ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (του Γιάννη Ζήση)

image_pdfimage_print
100px lehman brothers times square by david shankbone wiki - Σόλων ΜΚΟ

Lehman Brothers  New York City    Φωτό: wikipedia

Είναι φανερό ότι για να φτάσουμε στις σημερινές θεσμικές και δογματικές πολιτικές ανατροπές, όταν μάλιστα υπάρχουν τόσο ισχυρά εμπεδωμένα συμφέροντα και ισχυρά εδραιωμένες νοοτροπίες, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί γεγονότα τα οποία δεν έχουν δει  ακόμη το φως της δημοσιότητας.  
        Σίγουρα οι πολιτικοί γνώριζαν αρκετά περισσότερα από όσα έβρισκαν το φώς της δημοσιότητας καθώς επί κάποιους μήνες πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης κάθε τόσο κούναγαν το δάχτυλο λέγοντας «δείξτε μας, πέστε μας ποια είναι η αληθινή κατάσταση».

 

Σίγουρα οι τραπεζίτες, από ένα διοικητικό επίπεδο και πάνω, ξέρανε πολύ περισσότερα και φρικτά γεγονότα που ίσως δεν θα δουν το φως της δημοσιότητας. Όπως δεν θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας ένα σχέδιο Πόλσον και ένα σχέδιο Μπράουν, αν δεν είχαν υπάρξει χρεοκοπίες της Lehman Brothers ή τα πρόθυρα της χρεοκοπίας γιγαντιαίων οικονομικών ιδιωτικών εταιρειών, αν τελικά δεν είχε φανεί η απειλή της κατάρρευσης εν κινήσει.
       Τώρα πιστεύουμε ότι η αποτροπή της κατάρρευσης έχει κρύψει πολλές ακόμη πτυχές. Είναι σημαντικό ζήτημα το να γίνουν γνωστά τόσο τα πλήρη αίτια της οικονομικής κρίσης, όσο και το πραγματικό μέγεθος της παγκόσμιας οικονομικής διακύβευσης που προς το παρόν το σχέδιο αποτροπής του κραχ φαίνεται να έχει συγκαλύψει. Αυτά πρέπει να γίνουν ιδιαίτερα γνωστά, καθώς η ευθύνη και το κόστος για τα πεπραγμένα έχει μετακινηθεί στους ώμους των λαών.
       Θα πρέπει να ελεγχθούν τόσο οι εμπλεκόμενοι με τα χρεοκοπημένα ή διασωθέντα από τα σχέδια σωτηρίας οικονομικά μεγαθήρια, όσο και οι παράγοντές τους όπως είναι οι μέτοχοι, κυρίως οι μεγαλομέτοχοι, για τα κεφάλαια που έχουν αποκομίσει από όλη αυτή την ιστορία, γιατί κάποια χρήματα χάθηκαν. Δεν ξέρουμε αν πήγαν όλα στα στεγαστικά δάνεια. Τι ακριβώς έχουν γίνει αυτά τα κεφάλαια; Δηλαδή θα πρέπει να γίνει κάποια καταγραφή για το «που πήγαν» για όλα αυτά τα χρήματα; 
       Ναι μεν λοιπόν μέχρι τώρα είχαμε αυτό το παιχνίδι αποκάλυψης-απόκρυψης στοιχείων, με κύρια αιχμή και κατανοητή λογική του το επιχείρημα ότι η μη αποκάλυψη της πραγματικής εικόνας αποσκοπεί στο να μην επέλθει ολοκληρωτική κατάρρευση από μια κρίση πανικού που αυτή θα προκαλούσε, αλλά και η δημόσια έκθεση των τερατουργημάτων των ακριβοπληρωμένων managers και των βραβευμένων με Νόμπελ θεωριών για τις κατανομές των κινδύνων κλπ. Τώρα βγαίνοντας από τον πανικό, είναι βασική ευθύνη το να ξέρουμε όχι μόνο τι πραγματικά έγινε αλλά και τι θα γινόταν χωρίς τα «σχέδια σωτηρίας». Αυτό αποτελεί απαίτηση της δημοκρατίας, της λογοδοσίας, της υπευθυνότητας, αλλά και για συμπερασματικούς λόγους.

Ο ψυχισμός της οικονομικής κρίσης
       Τέλος, υπάρχει ένα θέμα βασικού ψυχισμού σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Απ’ την μία καταγράφεται ψυχολογικά απ’ την κοινωνία και μερικές φορές από την στελεχωμένη γραφειοκρατία αλλά και από τους ανταγωνιστές ιδιώτες μια εκδικητικότητα όταν ο ιδιωτικός τομέας χρεοκοπεί και από την άλλη είναι η βίωση της ανάγκης και της στήριξης σε οριακές συνθήκες. Θα έλεγε κανείς υπό πολλές απόψεις ότι είναι θύματα συγκυριών και καταστάσεων και ότι δεν είναι σκόπιμο και λογικό να φτάνουμε σε ολική απαξίωση. Δεν είναι σωστό να εισάγουμε τον νόμο της ζούγκλας στο επίπεδο το ανθρώπινο, γιατί και το οικονομικό πεδίο δραστηριότητας είναι στοιχείο συνυφασμένο με τον ψυχισμό μας.
       Βέβαια ο ψυχισμός αρχικά του ιδιωτικού τομέα, αυτός ο νευρώδης φουτουριστικός ψυχισμός, συνδέεται με αυτή την ζωηρότητα την νεανική, την ζωική, την ανταγωνιστική, που όμως όταν αισθανθεί αδυναμία προσπαθεί να εκμαιεύσει μια συμπαράσταση από το περιβάλλον. Όταν λοιπόν αισθάνεται αυτή την άνοδο και την ευφορία, αυτός ο ψυχισμός του ιδιωτικού τομέα, τότε γίνεται αποξενωτικός και αδίστακτος. Μετά αλλάζει. 
       Γιατί λοιπόν εμείς να ακολουθήσουμε αυτές τις ηλικιακές μεταπτώσεις του οικονομικού ψυχισμού και να μην κατευθυνθούμε σε ένα μοντέλο πολιτισμένο απαρχής και στην ψυχολογική του δόμηση. Να υπάρξει δηλαδή ένα άλλο μοντέλο, ένα άλλο πρότυπο στήριξης των οικονομικών φάσεων της επιχειρηματικότητας τις οποίες πρέπει να τις δούμε αδιάσπαστα υπό την έννοια του κύκλου ακμής-παρακμής. Δεν πρέπει την παρακμή να την κάνουμε να γίνεται με όρους θηριωδίας, σαν ζούγκλα. Δεν πρέπει ακόμη τις ατυχίες να τις μεταφέρουμε σαν καταρράκωση ανθρώπινης αξιοπρέπειας και να βγάζουμε κέρδος απ’ την απαξίωση. Αυτό το οποίο τί βγάζουμε από την απαξίωση είναι λιγότερο απ’ αυτό που θα μπορούσαμε να βγάλουμε στηρίζοντας και αναπτύσσοντας μια νέα κουλτούρα στήριξης του ιδιωτικού τομέα και αλληλεγγυότητας.  

Γιάννης Ζήσης
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ

Σχετικά άρθρα