Ο τομέας της βιοτεχνολογίας είναι από τους πλέον αντιφατικούς στις προοπτικές του, όπως και ο τομέας της νανοτεχνολογίας και της κυβερνοτεχνολογίας. Περιλαμβάνεται στους νέους τεχνολογικούς τομείς, τους τεχνολογικούς τομείς της νέας εποχής και έχει εφαρμογές βέβαια που συνδέονται με θέματα υγείας. Έχει μια δυναμική υψηλού ρίσκου και ολοκληρωτικών επιπτώσεων γι’ αυτό και χρήζει μιας συγκεκριμένης βιοπολιτικής και βιοηθικής προσέγγισης και συνδέεται βέβαια με το πρότυπο πλανητικής κυριαρχίας του ανθρώπου στο οποίο πρέπει να λειτουργήσουν αυτοπεριορισμοί όπου ο ανθρωποκεντρισμός θα δοκιμαστεί με τις αντιφάσεις του.
Είδαμε στον τομέα αυτό την επιστήμη να ξεγελιέται με μια αλαζονική αισιοδοξία για την γνώση της στο «άχρηστο DNA». Σημαντικές ανατροπές είδαμε να γίνονται στο τομέα της βιοτεχνολογίας. Είδαμε βέβαια σε σχέση με τα γενετικά τροποποιημένα να γίνεται μια τεράστια αντιπαράθεση μεταξύ καθαρής επιστήμης και μισθωμένης επιστήμης με μια πολιτική παρεμβατικότητα άνευ προηγουμένου με εγχειρήματα κυρίως για την δέσμευση των παραγόντων λήψης αποφάσεων. Υπάρχει το πρόβλημα που υπάρχει με τις πατέντες που έχουν ξεφύγει από κάθε όριο δίκαιης προσέγγισης. Έχουμε δει να κλέβονται «πατέντες» επειδή δεν τις έχει πατεντάρει κανείς ούτε η φύση ούτε η σχέση του ανθρώπου με την φύση επί χιλιάδες χρόνια και να μετατρέπονται σε εμπορικές αξίες. Ο τομέας της βιοτεχνολογίας είναι ένας τομέας υψηλού νομικού δικαιϊκού ρίσκου, οικονομικού, διατροφικού και ευρύτερου περιβαλλοντικού ρίσκου της βιοποικιλότητας και ίσως και ρίσκου για τον ίδιο τον άνθρωπο για τον τομέα της υγείας μακροχρόνια ακόμη και στην λογική των πιο αποδεκτών εφαρμογών της.
εν μπορεί βέβαια να απαγορεύσει κανείς την έρευνα αλλά μπορεί να θέσει όρους στην έρευνα. Αλλά τους όρους δεν θα τους θέσουν οι επιχειρηματικοί χρόνοι έρευνας και αγοράς ή τα επιχειρηματικά συμφέροντα και κεφάλαια. Θα πρέπει να τους θέσει η κοινωνία και η λογική, η ανοικτή λογική στον διάλογο του κάθε ανθρώπου-πολίτη με την επιστημονική κοινότητα. Στο διάλογο αυτό η επιστημονική κοινότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν μια ανεξέλεγκτη ελίτ. Σημαντικός είναι και ο ρόλος βέβαια των περιβαλλοντικών οργανώσεων σ’ αυτό τον διάλογο και ότι είναι καθοριστικός, όπως και ο ρόλος βέβαια των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η αλλαγή της γεωργίας με την γενετική δουλοπαροικία που αναπτύσσεται τόσο στα γενετικά τροποποιημένα όσο και στις εμπορικές ποικιλίες ο αποκλεισμός από την παραγωγή του σπόρου του παραγωγού μέσα απ’ την καλλιέργεια του σπόρου, ο αποκλεισμός απ’ τα δικαιώματα του σπόρου και η εξάρτηση του παραγωγού από χημικά σκευάσματα αποκλειστικής ειδίκευσης και παραγωγής και συνεπώς από συγκεκριμένες επιχειρήσεις στρεβλώνει απολύτως την αγορά και θέτει μείζονα ηθικά και θεσμικά ζητήματα στην έννοια της αγοράς.
