες υποστήριξης της Μισέλ μέσω των δηλώσεών της που κάνει για τον σύζυγό της. Η αναφορά της για τα τρύπια ρούχα του Ομπάμα αποσκοπεί στο να δημιουργήσει συνειρμούς και ταυτίσεις με τον μεγάλο Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν μιας και είναι πολλοί στην Αμερική εκείνοι που έχουν διαβάσει τις βιογραφίες του μεγάλου προέδρου των ΗΠΑ.
|
Μόνο που ο Αβραάμ Λίνκολν δεν επεδίωκε να ήταν πρώτος στην πασαρέλα. Ακόμη και στην στιγμή του θριάμβου του μετά την καθοριστική νίκη των Βορείων στην μάχη της Γκαίτισμπεργκ μίλησε τελευταίος και παραγκωνισμένος. Θεαματικό και θα έλεγε κανείς ανούσιο και άκομψο είναι το γράμμα στις κόρες του αν το έγραψε βέβαια ο ίδιος. Τον Αβραάμ Λίνκολν τα μέσα ενημέρωσης τον απαξίωναν και δεν τον κάνανε είδωλο ακόμα και λίγο πριν απ’ την οριστική τροπή του Εμφυλίου Πολέμου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσέγγισαν διαφορετικά τον Ομπάμα από νιόπαντρο ζευγάρι όπως φαίνεται και σιγά-σιγά έρχονται στην επιφάνεια και συνεντεύξεις για δύο νιόπαντρους Αφροαμερικανούς. Τι άραγε ενδιαφέρον υπήρχε για να γίνει τέτοια προβολή του, από την στιγμή που δεν αναφερόταν τα ρεπορτάζ σε πολιτικά πρόσωπα ούτε οτιδήποτε άλλο; Τα μέσα ενημέρωσης επίσης δεν έκαναν την σύγκριση μεταξύ του πραγματικού ανθρώπου του γκολφ και του ανθρώπου με τα «τρύπια ρούχα» και το στήσιμό του! Ένα στυλ που προφανώς δεν έχει κάτι απ’ αυτή την κουρασμένη αγέρωχη φυσιογνωμία του Αβραάμ Λίνκολ. Προφανώς επίσης δεν έχει κάτι απ’ αυτό τον ανθρώπινο ηρωισμό του σχεδόν παράλυτου στα πόδια Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Πολύ δε περισσότερο όταν την ώρα που απασχολείται αυτός με όλο αυτό το συν τοις άλλοις πολυέξοδο «στήσιμο» της εικόνας του και της ορκωμοσίας του, στην χώρα του αρκετοί άνθρωποι θα πεινάσουν ή πεινάνε ή στην Μέση Ανατολή πραγματοποιήθηκε μια σφαγή. Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι «θρίαμβοι» γινόντουσαν όταν ολοκληρώνονταν ένα έργο και όχι όταν αναλάμβανε κάποιος την διεκπεραίωσή του, αλλά ακόμη και τότε είχε θεσπιστεί να υπάρχει στο άρμα του θριάμβου και ένας υποβολέας που έπρεπε να ψιθυρίζει στο αυτί την παροδικότητα της ανθρώπινης δόξας. Κατά τούτο διαφέρει το Αμερικάνικο από το Ρωμαϊκό imperium και κατά τούτο θα είναι και πιο βραχύς ο βίος του και η άδοξη δύση του παρά το γεγονός και πρέπει να το πούμε ότι στις ΗΠΑ προήδρευσαν, και τώρα πια κανείς δεν ζει απ’ αυτούς, μερικές από τις μεγαλύτερες πολιτικές ηγετικές προσωπικότητες στην παγκόσμια ιστορία μεταξύ των οποίων και ο Αβραάμ Λίνκολν τον οποίο δεν τον αναγνώριζαν τα μέσα ενημέρωσης ουδόλως όσο ζούσε, αν θέλουν να προβληματιστούν και για την ιστορία του στα μέσα ενημέρωσης. Και όμως σήμερα όλη η ηθική αναφορά των ΗΠΑ στρέφεται κυρίαρχα στο πρόσωπο του Αβραάμ Λίνκολ και κατά μείζονα επίσης λόγο στον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Λοιπόν, δεν είναι δίκαιο να πούμε ότι ο Ομπάμα είναι άνθρωπος του θεάματος και των ΜΜΕ τα οποία «παίζουν» με αυτή την σημειολογία του Αφροαμερικανού γερουσιαστή του Ιλινόις, εν μέσω μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης μετά από ένα κραχ; Mε έναν σμπάρο δύο τρυγόνια, Αβραάμ Λίνκολν και Ρούσβελτ, «να πάρουμε» όμως και από τους αγώνες του Μ. Λούθερ Κίνγκ. Μια λεπτομέρεια: για να απελευθερωθούν οι σκλάβοι απ’ την «καλύβα του Μπάρμπα-θωμά» υπήρξε και ο Τζωρτζ Μπράουν. Κανείς δεν θα ‘θελε να μοιάσει με αυτόν. Υπήρξε ένας αποδιοπομπαίος τράγος γι’ αυτή την γκανγκστερική δουλεία. Και κάτι άλλο: ο Αβραάμ Λίνκολ είχε το σθένος να μην ψηφίσει τις κατακτήσεις στις πολιτείες που αποσπάστηκαν και κατακτήθηκαν από τον Πόλεμο με το Μεξικό. Να ξαναπούμε «o tempora o mores»; Δεν είναι όμως προκλητικό να γιορτάζεις έτσι την εκλογή σου κάνοντάς την κάνεις θέμα του τζετ σετ, την ώρα που ο κόσμος περνάει οικονομική κρίση; Εκτός και αν μαζεύουν ακόμη οικονομικούς πόρους για την επόμενη προεκλογική εκστρατεία, ή ξοδεύουν τα αδιάθετα της προεκλογικής. Ωστόσο είναι πιθανός άδικο να μειώνει την ανάγκη ενός λαού να αναπτερωθεί, να εκφράσει την ψυχική του ενέργεια και να πιστέψει στο καλύτερο μέσα στην απελπισία. Είναι ίσως ακόμη άδικο να προδικάζουμε για τον Ομπάμα και την Ομπαμιάδα. Μπορεί να εκφράζει καλή θέληση «εντός ορίων». Όμως σχεδόν όλοι οι συνεργάτες του είναι γνωστοί και ίδιοι από τα παλιά. Όμως δεν αρκεί για ένα λαό που κουβαλάει μεγάλο μέρος της μοίρας του κόσμου να αναζητάει συγκινησιακή απελευθέρωση στην πολιτική. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα σκέψη και θυσιαστική δίκαιη καλή θέληση, ταπεινότητα και αίσθηση αναλογίας και πνεύμα μερισμού με την ανθρωπότητα. Τώρα αρχίζει ο δύσκολος δρόμος για την μετουσίωση του σημειολογικού και του συμβολισμού στο πραγματικό και το ζωτικά καθημερινό. Αυτό απαιτεί την συμβολή όλων ώστε το όποιο περιβάλλον και η επικοινωνιακότητα του Ομπάμα να μην σταθούν εμπόδια για τις βαθύτερες και ουσιαστικότερες αλλαγές. |
| 20 Ιανουαρίου 2009, Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας |