Η ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ (‘Γ Μέρος) (του Γιάννη Ζήση)

Κριτικές παρατηρήσεις για την καταστάλαξη της νέας παγκόσμιας κρίσης
Είναι καλό αυτή την πρώτη προσέγγισή μας για την καταστάλαξη μιας νέας παγκόσμιας κρίσης να τη συνοδεύσουμε από κάποιες κριτικές παρατηρήσεις.
1) Πρώτον, το οικονομικό παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης φαίνεται να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτο πλέον από τους αρχικούς πάτρονές του και βέβαια να αναδεικνύει την μειωμένη ευφυΐα των παικτών και υπό μια έννοια ευτυχώς.

2) Δεύτερον, αυτοί που λειτουργούν με κανόνες ισχύος και συμφέροντος σχεδόν, κυρίως αυτοί που είναι πραγματικά ισχυροί παίκτες ισχύος πρέπει να γνωρίζουν ότι σε μια μακροχρόνια προοπτική ή και σε σχετικά πλέον σύντομο χρονικό διάστημα διαφεύγουν παράγοντες ισχύος ικανοί για να λειτουργήσουν διαμορφώνοντας την κρίση και να παίξουν ρόλο στην κρίση, τέτοιο ο οποίος θα είναι καθοριστικός για την μεταφορά ισχύος από τους νυν ισχυρούς σε αναδυόμενους ισχυρούς. Είναι το καπιταλιστικό, αναπτυξιακό και γεωπολιτικό μπούμερανγκ.

3) Τρίτον, οι παράγοντες που είναι καθηλωμένοι στις λογικές ισχύος και συμφέροντος όπως έχει δείξει η ιστορία εκδηλώνουν μια επαναλαμβανόμενη τύφλωση όπως βέβαια και όλοι αυτοί που υπνωτίζονται από την κοινωνία του θεάματος και της αγοράς.

4) Τέταρτον η διεθνής νομιμότητα και κοινότητα πάσχει: 
α) Πρώτον από την μονομερή χρήση και επίκληση της με πελατειακή και πατερναλιστική ισχύ. 
β) Δεύτερον, από μηχανισμούς πατερναλισμού νομοθετικού, πλειοψηφικού δηλαδή κοινοβουλευτικά ενσωματωμένου, εκτελεστικού και επικοινωνιακού. Στην πραγματικότητα πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία και ότι η δημοκρατία που έχουμε είναι νομιμοποιητική αυτού του τύπου του πατερναλισμού και τελικά ενός αναδυόμενου έμμεσου ολοκληρωτισμού.  
γ) Τρίτον, πάσχει επίσης από έλλειψη απροκατάληπτης αμεροληψίας των λαών, των ανθρώπων και των πολιτών. Πώς για παράδειγμα βλέπει ένας Χριστιανός έναν Μουσουλμάνο; Ή ένας Εβραίος έναν Μουσουλμάνο; Υπάρχει κάποια πρόνοια που μας καθιστά προνομιούχους μέσω της θρησκείας μας, την οποία τελικά υιοθετούμε επειδή γεννηθήκαμε σε έναν τόπο και σε ένα χρόνο; Γιατί, σε τελική ανάλυση, το τι πιστεύουμε κυρίως διαμορφώνεται απ’ τον τόπο και τον χρόνο γέννησης μας σε συνδυασμό με κάποια ατομικά χαρακτηριστικά τα οποία συνήθως παίζουν μικρό ρόλο. Πώς βλέπει ένας Μουσουλμάνος επίσης έναν Χριστιανό; Ή επίσης ένας Έλληνας ένα Τούρκο ή ένας Τούρκος έναν Έλληνα; Ένας Παλαιστίνιος έναν Ισραηλινό και ένας Ισραηλινός ένα Παλαιστίνιο; Ένας Αμερικάνος πώς βλέπει έναν Ιρανό ή έναν Ιρακινό; Και ένας Ιρανός πώς βλέπει έναν Αμερικάνο; 
        
Λειτουργεί δηλαδή μία τοπική και υποκειμενική παραμόρφωση της εικόνας των πραγμάτων σε κάθε περίπτωση. Αυτή δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια επαναθεμελίωση των σχέσεων και της κατάστασης στον κόσμο τουλάχιστον αφετηριακά. Και απ’ αυτήν πάσχει η διεθνής νομιμότητα και η διεθνής κοινότητα. Και αυτήν βέβαια επικαλούνται και οι ισχυροί και οι αδύναμοι όπως και οι αναδυόμενοι σε ισχύ σε μια αντιδικία.    

Είναι καιρός να αξιολογήσουμε μ’ έναν νέο τρόπο το τι πιστεύουμε, τη συλλογικότητά μας και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό με ένα βαθύτερο και αμερόληπτο «γνώθι σ’ αυτόν».  Αυτό δεν σημαίνει μια απονεύρωση του πνευματικού, του υπερβατικού στοιχείου αλλά μια εξυγίανση. Παράλληλα, σημαίνει μια εξυγίανση των ανθρώπινων σχέσεων. Σημαίνει ένα πνεύμα καλής θέλησης, ελευθερίας, ειρήνης και δικαιοσύνης όπου βέβαια η δικαιοσύνη όπως είπαμε δεν στρεβλώνεται και δεν ευνοεί αυτές τις υπερβολές της ανισότητας, όπως δεν ευνοεί και την χωριστικότητα.

Το μεγάλο μας λοιπόν πρόβλημα είναι πως θα περάσουμε από την ισχύ, το συμφέρον και την προκατάληψη με την οποία συνοδοιπορεί η ισχύς και το συμφέρον, στις αξίες στην πραγματική τους διάσταση. Το ζήτημα λοιπόν είναι επιτέλους να βαδίσουμε ολοκληρωμένα αυτό τον δρόμο, να μην έχουμε ενελικτικά ιδιοτελή κίνητρα απέναντι στην ειρήνη, στην ελευθερία, στην ευημερία, στη φύση και στο πνεύμα. 

Το Γενικό Πλαίσιο Συνεργασίας
Στο πλαίσιο λοιπόν της διαμόρφωσης μιας ενοποιημένης αντίληψης για τις προτάσεις, για το μέλλον και για κοινή δράση θέλουμε να λειτουργήσουμε με ένα πλαίσιο ανοιχτής ισηγορίας με διεξοδική επεξεργασία και διάλογο και με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσέγγιση και σύνθεση των απόψεων, επιδιώκοντας παράλληλα να βρούμε πρακτικές υλοποίησης και δημιουργίας του εναλλακτικού αυτού υποδείγματος.

Συνεπώς, και στο γενικό πλαίσιο αρχών, θέλουμε τις όποιες παρατηρήσεις, απόψεις, προσεγγίσεις και βέβαια υπάρχει η διάθεση να μην δούμε μόνο το ζήτημα διαδικτυακά αλλά και σε επίπεδο αμοιβαίας γνωριμίας, αναγνώρισης και επικοινωνίας για την ανάδειξη μιας ευρύτερης συνεργατικής δράσης.

Διαβάστε επίσης:
–‘Α Μέρος
–‘Β Μέρος – Οι θετικοί καθοριστικοί συντελεστές σε αυτή τη νέα κρίση

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας

 27 Αυγούστου 2008