Δεν είναι μόνο η γοητεία του τίποτε και ο πολιτικός μηδενισμός αλλά ήρθε να προστεθεί και η επικοινωνιακή τρομοκρατία στα αδύνατα μυαλά με τη σαγήνη των ανθρώπων που θέλουν να……..πουλήσουν και να κάνουν τη μεγάλη καριέρα στα μέσα ενημέρωσης και που παρακολουθώντας την εικονοποιημένη πολιτική προσπαθούν να εκμαιεύσουν λόγο για να γίνει είδηση η εικόνα έστω κι αν αυτός ο λόγος είναι Γκεμπελικός
Ως τέτοιον Γκεμπελισμό μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το παιχνίδι που μπορεί να παίξει η κυρία Σάρα Πέιλιν από την Αλάσκα με τα μέσα ενημέρωσης δίνοντας τη «φριχτή φοβερή είδηση» για τον Ομπάμα σχετικά με τη «σχέση του με τους τρομοκράτες». Αυτό και αν είναι Γκεμπελισμός. Ο Γκεμπελισμός φαίνεται ότι μετανάστευσε. Πάντα το κακό και το καλό μεταναστεύουν. Το θέμα είναι εμείς να μην μεταναστεύουμε από το μυαλό μας και από τη λογική μας, να μην μεταναστεύουμε από τον εαυτό μας όπως θέλουν να το κάνουν σε μας όλοι αυτοί οι προπαγανδιστές αλλά και τα μέσα ενημέρωσης.
Η κυρία Πέιλιν ομιλεί και χαρακτηρίζει ως όνειδος τον Ομπάμα. Πώς θα πρέπει να την χαρακτηρίσει κάποιος άλλος; Είναι όνειδος για τη φύση καθώς είναι αδίστακτος και ανίδεος κυνηγός. Ανίδεος εννοούμε για τις οικολογικές ισορροπίες. Είναι όνειδος για τους Λάπωνες, είναι όνειδος και για τους ανθρώπους όπου γης, είναι όνειδος για το γυναικείο φύλο όταν λέει ότι πρέπει να βγάλει τα γάντια. Τότε να παίξει μποξ και όχι καλλιστεία. Είναι όνειδος για τη σκέψη μας. Οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους και δεν έγινε η αρχή με την κυρία Πέιλιν, έγινε από εμάς τους ίδιους που δεν υπολογίζουμε τη σημαντικότητα αυτών των επιλογών μας στη ζωή και πόσο καθοριστική είναι η άγνοια που έχουμε ώστε κάποιοι να μας σερβίρουν ό,τι ανοησία θέλουν να πουν και μας καθιστούν όνειδος του εαυτού μας.
Η αβάσταχτη γοητεία της μεταβλητότητας Η γοητεία της μεταβλητότητας δεν πρέπει να θεωρηθεί διαφοροποιημένη από τη γοητεία του παραδοσιακού και τη γοητεία της αδράνειας. Την αισθανόμαστε σαν κάτι που μας χαϊδεύει, σαν την ελπίδα που έλεγε ο Καμπούρογλου που χαϊδεύει τα ερείπια. Λαμβάνουμε τη μεταβλητότητα σαν ένα στοιχειό, με το οποίο συναλλασσόμαστε όπως ακριβώς ένα κόμμα, το οποίο σκαμπανεβάζουν οι δημοσκοπήσεις, οργίζεται με μια αρνητική δημοσκόπηση. Όταν όμως η δημοσκόπηση το ανεβάζει ξανασυμφιλιώνεται με αυτήν μέχρι που στο τέλος πρέπει να καταγγείλει τη δημοσκόπηση, τους δημοσκόπους και τους παραγγελιοδότες της και να καταλάβει ότι δεν έχει πραγματικά άλλη σωτηρία από την αδιαφορία και από την προσήλωση στο δρόμο με κάθετη στάση. Αντίστοιχα έτσι συμβαίνει «στα πάνω και στα κάτω» του χρηματιστηρίου. Πόσο γοητεύεται ο κόσμος στην άνοδο ή στην ελπίδα της ανόδου, και πόσο αρχίζει να αισθάνεται την καταρράκωση στην πτώση. Γι’ αυτό και από μια άποψη μια καλύτερη στάση είναι μια ευθεία αρνητική προσέγγιση προς ένα είδος οικονομικής σχέσης.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει ν’ αρχίσει να αναπτύσσει μια σχέση καθετότητας με τη ζωή. Να αρνείται αυτή την εμπλοκή του με αυτή τη διπολική αδράνεια – μεταβλητότητα. Αυτό πρέπει να το κάνει από θέση αρχής, και η η παραδοσιακότητα δεν είναι αρχή. Πρέπει να ορίσουμε την αρχή με καθαρό λόγο, με καθαρό νου, με καθαρή θέληση. Όλο και πιο πολύ η σημερινή κατάσταση δείχνει να εξαντλεί τον άνθρωπο, τους ανθρώπους και την ανθρωπότητα σ’ αυτή τη γοητεία της μεταβλητότητας και της αδράνειας, μέχρι να εγκαταλειφθεί αυτή ως θέση. Αυτή η κατάσταση διαμορφώνει μία πύκνωση που αρχικά είναι πύκνωση αδράνειας και ζωϊκότητας και που αρχίζει και εξαντλείται από την πύκνωση την οικονομική της ζωής και μετά απ΄ την πύκνωση την πολιτισμική που πρέπει και αυτή να εξαντληθεί για να πάμε σε μια ενάργεια, στην εναργή θέση και σχέση του ανθρώπου με το Είναι. Όταν τελειώσουμε με την ψυχολογική πύκνωση και καθήλωση τότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι κι η ελευθερία για τη συνειδητότητα είναι στην αναγωγή όλων σε μια θεμελιώδη προσέγγιση στο Είναι. Σ’ αυτή την πραγματική προσέγγιση στο Είναι δεν έχουν καμία θέση τα Golden boys και οι Χρηματιστηριακές και οι πολιτικές ψυχώσεις.
03 Νοεμβρίου 2008,
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
Σήμερα πραγματοποιείται μια μετάβαση από τον βιομηχανικό καπιταλισμό, το σφυρί και το γράσο, σε έναν τεχνοκόσμο αλγορίθμων, ρομπότ, λογισμικών πακέτων, ψηφιακών δικτύων και γονιδιακού υποστρώματος της ζωής. Η μετάβαση από την φάμπρικα και την...
2ο Μέρος του άρθρου «Χρόνος και μεγάλες αρχές» Τρεις έννοιες θα μας απασχολήσουν όσον αφορά την φύση και την λειτουργία των μεγάλων αρχών. Η καθολικότητα. Με την έννοια «καθολικότητα» εννοούμε τουλάχιστον ότι οι αρχές...
Η τάξη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ψυχρό Πόλεμο ξεκίνησε με την εδραίωση της φιλελεύθερης ιδεολογίας του Δυτικού διεθνισμού, που βασίζεται στις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου, της οικονομίας της αγοράς, των...
Τα συστήματα δεδομένων γης χρηματοδοτούνται από τη διεθνή συνεργασία με την υπόσχεση ότι προωθούν τη βιώσιμη διακυβέρνηση της γης. Η εξαγωγή και η διάθεση δεδομένων γης μπορεί να βελτιώσει τη «διακυβέρνηση», αλλά κυρίως από...
Μέρος 1ο – Διάσταση μεταξύ αποδομητικών θεωριών και μεγάλων αρχών Η αφετηρία για την σειρά άρθρων που θα ακολουθήσει με αυτόν τον τίτλο ήταν η έκπληξη που αισθάνθηκα όταν ήλθα επανειλημμένα σε επαφή...
Η οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που υιοθετήθηκε από την ΓΣ του ΟΗΕ το 1948 και περιλαμβάνει 30 άρθρα, είναι τέκνο της εποχής των φώτων, της θρησκείας της προόδου και τα ίχνη...
Είναι η αγορά και η πώληση κρυπτονομισμάτων μια μορφή πολιτικού και κοινωνικού ακτιβισμού; Διαφημίσεις για blockchain, NFT και κρυπτονομίσματα όπως το Bitcoin φαίνεται να είναι παντού. Οι τεχνολογίες κρυπτογραφίας προωθούνται ως αντικατάσταση των τραπεζών,...
Όλοι ψάχνουν σήμερα εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που θα σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Φυσικά, ο καθένας φαντάζεται αυτές τις δυνάμεις σύμφωνα με τα γούστα και τις προσδοκίες του,...
Οι γιατροί στην Αμερική περνούν από πολλά χρόνια εκπαίδευσης προτού να είναι έτοιμοι να εξασκήσουν την ιατρική, συχνά μια δεκαετία ή περισσότερο. Αυτό περιλαμβάνει τέσσερα χρόνια ιατρικής σχολής μετά από τέσσερα χρόνια κολλεγίου, στη...
Μπορεί να φαίνεται ότι η γεωπολιτική δεν έχει σχέση με την ψυχολογία, μια και αντιμετωπίζει ξερά και χωρίς συναισθηματισμούς τα γεγονότα και τις διεθνείς σχέσεις, όμως η βάση στην οποία στηρίζεται το σκεπτικό της...
Ο πόλεμος στην Ουκρανία άνοιξε τα μάτια μας σε δύο πράγματα που υπήρχαν εδώ και καιρό για να δούμε. Η παγκόσμια τάξη μετά το 1945 έχει καταρρεύσει σε μια νέα παγκόσμια αταξία. Το ουτοπικό όνειρο...
Το 1669 οι Οθωμανοί υπό τον Μεχμέτ Κιοπρουλή κατέλαβαν την Κρήτη η οποία για 250 έτη έμεινε υπό οθωμανική κυριαρχία, παρότι οθωμανοί άποικοι δεν ήρθαν από την Ανατολία ούτε τα οθωμανικά στρατεύματα κατοχής...
Η ιστορία μάς δείχνει ότι η οικοφοβία – η αισθητή ανάγκη να υποβαθμιστεί κάποιος το δικό του πολιτιστικό σπίτι – προκύπτει όταν ένας πολιτισμός αρχίζει να παρακμάζει.
Η Δύση μοιάζει σήμερα με την Κίνα τον δέκατο έννατο αιώνα, που είχε τέτοια αλαζονεία και σιγουριά για την ανωτερότητά της, θεωρώντας τους άλλους υποδεέστερους, που δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα στο εσωτερικό της, μέχρι που οι δυτικοί την άλωσαν, διαμοίρασαν τα εδάφη της και άσκησαν κυριαρχία πάνω της.
Ένα από τα πιο δύσκολα εμπόδια που λειτουργούν ενάντια στους απλούς πολίτες στη Δύση είναι η αυτοικανοποιητική υπόθεση ότι οι δυτικοί θεσμοί και φιλοσοφίες είναι εγγενώς απρόσβλητοι από την άνοδο του ολοκληρωτισμού.
Οι περισσότεροι σήμερα αναρωτιούνται και ανησυχούν για το τι πρόκειται να απογίνει η Δύση, γιατί φαίνεται να περνάει μία ριζική κρίση, δηλαδή μία κρίση τόσο στο πολιτισμικό όσο και στο γεωπολιτικό πεδίο. Το φιλελεύθερο μοντέλο της κοινωνικής και πολιτικής της ζωής ήταν όντως ένα υπόδειγμα για όλο τον κόσμο
Είναι αδύνατο να προβλέψουμε πώς θα εξελιχθεί η κρίση στην Ουκρανία, αλλά η ρήξη στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Δύσης είναι απίθανο να επουλωθεί σύντομα. Τουλάχιστον, το εμπόριο μεταξύ αυτών των δύο πλευρών θα επηρεαστεί άσχημα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η απληστία έχει δραματικές συνέπειες, όταν λειτουργεί στις διεθνείς σχέσεις, γιατί επηρεάζει όλον τον κόσμο και όχι μόνον την προσωπική ζωή κάποιου. Για την απληστία ο άλλος είναι πάντοτε ένας περιορισμός, ένα όριο. Αυτή είναι μία ψυχολογική παρέκκλιση, που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και να μη θεωρούμε τόσο εύκολα ότι το συμφέρον διατηρεί πάντοτε τη λογική του
Στην εποχή μας ζούμε ήδη καταστάσεις που ο κόσμος για δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ξεχάσει και φανταζόταν ότι τις είχε αφήσει πίσω του οριστικά. Αυτό, κατά τη γνώμη πολλών, ήταν ένα πρωτόγονο παρελθόν που και μόνον η αλλαγή του αιώνα εγγυόταν ότι είχε αφεθεί ανεπιστρεπτί πίσω.