Εμείς δεν θα ζούμε όταν οι άλλοι θα πεθαίνουν. Εμείς δεν θα ζούμε όταν το νερό θα έχει χαθεί. Εμείς δεν θα ζούμε όταν η ατμόσφαιρα θα είναι τοξική, όταν τα δάση δεν θα υπάρχουν και όταν οι πιο πολλοί οργανισμοί θα έχουν εξαφανιστεί. Εμείς δεν θα ζούμε τότε. Μία φράση που συμπυκνώνει τη βλακεία, την αμηχανία και την απάθεια των τελευταίων γενεών.
Η φράση αυτή γεννήθηκε αρχικά στα μυαλά των ανθρώπων όταν το υποσυνείδητο άρχισε να επαναφέρει στο συνειδητό ένα μέρος από τις τεράστιες ποσότητες σημάτων που έστελνε η πραγματικότητα και που οι άνθρωποι με αλαζονεία συνέχιζαν να αγνοούν. Δεν χρειάζονταν και ιδιαίτερες γνώσεις αλλά απλή παρατήρηση για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον, λίγες μόνο δεκαετίες μετά τη βιομηχανική επανάσταση, δημιουργούσε ανεπανόρθωτες ζημιές. Αμέτρητες επιστημονικές μελέτες επαλήθευσαν χιλιάδες φορές αυτό που φυσιολογικά κατέδειχναν οι αισθήσεις και η λογική.
|
Αργότερα η φράση “εμείς δε θα ζούμε τότε” πήρε τη θέση της στους διαλόγους μας, όταν με φόβο αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι το αποτέλεσμα της ασυδοσίας και καταστροφικότητάς μας ήταν εκτός από ορατό και δύσκολα αναστρέψιμο. Ο χρόνος όμως για το τραγικό ήταν σχεδόν για όλους πολύ μακριά για να πιέσει για την εξεύρεση μιας λύσης. Η λύση αυτή θα ήταν ήδη μια πραγματικότητα σήμερα εάν οι περισσότεροι από εμάς δεν επικαλούνταν τη φράση “εμείς δε θα ζούμε τότε”. Καμιά μορφή πιθανής καταστροφής δε μας συγκίνησε αρκετά ώστε να δραστηριοποιηθούμε συστηματικά και να πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα αντιστροφής της κατάστασης αυτής. Ούτε καν στην προσωπική μας ζωή δεν είχαμε τη διάθεση ν’ αλλάξουμε απλά πράγματα τηρώντας μια πιο υπεύθυνη στάση. Αντί γι αυτό ανταλλάσαμε φράσεις ανακούφισης και χαιρεκακίας, ” εμείς δε θα ζούμε τότε…”. Λες και θέλαμε να εκδικηθούμε το μέλλον γι αυτό που θα γινόταν αλλά και το παρελθόν για όσα σχεδίαζε αλλά δεν πρόλαβε να μας κάνει. Ας μην υποκρινόμαστε, τα αισθήματά μας ήταν και είναι αρκετά ρηχά. Και αυτή η ίδια η συγγένεια που τόσο περί πολλού την έχουμε και που στο όνομά της έχουμε γράψει ατέλειωτες φράσεις, υμνώντας την αγάπη των γονέων προς τα παιδιά αλλά και των παππούδων προς τα εγγόνια, αποδείχθηκε τουλάχιστον ανεπαρκής. Εμείς δε θα ζούμε τότε! Θα ζουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, αλλά εμείς όχι. Θα την έχουμε γλιτώσει. Φυσιολογικά, μόνο και μόνο το γεγονός ότι μετά από εμάς θα ζουν άλλοι πολύ λιγότερο υπεύθυνοι σε σχέση μ’ εμάς οι οποίοι θα αντιμετωπίζουν τις τραγικές συνέπειες της δικής μας εγκληματικής ανευθυνότητας, θα έπρεπε να μας συγκλονίζει και να μας κινητοποιεί. Στο σημείο αυτό πρόδηλη γίνεται η αβάθεια και η υποκρισία των ανά τον κόσμο πιστών, οι οποίοι ενώ από τη μια ακολουθούν τυφλά θρησκευτικούς κανόνες και ηγέτες που διακηρύσσουν τη μεταθάνατον ζωή, την αγάπη για το συνάνθρωπο και τις αρετές της πνευματικότητας, ζουν με τέτοια υλιστική αρπακτικότητα προς το περιβάλλον και τον πλησίον ωσάν το σήμερα να είναι η τελευταία τους μέρα. Κι έτσι λοιπόν, η μακρινή εποχή όπου οι άλλοι θα εξαφανίζονταν ταλανιζόμενοι από αμέτρητες δυσχέρειες κι εμείς χαιρέκακα θα τους καμαρώναμε όντας ήδη νεκροί, η εποχή αυτή της απάνθρωπης, βλαμμένης εκδίκησης προς το γένος μας αλλά και όλα τα όντα έχει ήδη φτάσει. Κάποιοι από εμάς είναι πράγματι νεκροί αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι και ικανοποιημένοι. Οι υπόλοιποι που είμαστε ζωντανοί είτε είχαμε προλάβει να πούμε, ” εμείς δεν θα ζούμε τότε”, είτε όχι, θα υποστούμε αυτό για το οποίο είχαμε προειδοποιηθεί και που εμείς οι ίδιοι και κάποιοι άλλοι ανάλγητοι του παρελθόντος φρόντισαν να σιγουρέψουν ότι θα πάθουμε. |
08 Δεκεμβρίου 2008,
Θανάσης Μάντης, Πολιτικός Επιστήμονας.
Μέλος της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
