Θεοδότα Νάντσου
Υπεύθυνη Πολιτικής, WWF Ελλάς
H προστασία της βιοποικιλότητας στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από μια αποκλειστική και ασθμαίνουσα προσκόλληση στις εθνικές δεσμεύσεις που απορρέουν από την αντίστοιχη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους οικοτόπους και τα είδη
Ούτως ή άλλως, γενικότερα η περιβαλλοντική πολιτική στην Ελλάδα περιορίζεται στην τυπική ερμηνεία και στόχευση για κατ’ ελάχιστο εφαρμογή της σχετικής δεσμευτικής νομοθεσίας της ΕΕ, με την εξαίρεση ίσως των τομέων δασοπροστασίας και χωροταξίας που δεν ρυθμίζονται σαφώς από αντίστοιχο Κοινοτικό δίκαιο. Ακόμα όμως και υπό την «απειλή» κυρώσεων, η ελληνική πολιτική που αφορά στη βιοποικιλότητα και στους βιοτόπους υπολείπεται σοβαρά από την έστω και σε μικρό ποσοστό επίτευξη των στόχων της αντίστοιχης νομοθεσίας της ΕΕ. Από το 2003, δυστυχώς δεν κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το θεσμικό υπόβαθρο των 27 εθνικών πάρκων εξακολουθεί να είναι εκκρεμές, η φύλαξή τους τουλάχιστον ανεπαρκής, η χρηματοδότηση σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη από την ΕΕ, η ρύθμιση ανθρώπινων δραστηριοτήτων ομιχλώδης και η υποβάθμιση των περισσότερων περιοχών Natura συνεχής και ασταμάτητη. Ουσιαστικά, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις στην Ελλάδα λειτουργούν ως βασικοί εγχώριοι μοχλοί πίεσης για την προστασία των οικολογικά σημαντικών περιοχών, των απειλούμενων ειδών και εν γένει του βιολογικού πλούτου της χώρας. Κρίσιμος παράγοντας για κάθε πρόοδο στον τομέα των προστατευόμενων περιοχών είναι το «καρότο και μαστίγιο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία παρέχει μεν γενναίες χρηματοδοτήσεις για το φυσικό περιβάλλον, αλλά δεν διστάζει να κινήσει διαδικασίες παραπομπής στο ΔΕΚ σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης. |