Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ & ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

anthropognosia - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

anthropognosia - Σόλων ΜΚΟΗ εποχή μας πρέπει να είναι καταρχήν εποχή της ανθρωπότητας της οποίας χαρακτηριστικό θα είναι η πρόσβαση του ανθρώπου στην ανθρωπότητα. Η μέση κίνηση κα η ενότητα με την ανθρωπότητα αυτή αναδεικνύει τον παγκόσμιο άνθρωπο, τον πολίτη του κόσμου με το δικαιϊκό πρόσταγμα της ελευθερίας του ανθρώπου, με την πνευματική ασφάλεια του ανθρώπου σε αυτή την κίνηση χωρίς σύνορα.
Αυτό είναι ένα όραμα αρκετά παλαιότερο από το Καντιανό πρόγραμμα ειρήνης, λογικής και ελευθερίας. Ωστόσο η πιο συντεταγμένη του μορφή είναι Καντιανή στην έμπνευσή της αν και μπορεί να βρει έναν παρόμοιο προσανατολισμό κανείς από την εποχή των νόμων του Πλάτωνα και πριν από αυτήν ακόμη και σε μυθικά ονόματα όπως του Ηγεμόνα της Μεσοποταμίας Γκουντέα και του ηγεμόνα Ασόκα στην Ινδία.
Εμπνεύσεις οικουμενικότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας υπήρξαν σε πολλές περιόδους. Εμπνεύσεις τέτοιες διασώζονται και στο πεδίο των μύθων. Αλλά για πρώτη φορά η ανθρωπότητα έχει εκείνη την εκπαιδευτική και επικοινωνιακή δυναμική όπου μπορεί η ίδια να προσλάβει τις ιδέες με μια δική της συμμετοχή με μια δική της δυναμική. Σε αυτό έχουν συνεισφέρει πολλοί παράγοντες ακόμη και η κοινωνία του θεάματος, η παγκοσμιοποίηση των προτύπων ζωής και διασκέδασης και όλα όσα κανείς μπορεί να επικρίνει και για αρνητικές συνέπειες.
Ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι η διαλεκτική της παγκοσμιοποίησης όπως αυτή εμφανίζεται στο Μανιφέστο του Μαρξ και του Έγκελς, είναι συνυφασμένη και με την αποξενωτική επίδραση του κεφαλαίου η οποία υποχρεώνει τον άνθρωπο να σταθεί με νοημοσύνη απέναντι στην βαρβαρότητα των αυτόνομων εργαλείων και όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας στην βαρβαρότητα του νόμου και το ανθρωπιστικό του έλλειμμα. Η ανθρωπότητα είναι το πλανητικό μας όριο. Η ανθρωπότητα με όποια πραγματική ιεραρχία λόγου στο ιστορικό της ανάπτυγμα είναι το πεδίο της σχέσης μας. Απ’ αυτή θα ωφεληθούμε και αυτή θα ωφελήσουμε ως μια πολλαπλότητα, ομοιότητα, διαφορετικότητα και ενότητα διασκευάζοντας εδώ τον μεγάλο ποιητή Ρόμπερτ Μπράουνιγκ ή ακόμη τα «φύλλα της χλόης» στον ποιητικό αέρα του Γουΐτμαν.
Αυτή είναι η ανθρωπότητα, αυτή είναι η παγκόσμια διάσταση του λόγου, η πλανητική διάσταση μέσα από την οποία προσεγγίζουμε και την πνευματική υπερβατικότητα αλλά και την καθημερινότητα όπως επίσης και αυτό το τεράστιο πλανητικό περιβαλλοντικό απόθεμα. Γινόμαστε καθημερινά όλο και πιο οικείοι σ’ αυτό το απόθεμα, το πνευματικό το κοινωνικό και το φυσικό, μέσα από ταξίδια και μέσα από τουριστική αναψυχή και μάθηση γιατί και ο τουρισμός είναι μαθητεία μέσα απ’ την επικοινωνία, μέσα από την παγκοσμιοποίηση του πολιτιστικού προϊόντος, μέσα απ’ την πολιτική ειδησεογραφία και μέσα από τις περιβαλλοντικές και πολιτικό-οικονομικές αλληλεπιδράσεις. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να δούμε έναν νέο ρόλο του τόπου και έναν νέο ρόλο του προσώπου για να είναι ισορροπημένη η διπολικότητα της ολότητας και της ατομικότητας, της προσωπικότητας και της πνευματικότητας. Πρέπει να δούμε μια νέα δυναμική σε ένα επίπεδο ομάδας αλλά και σε ένα επίπεδο εσωτερικότητας. Να δούμε μια νέα δυναμική μέσα από μια ομοιότητα σε επίπεδο τόπου θεσμική και ουσιαστική.
Στο πλαίσιο αυτό της σύλληψης του κόσμου η ομοιότητα είναι ένα πλανητικό χωριό για κάθε χώρα και κάθε επικράτεια ή διοικητική πολιτεία της ανθρωπότητας. Είναι ένα Αμφικτιονικό χωριό, ένα χωριό δηλαδή μέσα στο οποίο θα λειτουργεί ο Αμφικτιονικός θεσμός ανάμεσα στο πρόσωπο και την ανθρωπότητα. Έτσι η ανθρωπότητα θα είναι σαν ένα φράκταλ της ανθρώπινης ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης. Έτσι θα αμβλυνθεί η αίσθηση της καταπιεστικότητας του όλου και του διαφορετικού επάνω μας. Αντίθετα μάλιστα η ετερότητα και η ολότητα θα γίνουν πεδία απελευθέρωσης ζωντανών σχέσεων, ζωντανής υπηρεσίας, αλληλεγγύης και καλής θέλησης. Αυτό υπό τον όρο ότι θα ακολουθήσουμε το Αμφικτιονικό πρότυπο της διαβούλευσης, το Αμφικτιονικό πρότυπο της σχέσης, της προσέγγισης των διαφορών και της συνεργασίας των ομοιοτήτων μέσα στις διαφορές αυτές.