1

ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ (του Γιάννη Ζήση)

Το μείζον θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ότι δημιουργούν την εντύπωση μιας κοινωνίας των Εθνών σε συνθήκες ευγενούς και κανονισμένης άμιλλας. Γίνονται ένα σημείο συνάντησης, κοινής προσέγγισης όλων των λαών στην λογική αλληλέγγυων κανόνων και αλληλέγγυου θεάματος. Μιας ίσης επίσης αναγνωρισιμότητας, μιας ισότητας μεταξύ των κρατών στην αντιμετώπισή τους και στην λογική μιας ουσιαστικής ενότητας ως πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός της ανθρωπότητας.

Είναι πράγματι σωστό να γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε διαφορετική χώρα κάθε φορά. Θεωρούμε ορθό ότι έχει συνδεθεί το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων με τον περιβαλλοντικό πυλώνα προσαρμογής όπου και για λόγους εντυπώσεων μπαίνουν νέα ποιοτικά δεδομένα και ζητούμενα για το περιβάλλον. 

        Δυστυχώς όμως διαπιστώνεται ότι αυτό το παγκόσμιο πολιτικό γεγονός ένα γεγονός της ανθρωπότητας είναι στενά συνυφασμένο με το σώμα και την ανταγωνιστικότητα στην επίδοση των σωμάτων. Είναι συνυφασμένο με ένα εμπόριο και με μια ποταπότητα διαδικασιών και προσεγγίσεων που γίνεται χωρίς να έχει πνευματικό περιεχόμενο πέρα απ’ αυτό που αναφέραμε αρχικά, την οικουμενικότητα της ανθρωπότητας και τους κοινούς κανόνες. Υπάρχει ακριβώς αυτή η διαδικασία της άθλησης, αυτή η εγωκεντρική διαδικασία του ανταγωνισμού. Υπάρχει το κρυμμένο ή το αποκαλυπτόμενο ντόπινγκ. Υπάρχει η αθλιότητα των παραγόντων  και τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζουν για το που θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Υπάρχουν καταστρατηγήσεις που αφορούν το θέμα του περιβάλλοντος στην λογική των Ολυμπιακών έργων και εκάστοτε αναπτύσσεται μια πρόσθετη διαφθορά σε σχέση με την λειτουργία των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των Ολυμπιακών έργων. Επίσης λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σαν ένα σημείο διαπλοκής μεταξύ άλλων, κατασκευαστικών και  πολιτικών παραγόντων στην χώρα που αναλαμβάνει την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων κάθε φορά.   Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και στο διεθνές επίπεδο με διεθνείς παράγοντες, εταιρίες, χορηγούς κλπ.

       Άλλα γεγονότα θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν σε βαρύτητα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα οποία όμως να μην έχουν ανταγωνιστικό χαρακτήρα.  Γεγονότα ικανά να δώσουν αυτό τον τόνο της παγκοσμιότητας και της συνάντησης της ανθρωπότητας. Γεγονότα όπως αυτά που έγιναν στο πλαίσιο της διάσκεψης του Ρίο για τα οποία μπορεί να πει κανείς ότι ήταν μια κορυφαία διαδικασία παραδειγματικότητας της οικουμενικότητας, όπως αντίστοιχα και αυτά που πραγματοποιήθηκαν ως μεγάλος κύκλος  διασκέψεων που ξεκίνησε στο τέλος και μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
       Η ανθρωπότητα χρειάζεται τέτοιες συναντήσεις με θεματικά αντικείμενα, με θέματα που να αφορούν τον πολιτισμό, τις κουλτούρες, το περιβάλλον, την πολιτική και την οικονομία. Το παγκόσμιο κοινωνικό φόρουμ αποτελεί επίσης ένα αντίστοιχο βήμα συνάντησης, αλλά δεν έχει αυτά τα στοιχεία του να συμπεριλάβει όλες τις τάσεις και να διαμορφώσει μια ηγετική κατευθύνουσα σύνθεση. Για παράδειγμα εκφράστηκε ένα τέτοιο πνεύμα στην παγκόσμια διάσκεψη του Ρίο και υπό μια έννοια λιγότερο υπό την σκιά των νέων εξελίξεων και της νέας διακυβέρνησης των ΗΠΑ στην διαδικασία του Γιοχάνεσμπουργκ.
       Εδώ λοιπόν πρέπει να ξανασκεφτούμε το θέμα της οικουμενικότητας και να διαμορφώσουμε παγκόσμιες γιορτές – συναντήσεις στις οποίες να δώσουμε και σημεία σταθερής προσέγγισης. Έτσι όπως το Ρίο συνέβη στην αρχή του καλοκαιριού του 1992, αντίστοιχες διασκέψεις μπορεί να γίνονται στον μήνα Μάιο ή τον Ιούνιο πριν ακριβώς λειτουργήσει η διαδικασία του καλοκαιριού για το Βόρειο Ημισφαίριο ή του χειμώνα για το Νότιο. Έτσι μπορεί να ορίσουμε σαν πεδία τέτοιας συνάντησης τον μήνα Μάιο ή τον μήνα Ιούνιο.

       Επιπροσθέτως μπορούμε να δώσουμε και άλλα τέτοια πεδία συνάντησης σε μηνιαία βάση όπως η παγκόσμια καλή θέληση και η αναζήτηση ενός σχεδίου για το μέλλον, το εγχείρημα μιας ευρύτερης διαφώτισης της ανθρωπότητας, το εγχείρημα εμβάθυνσης στην ελευθερία και στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην περιβαλλοντική αειφορία και στα περιβαλλοντικά δικαιώματα, το εγχείρημα της επίκλησης του πνεύματος ειρήνης ή το εγχείρημα της σύνθεσης, το εγχείρημα της ανάπτυξης ορθών διεθνών σχέσεων, στην λογική αναζήτησης ενός οράματος για ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
       Όλα αυτά είναι ζητήματα τα οποία μπορούν και πρέπει να μπουν και να πάρουν την θέση αυτής της ανταγωνιστικής άθλησης και επίδοσης. Να πάρουν την θέση αυτών των οικονομικών συμφερόντων και των δήθεν αθανάτων που αποτελούν μια μορφή γοητείας, που στην ουσία αναδεικνύει την ειδωλικότητα και την υλιστικότητα αυτών των συμβάντων.

31 Αυγούστου 2008,

Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας 
Μέλος της Γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ