Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

1 palia nea dim Zisis 250 1 - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

palia_nea_dim_Zisis_250Σε κάθε ιστορική περίοδο υπήρχε η σύγκρουση ανάμεσα στην κίνηση προς το μέλλον και την πρόοδο ή στην καταφυγή στο παρελθόν και την ενέλιξη μέσα σε αυτό. Εξάλλου είναι Χριστική η φράση για την αναγκαιότητα της συνύπαρξης του νέου οίνου σε νέους ασκούς. Συνεπώς η ανάγκη της νέας εποχής είχε ιδρυτικά ενσταλαχτεί στον Χριστιανισμό. Η ανάγκη της νέας εποχής είναι μια διαρκής ανάγκη που δεν καταλύεται. Το θέμα όμως είναι τι είναι νέο και τι είναι παλιό. Πάντα συκοφαντείται το νέο. Ο Χριστιανισμός αρχικά ως το νέο συκοφαντήθηκε «φαρισαϊκά», επίσης συκοφαντήθηκε «ρωμαϊκά» ή ακόμη από τον παγανιστικό συντηρητισμό και την παγανιστική συντηρητική φιλοσοφία. Με αντίστοιχο τρόπο οι σημερινές περιχαρακωμένες και μαζικές κοινωνίες συκοφαντούν το νέο.
Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχουν πάντα οι σφετεριστές της νέας εποχής και πρέπει να προσδιορίσουμε σε κάθε τομέα που βρίσκεται και που εντάσσεται ο καθένας τους.
Στον τομέα της οικονομίας αυτοί που αρνούνται το σχεδιασμό, αυτοί που θεωρούν απόλυτο και κυρίαρχο επίκεντρο της ελευθερίας την εμπορική και την επιχειρηματική ελευθερία και συνεπώς υποβιβάζουν τις πρωτογενείς ανθρώπινες ελευθερίες, αυτοί που αρνούνται το Σχέδιο και τον Λόγο και υπάγουν τα πάντα στο αυτόματο εργαλειακό δόγμα της αγοράς, προφανώς ανήκουν στην παλαιά εποχή. Οι σφετεριστές βέβαια του νέου, είναι αυτοί που θέλουν να επιβάλουν ένα πείραμα χωρίς αυτό να έχει την εκπαιδευτική του ωριμότητα και αποδοχή όπως έκαναν οι κυβερνήσεις του «υπαρκτού» σοσιαλισμού ή αυτοί που θα ήθελαν να επιβάλουν με διαφθορά ένα «μερισμό».
Ο μερισμός πρέπει να προκύψει από τη συνειδητή τοποθέτηση των ανθρώπων, από την πολιτική επιλογή τους, που δεν θα βασίζεται σε πολιτική του φόβου. Είναι φανερό για παράδειγμα ότι στον τομέα της πολιτικής η πολιτική φόβου είναι κάτι αρχέγονο, κάτι τιτανικό και εξαιρετικά παλιό παρότι βρήκε κορυφαίες μορφές έκφρασης μέσα στον 20ο και τον 21ο αιώνα. Είναι για παράδειγμα η πολιτική των Δίδυμων Πύργων και στο Ιράκ από τη μία πλευρά και από την άλλη ήταν παλαιότερα η πολιτική του Ναζισμού, ήταν η πολιτική του Σταλινισμού και του Μακαρθισμού. Όλες αυτές οι πολιτικές φόβου δεν χρειάζονται στον άνθρωπο, τον στρεβλώνουν τον οπισθοδρομούν.
Σε αντιδιαστολή η πολιτική των «Τεσσάρων Ελευθεριών» του Φ.Ρούσβελτ είναι σαφώς κάτι που ανήκει στο μέλλον. Η πολιτική του ακαδημαϊκού διαλόγου αλλά και της πολιτικής μεταρρύθμισης του Κέϊνς για την οικονομία είναι κάτι που συνεισφέρει σ’ αυτή τη διαμόρφωση του μέλλοντος. Είναι ακόμη και οι ιδέες που υπάρχουν εν μέρει και στο πεδίο των φιλελεύθερων.
Το κύριο λοιπόν θέμα που σηματοδοτεί τη νέα εποχή, είναι μια παιδεία για ελεύθερους, λογικούς και ασφαλείς πνευματικά και υλικά ανθρώπους. Αυτή η παιδεία θα οριοθετήσει τις εξελίξεις. Το αρχικό λοιπόν πρόσταγμα της νέας εποχής είναι αυτή η παιδεία. Δεν είναι τα υπάρχοντα δόγματα και οι μαζικές τους κοινωνίες. Δεν είναι οι κλειστές κοινωνίες, ούτε και ο πατερναλιστικός ολοκληρωτισμός για δήθεν «ανοικτές κοινωνίες»… Η παλαιά εποχή μπορεί να πορευτεί με τις νέες τεχνολογίες και μάλιστα να είναι ο χειραγωγός τους. Νέες τεχνολογίες εφαρμόστηκαν και από τη Ναζιστική Βέρμαχτ. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτό ήταν ένα όχημα νέας εποχής. Η νανοτεχνολογία, η βιοτεχνολογία και κυβερνοτεχνολογία δεν μπορούμε να πούμε ότι «προσδιορίζουν το νέο» αυτές κάθε αυτές. Είναι σαφές ότι πρέπει να προσδιοριστούν μέσα σε νέα πλαίσια και να πάρουν τη φόρμα ενός νέου ασκού ως νέος οίνος.
Η νέα εποχή σαφώς πρέπει να είναι πιο βαθιά και αξιόπιστα ποιητική, να μπορεί να συνδυάζει το πολιτικό, το ποιητικό ή υπερβατικό, το τεχνικό και το οικονομικό στοιχείο. Να είναι μια εποχή σύνθεσης στα γεωγραφικά και τα ποιοτικά πεδία.
Αντίστοιχα προσδιορίζονται οι διαφορές παλαιού και νέου σε όλους τους τομείς. Για παράδειγμα, η επικράτηση των εδαφικών και υλιστικών και εξουσιαστικών στοιχείων σε πολιτισμικές εκφράσεις όπως το έθνος, η θρησκεία κλπ στρέφονται σαφώς στο παρελθόν.