|
Δεν είναι η τεχνική γνώση, πηγή ιδιοκτησίας ούτε, και πολύ περισσότερο, δεν είναι πηγή της ύπαρξης των πραγμάτων.
Η γνώση δεν είναι πλήρης παράγοντας δικαιώματος αποκλειστικού, και δεν είναι πηγή αποκλειστικότητας, τελικά. Γιατί μεταξύ των άλλων και ο χαρακτήρας της γνώσης και του ανθρώπινου κεφαλαίου σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό είναι μη διαιρετότητα. Δεν μπορούμε να έχουμε ολοκληρωτική διαιρετότητα. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορούμε να έχουμε διαιρετότητα της φύσης. Δεν είναι διαιρετή η φύση όπως φαντάζει στην ατομικιστική εγωκεντρικότητά μας.
Η γνώση, λοιπόν, ούτε η ίδια είναι πηγή δικαιώματος αποκλειστικού και κυριαρχίας, κυριαρχικού, ούτε η ίδια αναδεικνύει κάτι τέτοιο σαν εικόνα της φύσης. Δεν αναδεικνύει, δηλαδή, πλήρη διαιρετότητα.
|
 Συνεπώς, απ’ την μία, η ολοκληρωμένη γνώση αναδεικνύει την ενότητα της φύσης. Τις επιστημονικές πλάνες εδώ τις έχουμε δει, όπως για το «σκουπίδι DNA», που ήταν μια γελοία αλαζονική αντίληψη μαθητευόμενων μάγων, πριν φάνε ξύλο από το σκουπόξυλο, και από την άλλη μεριά η ίδια η γνώση δεν έχει διαιρετότητα στον εαυτό της, και καθορίζεται η ίδια από εξωτερικότητες άλλες. Εξωτερικότητα της γνώσης είναι όλη η ιστορική διαδρομή κοινωνιών, που ήταν και αδιαχώριστες από την φύση και την παράδοση, από την παρατήρηση, από την εμπειρία και την ίδια την ζωική μάθηση.
|
|
Κανείς δεν μπορεί να διαιρέσει αυτόν τον ιστορικό κύκλο. Μπορεί να υπάρχουν σημεία καμπής, και αυτά να είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα, αλλά τα σημεία καμπής δεν είναι σημεία ασυνέχειας. Το γνωρίζουμε και μαθηματικά.
Και η έννοια της ασυνέχειας, και αυτή υπόκειται σε εξωτερικότητες.
|
|
Έτσι λοιπόν η έννοια των εξωτερικοτήτων και των εξωτερικών επιδράσεων, μας ξαναφέρνει στο σημείο του να αναιρέσουμε τον υβριστικό χαρακτήρα των επινοήσεων μας, των φαντασμάτων, των ιστορικών φαντασμάτων, του ναρκισσισμού, του συστημικού και πολιτισμικού, και του προσωπικού μας ακόμη ναρκισσισμού, και μας ξαναφέρνει στην αίσθηση της ενότητας και στην αίσθηση της ζωής.
Λοιπόν, οι εξωτερικότητες λειτουργούν στα θέματα των δικαιωμάτων που συνδέονται με την γνώση. Επίσης, οι εξωτερικότητες συνδέονται με το λειτουργικό υπόβαθρο, με το πεδίο λειτουργίας του οικονομικού κύκλου. Και στα δύο λοιπόν αυτά επίπεδα έχουμε έναν μετριασμό, μια ποιότητα και μια εξομάλυνση που πρέπει να εισαχθεί κάτω από τα εργαλεία που προβλέπονται για την ρύθμιση των εξωτερικών επιδράσεων, για την ομαλοποίηση τους, για την μετατροπή του χαρακτήρα τους από ανταγωνιστικού σε συμβιωτικού, συνεργατικού και απελευθερωτικού.
Γιατί, οπωσδήποτε οι εξωτερικές επιδράσεις δείχνουν τη δεσμευτικότητα. Εξωτερικές επιδράσεις ασκεί και η οικονομία σε μας, οπότε μπαίνει και το μείζον ζήτημα πως διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας απέναντι στην οικονομία. Η οικονομία δεν είναι ο εαυτός μας. Δεν είμαστε η οικονομία. Η οικονομία δεν είναι το Είναι μας, ή δεν είναι η πραγματικότητα μας. Η οικονομία είναι εργαλείο. Δεν είναι Εαυτός.
Αυτή είναι μια βαθιά συνειδητοποίηση που πρέπει να ολοκληρωθεί, για να αντιμετωπίσουμε τον ολοκληρωτισμό της οικονομικής σκέψης, της θεωρίας και του οικονομικού συστήματος, αλλά και εν γένει ολοκληρωτισμό.
Πρέπει δηλαδή να αντιμετωπίσουμε και τις εξωτερικές επιδράσεις που ασκεί το οικονομικό σύστημα σε μας, και να τις αναιρέσουμε. Από εδώ προκύπτουν θεμελιώδη ρυθμιστικά δικαιώματα. Δεν είναι η πηγή ή ο πυρήνας παραγωγής των δικαιωμάτων η οικονομία.
Εξάλλου και η οικονομία θεωρήθηκε ή απέκτησε δικαιώματα μέσα από την λογική της απελευθερωτικότητας, όχι μέσα από την λογική του αυτοσκοπού και του αυτονόητου της.
Διαβάστε επίσης:
–Α’ Μέρος,
–Γ’ Μέρος,
–Δ’ Μέρος
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
|
|
Β΄ μέρος: Οι εξωτερικές επιδράσεις, η οικονομία, και τα πνευματικά δικαιώματα