ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ! (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
 Μια, απίστευτη με την πρώτη ματιά, είδηση από το Κονγκό[1]: «Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό θα αποφυλακίσει δεκάδες… τράγους από φυλακή της Κινσάσα…. Τα ζώα επρόκειτο να εμφανιστούν ενώπιον του δικαστηρίου κατηγορούμενα για την παράνομη πώλησή τους από πλανόδιους εμπόρους στο δρόμο».
[1] ΕΘΝΟΣ ONLINE, 11/9/2008, «Αποφυλακίζουν τους … τράγους!», http://www.ethnos.gr |
|
Το ότι δεν πρέπει να γελάσουμε δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν πρέπει να έχουμε χιούμορ, αλλά ότι αυτό το χιούμορ δεν πρέπει να είναι υπεροπτικό και ότι πρέπει να αναφέρεται πρώτα σ τον εαυτό μας, μετά στη δική μας ιστορία, έπειτα στην ανθρώπινη φύση και μόνον στο τέλος στο συγκεκριμένο γεγονός. Και αυτό επειδή μόλις πριν από λίγους αιώνες, περίπου στο Μεσαίωνα, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες συμπεριφερόντουσαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα ζώα. Μάλιστα τα τότε δικαστήρια εξέδιδαν αποφάσεις, συνήθως ερήμην τους (!), μια και είτε δεν μπορούσαν να συλλάβουν τους δράστες των ζημιών είτε επειδή ούτως ή άλλως αυτοί δεν γνώριζαν τη γλώσσα μας. Ενίοτε οι αποφάσεις διαβαζόντουσαν μπροστά στις φωλιές τους αν ήταν γνωστές. Αυτά είναι γνωστά από ιστορικά περιοδικά και βιβλία. Και μιλάμε για την Ευρώπη της Magna Carta. Αλλά για να μην πάμε στο παρελθόν (που βέβαια δεν είναι και τόσο μακρινό, ώστε να μας καθησυχάζει), ας πάμε στο σήμερα που τόσα αρνάκια σφάζονται στη Γιορτή της Αγάπης (το Πάσχα), επειδή αυτά (κατά το συμβολισμό τουλάχιστον) πρόκειται να σηκώσουν επάνω τους τα βάρη από τις δικές μας αμαρτίες ως οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι», ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως αυτά τα άμοιρα ζώα στο Κονγκό θα σήκωναν το βάρος της ανθρώπινης παραβατικής εμπορίας ζώων. *Υποσημείωση: Αρχικά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι για να μπορούμε να αποδώσουμε ποινική ευθύνη σε κάποιον, θα πρέπει να τον θεωρούμε υποκείμενο με δικαιώματα και άρα να συμφωνήσουμε με τον Τζέρεμι Μπένθαμ, έναν από τους μεγάλους διανοητές και θεμελιωτές του δυτικού νομικού πολιτισμού που αναγνώριζε δικαιώματα στα ζώα (αλλά και πολλούς άλλους μεγάλους ανθρώπους του πολιτισμού). Αυτό βέβαια μάλλον το αγνοούσαν οι αστυνομικοί του Κονγκό. Όμως οι Δυτικοί είναι περισσότερο διχασμένοι: από το ένα μεν μέρος αποφεύγουν την ενοχή της σφαγής θεωρώντας τα ζώα ως πράγματα, ενώ από το άλλο μέρος τα θεωρούν ικανά να σηκώσουν το βάρος μιας ξένης ευθύνης, για την οποία ευθύνη όμως δεν είναι ικανό ένα ασυνείδητο ον. Ιωάννα Μουτσοπούλου |