|
Η Ευρώπη πέρα από την θεσμική και την οικονομική της πολιτική χρειάζεται ένα νέο όργανο μιας άλλης κατεύθυνσης, τελείως απελευθερωμένο από το Ρηγκανικό και Θατσερικό δόγμα, που ν’ απελευθερώνει τις δημιουργικές της δυνάμεις σε τομείς όχι μόνο αμιγώς οικονομικούς αλλά και κοινωνικούς, πολιτιστικούς και περιβαλλοντικούς. Η Ευρώπη πρέπει να ανασυγκροτηθεί σε τελείως διαφορετική γραμμή από αυτή του Μάαστριχτ διαφορετικά θα συνεχιστεί αυτή η κωμωδία. Η κάθε χώρα θα εφαρμόζει πολιτικές και θα βγαίνει η Κομισιόν και να λέει «εν αρχή ήν το κενό». Οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λειτουργούν σαν στυλοβάτες των ευρωπαϊκών πολιτικών και σαν πατροναριστές τους γράφουν «στα παλιά τους παπούτσια» τη Κομισιόν, που έχει ξεμείνει σε μια παλιά ιστορία. Οι γραφειοκράτες και οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να καταλάβουν ότι βρίσκονται σε μια παλιά ιστορία. Πέρα από αυτό χρειάζεται μια νέα βάση πολιτικής και για το τέταρτο χρηματοδοτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το καθ’ ημάς Ε.Σ.Π.Α. Σίγουρα με τις πολιτικές στήριξης των μεγάλων επιχειρήσεων, του τραπεζικού και του χρηματιστηριακού κλάδου είναι φανερό ότι θα απαιτηθούν πολιτικές αναδιάταξης, του κοινοτικού πλαισίου στήριξης και των πόρων του καθώς η Ευρώπη κινδυνεύει να αρχίσει να αποσυνδέεται χάνοντας τα εργαλεία της οικονομικής συνοχής της.
Επειδή ακριβώς η αγορά λειτούργησε ασύδοτα και αποδόμησε πολύ τον εαυτό της, θα αναγκαστεί τώρα να αποσπάσει πόρους από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανασυγκρότηση και την στήριξη των αποτυχημένων τραπεζών και χρηματιστηριακών παραγόντων και προϊόντων. Αυτή η στήριξη βέβαια αντίκειται πλήρως στο θεσμικό πλαίσιο του Μάαστριχτ, αλλά για αυτό ακριβώς θα πρέπει να το πούμε καθαρά. Ήρθε πλέον το τέλος του Μάαστριχτ. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο σοβαροί θα είμαστε για να μην εξελιχθούμε σαν καρικατούρες. Ναι μεν μπορεί κάποιοι να μιλάγανε για το «τέλος της ιστορίας» σε μια εποχή αισιοδοξίας αλλά τώρα μιλάμε σε μια εποχή απαισιοδοξίας όπου το να συνεχίζει κανείς ανέκδοτα όπως το τέλος της ιστορίας για το Μάαστριχτ είναι τραγικό. Εννοείται ότι αυτό δεν σημαίνει έναν ασύδοτο κρατικισμό ούτε ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε από το ένα άκρο στο άλλο. Οι πολιτικές μερισμού, ενοποίησης, πρόνοιας, συνοχής, αειφορίας, πολιτιστικής και πνευματικής ανάπτυξης, εκπαίδευσης και υγείας, είναι πολιτικές που πρέπει οπωσδήποτε να στηριχθούν εκ θεμελίων, αντίθετα ακόμη και στη λογική που απαιτεί αυτή τη στιγμή επείγουσες χρηματοδοτήσεις και στηρίξεις στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος χρεοκοπεί εκ του εαυτού του και ο οποίος ζητάει πλέον το κράτος.
Επιτέλους να ξανααντιμετωπίσουμε την συναλλακτική αξίωση σε νέα δράση και με δημιουργική φαντασία.
ΟΙ ΑΜΟΙΒΕΣ ΤΩΝ ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό της ανοησίας η οποία μέχρι τώρα άκμαζε και γοήτευε τους πάντες, των υψηλών αμοιβών και του αδιαπραγμάτευτου εκ των υστέρων για την καταβολή αυτών των αμοιβών και για τις συμβολαιακές αποζημιώσεις των μάνατζερ των χρεοκοπιών.
Οι μάνατζερ των χρεοκοπιών λοιπόν ακριβοπληρώθηκαν μέχρι να οδηγήσουν σε κατάρρευση ή και κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης. Για να διασώσουν εισέπραξαν ασχέτως του αποτελέσματός τους. Το μη αλληλόχρεο συμβολαιακό των προσδιορισμών των αμοιβών των μάνατζερ όταν οι ίδιοι έχουν λειτουργήσει με υπερβάσεις και στρατηγικές μακροχρόνιας χρεοκοπίας, επειδή ακριβώς είναι συμβόλαια αγοράς, είναι κάτι αδιανόητο. Είναι κάτι ανόητο πέρα από το ότι είναι ανήθικο, αλλά την ηθική την είχαν «γραμμένη στα παλιά τους παπούτσια» όλοι οι παράγοντες μέχρι τώρα όπως και την κοινωνική αδικία.
Εδώ πρέπει να επαναφέρουμε δραματικές ποινές για τους ανθρώπους αυτούς εξαιτίας των οποίων πληρώνουν εκατομμύρια άνθρωποι. Πρέπει να ξαναπροσεγγίσουμε τους κανόνες του δικαίου απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους όπως πρέπει να ξαναπροσεγγίσουμε τους κανόνες της οικονομικής συναλλαγής με αυτά τα πρόσωπά, με αυτά τα όντα.
03 Νοεμβρίου 2008,
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
|
Μετά από το τέλος του Ρηγκανισμού ή τα Σεπτεμβιανά των Ηνωμένων Πολιτειών που αν τα θεσμοθετούσαν οι ευρωπαίοι όπως λένε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, κάποιοι θα έλεγαν ότι αυτά που ακολουθούν ή που και έχουν προηγηθεί και του σχεδίου Πόλσον είναι προϊόντα γαλλικού σοσιαλισμού, πρέπει να μιλήσουμε καθαρά, με δεδομένο ό,τι ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί στη χώρα του, για το τέλος της περιόδου του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας.